Written by S.NAGARAJAN

Date:14 October 2017

Time uploaded in London- 5–31 am

Post No. 4299

Pictures shown here are taken from various sources such as Facebook friends, Books, Google and newspapers; thanks.

வர்ஜிலையும், ஹோமரையும், மில்டனையும் வம்பிக்கிழுக்க வேண்டாமே! – 3

ச.நாகராஜன்

6

அரவிந்த இலக்கியம் பெரிய கடலைப் போன்றது. அதில் நீந்திக் கரையேற முடியுமா? முடியாது.

அரவிந்தர் (1872-1950) கிங்ஸ் காலேஜ், கேம்பிரிட்ஜில் படித்தவர்.1893இல் இந்தியாவிற்குத் திரும்பியவுடன் அவர் பரோடா காலேஜில் ஆங்கில, பிரெஞ்சு இலக்கியத்தைக் கற்பித்தார்.

வால்மீகி, ஹோமர், மில்டன் பற்றி அவர் ஏராளமான அருமையான கருத்துக்களைச் சொல்லி இருக்கிறார். அவற்றில் ஓரிரண்டு கருத்துகளை மட்டுமே இங்கு பார்க்க முடியும் – இடம் கருதி!

அரவிந்தர் நூல்கள் அனைத்தையும் தரவிறக்கம் செய்து கொள்ளலாம். அன்பர்கள் சிறிது நேரம் ஒதுக்கி அவர் இந்திய பண்பாட்டைப் பற்றி என்ன சொல்கிறார் என்று படித்து மகிழலாம்.

இந்தியக் கலை, இந்திய இலக்கியம் பற்றிய அவரது அருமையான கருத்துக்களை The Renaissance in India and other Essay on Indian Culture என்ற நூலில் காணலாம்.

விண்ணை அளக்கும் கம்பீரமான வார்த்தைகளால் அவரது புகழாரத்தைப் படிக்கும் போது உள்ளம் குளிர்கிறது.

அதில் இலக்கியம் பற்றிய மூன்றாவது கட்டுரையில் ஆரம்பத்திலேயே திருவள்ளுவர், கம்பன் உள்ளிட்ட கவிஞர்களைப் பெருங்கவிஞர்கள் வரிசையில் சேர்க்கிறார்.

பின்னர் அவர் கூறுவது:

The pure literature of the period is represented by the two great epics, the Mahabharata, which gathered into its vast structure the greater part of the poetic activity of the Indian mind during several centuries, and the Ramayana.

These two poems are epical in their motive and spirit, but they are not like any other two epics in the world, but are entirely of their own kind and subtly different from others in their principle.

It is not only that although they contain an early heroic story and a transmutation of many primitive elements, their form belongs to a period of highly developed intellectual, ethical and social culture, is enriched with a body of mature thought and uplifted by a ripe nobility and refined gravity of ethical tone and therefore these poems are quite different from primitive edda and saga and greater in breadth of view and substance and height of motive — I do not speak now of aesthetic quality and poetic perfection — than the Homeric poems, while at the same time there is still an early breath, a direct and straightforward vigour, a freshness and greatness and pulse of life, a simplicity of strength and beauty that makes of them quite another kind than the elaborately constructed literary epics of Virgil or Milton, Firdausi or Kalidasa.

This peculiar blending of the natural breath of an early, heroic, swift and vigorous force of life with a strong development and activity of the ethical, the intellectual, even the philosophic mind is indeed a remarkable feature; these poems are the voice of the youth of a people, but a youth not only fresh and fine and buoyant, but also great and accomplished, wise and noble.

This however is only a temperamental distinction: there is another that is more far-reaching, a difference in the whole conception, function and structure.

அடுத்து உலக கவிஞர்களை நுணுகி ஆராய்ந்த அவர் வால்மீகி, வியாஸர், ஹோமர், ஷேக்ஸ்பியர் ஆகிய நால்வரை முதல் வரிசையில் வைத்தார்.

அடுத்து இரண்டாவது வரிசையில் தாந்தே, காளிதாஸர், Aeschoylus, Sophocles, வர்ஜில், மில்டன் ஆகியோரை வைத்தார். கதே மட்டும் மூன்றாம் வரிசை இடத்தைப் பெற்றார்.

இப்படி சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

Vyasa and Valmiki, Foundations of Indian Culture, Talks with Nrod Baran உள்ளிட்ட பல நூல்களை அன்பர்கள் படித்தால் இலக்கிய சிகரத்தில் ஏறலாம்; கம்பன், வால்மீகி, வர்ஜில், ஹோமர், மில்டன் ஆகியோர் பற்றிய அவர் கருத்துக்களை அறியலாம். இது ஒரு தனி நூலுக்குரிய ஆய்வாக அமைகிறது என்பதால் இந்த அளவில் இதை முடித்துக் கொள்வோம்.

7

மில்டனின் கவிதைத் திறத்தை மெச்சுவோர் இருளைப் பற்றி வர்ணிக்கும் அவனது அருமையான சொற்றொடரான, ‘Palpable darkness’ – தொட்டு உணரலாகும் இருட்டு என்பதை மேற்கோளாகக் காட்டுவர்.

கம்பனது காவியத்திற்கு வருவோம்.

ஆரணிய காண்டத்தில் மாரீசன் வதைப் படலத்தில் (வை.மு. கோபாலகிருஷ்ணமாசாரியர் பதிப்பு) வரும் செய்யுள்களைப் பார்ப்போம். (138 முதல் 142 முடிய உள்ள பாடல்கள்)

சீதை மேல் மையல் கொண்ட ராவணன் ‘கன்னக் கனிய இருள் தன்னை பார்ப்போம். சூரியனை விட சந்திரன் சுடுகிறான்’ என்று கூறி சந்திரனை வரவழைக்கிறான். “நீ நீங்கு” என்றவுடன் இருள் வருகிறது.

அது எப்படி இருந்தது?

“ஆண்டப் பிறை நீங்கலும் எய்தியது அந்தகாரம்           தீண்டற்கு எளிதாய்ப் பல தேய்ப்பன தேய்க்கலாகி           வேண்டில் கரபத்திரத்து ஈர்த்து விழுத்தல் ஆகிக்        காண்டற்கு இனிதாய்ப் பல கந்து திரட்டல் ஆகி”

என்று ஆரம்பித்து இன்னும் மூன்று பாடல்களில் இருளை வர்ணிக்கிறான்.

அடுத்த பாடலில் ‘அம்பும் அனலும் நுழையா கன அந்தகாரத்து’ என்று வர்ணிக்கிறான்.

அதாவது பாணமும் அக்கினியும் உள்ளே சென்று பிளக்க முடியாத அடர்ந்த இருள் என்று வர்ணிக்கிறான்.

தீண்டற்கு எளிதாக – தொட்டு உணருவதற்கு எளிதாக இருந்த இருள், அம்பும் அனலும் நுழையா கடும் அடர் இருளாக மாறியது.

மில்டனை விட ஒரு படி மேல் சென்று எப்படி தண்ணீர் அடர்த்தியான ஐஸ்கட்டி போல ஆகிறதோ அது போல இருள் கெட்டியான கட்டி ஆகி விட்டதாகக் கூறுகிறான்.

எப்படிப்பட்ட வர்ணனை?

புராணம் கூறும் கிருஷ்ண சரித்திரத்திற்கு வருவோம்.

தனது குருவின் இறந்த புதல்வனை மீட்க கிருஷ்ணனது சஹஸ்ர கோடி சூர்யனுக்குச் சமமான சுதர்ஸன சக்கரம் அடரத்த இருளே குகை போல (கெட்டியாக, அடர்த்தியாக) இருந்ததை ஊடுருவிச் சென்றது என்பதைப் படிக்கிறோம்.

(இந்த உவமையைப் பல காலும் படித்து மகிழ்ந்து பிரமித்திருக்கிறேன்.)

ஆக காவியம் இயற்றிய் இரு பெரும் கவிஞர்களின் ம்னோ சஞ்சாரம் பற்றி அறிய இருள் பற்றிய இந்த உவமை வெளிச்சம் தருகிறது இல்லையா?

இப்படி நுணுகிப் படித்து மகிழ்ந்தால் பல முத்துக்களைப் பெறலாம்.

8

திரு ஆர்.நஞ்சப்பா அவர்களும் திரு டிஎஸ்கே ரகு அவர்களும் பதிவு செய்த கருத்துக்களினால் டாக்டர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், வ.வே.சு.ஐயர், மஹ்ரிஷி அரவிந்தர் உள்ளிட்டோரின் நூல்களை மீண்டும் படிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. மகிழ்ச்சி.

அன்பர்களுக்கு எனது நன்றி.

****

இது வம்புத் தொடர் அல்ல; கரும்புத் தொடர் என்று ஆகி விட்டது. இத்துடன் தொடர் நிறைவுறுகிறது.

Written by London swaminathan

Date: 18 FEBRUARY 2017

Time uploaded in London:- 5-38 am

Post No. 3647

Pictures are taken from various sources; thanks.

contact; swami_48@yahoo.com

பெண்களே அவசரப்பட்டு, கோபப்படாதீர்கள்!

திரவுபதியின் அழகை ஒப்பிடும்போது, நீங்கள் எல்லோரும் ……………….

திரவுபதியின் அழகை வருணிக்க வந்த வியாசர் மற்ற எல்லாப் பெண்களையும் குரங்கு ஆக்கிவிட்டார்!

“அழகான திரவுபதியைப் பார்க்கும்போது மற்ற எல்லாப் பெண்களும், பெண் குரங்குகள் (மந்தி) போலத் தெரிகின்றனர்”-மஹாபாரதம் 3-251-3

ஏதாம் த்ருஷ்ட்வா ஸ்த்ரியோ மேந்யா யதா சாகாம்ருகஸ்த்ரியஹ

திரவுபதி எல்லோரையும் விடப் பேரழகி என்று சொல்லி நிறுத்தி இருக்கலாம். ஆனால் வியாசர் ஒருபடி மேலே சென்றுவிட்டார். ஒருவேளை இது அந்தக் கால தமாஷாக இருந்திருக்கலாம். ஏனெனில் கம்ப ராமாயணத்திலும் இப்படி கொஞ்சம் தமாஷ் வருகிறது.

சூர்ப்பநகை ராமனை மயக்கப் பார்க்கிறாள். ராக்ஷசியான சீதையை ஒதுக்கிவிட்டு என்னைத் திருமணம் செய்துகொள் என்கிறாள். இராமனுக்கு ஒரே சிரிப்பு! இது என்னடா? ஈயம் பித்தளையைப் பார்த்து இளித்த கதையாக இருக்கிறதே! என்று எண்ணி, அவர் என் தம்பியிடம் போய்க் கேள் என்று சூர்ப்பநகையை அனுப்பிவிடுகிறார். லெட்சுமணனோ கோபக்காரர். ஒரே வெட்டாக மூக்கை வெட்டி விடுகிறான். அப்பொழுதும் சூர்ப்பநகை விடுவதாக இல்லை. ஏ, ராம! உன் தம்பியிடம் எனக்காக கொஞ்சம் சிபாரிசு செய்யக்கூடாதா?

“எனக்கு மூக்கு இல்லையே என்று நீ நினைக்கலாம். அட இடையே இல்லாத பெண்ணுடன் நீ வசிக்கவில்லையா! அது போல உன் தம்பியும் மூக்கே இல்லாத பெண்ணுடன் வசித்தால் என்னவாம்!”

பெருங்குலா உறு நகர்க்கே பெயரும் நாள்

வேண்டும் உருப்பிடிப்பேன் அன்றேல்

அருங்கலாம் உற்று இருந்தான் என்னினும் ஆம்

இளையவந்தான் அரிந்த நாசி

ஒருங்கு இலா இவளோடும் உறைவெனோ

என்பானேல் இறைவ ஒன்றும்

மருங்கு இலாதவளோடும் அன்றோ நீ

நெடுங்காலம் வாழ்ந்தது என்பாய்

–ஆரண்ய காண்டம், சூர்ப்பநகைப் படலம்

பொருள்:

பெரிய கொண்டாட்டம் மிக்க அயோத்தி நகருக்கு நீங்கள் திரும்பிச் செல்லும்போது, நீ ங்கள் விரும்பும் உருவத்தை நான் எடுத்துக்கொள்வேன். இப்போது உன் தம்பி தணிக்க முடியாத கோபம் கொண்டவனாக இருந்தாலும், அறுக்கப்பட்ட மூக்கு உடைய இவளோடு நான் வாழ்வேனா என்று கூறலாம். அப்படிச் சொன்னால், தலைவனே (ராமா) நீ இடையே இல்லாத பெண்ணொடு  நீண்டகாலம் வாழ்ந்து வருகிறாய்; அதை அவனுக்கு எடுத்துச் சொல்லி அமைதி அடையச் செய்!”

மெல்லிடையாள் என்று பெண்களைப் புகழ்வதை இந்திய இலக்கியத்தில் மட்டுமே காணலாம். தமிழிலும் சம்ஸ்கிருதத்திலும்– இமயம் முதல் குமரி வரை, பெண்கள் வருணனை ஒரே மாதிரியாக இருக்கும் ஏனேனில் இது ஒரே பண்பாடு.

உன் மனைவிக்கு இடையே இல்லை என்பதை புகழ்ச்சியாகவே கொள்வர். எந்தப் பெண்ணையாவது பார்த்து நீ குண்டாக — பருமனாக — இருக்கிறாய் என்று சொன்னால் அவருக்குக் கோபம் வருவதோடு நம் மீது வெறுப்பும் வந்துவிடும். ஆனால் இங்கே இடையில்லாத சீதையுடன் மூக்கறுந்த சூர்ப்பநகை தன்னை ஒப்பிடுவது அந்தக் கால ஜோக் (தமாஷ்)

வால்மீகி நகைச்சுவை

கம்ப ராமாயணத்திலும் வால்மீகி ராமாயணத்திலும் சூர்ப்பநகை படலம் முழுதும் நகைச்சுவை அதிகம் இருக்கும். இதோ வால்மீகியிலிருந்து ஒரு பகுதி மட்டும்:-

ராமன் சூர்பநகையை நிராகரிக்கும்போது நான் ஏற்கனவே கல்யாணமானவன். உன்னையும் கட்டிக்கொண்டால் சக்களத்தி சண்டையை என்னால் தாங்க முடியாது! என் தம்பிதான், உனக்குச் சரியான ஆள். இன்னும் திருமண சுகம் அனுபவிக்காதவன்! என்று தமாஷ் செய்கிறான். லெட்சுமணன் சொல்லுகிறான்: நானோ என் அண்ணனைச் சார்ந்து வாழும் “அடிமை”. என்னிடத்தில் என்ன சுகம் காணப்போகிறாய். கொள்ளை அழகு பிடித்தவளே என் அண்ணன் இராமனிடமே செல் என்று தள்ளிவிடுகிறான்.

இவ்வாறு சூர்ப்பநகைப் படலத்தை கிண்டலும் கேலியும் நிறைந்ததாக, உலகின் இரு பெரும் புலவர்கள் வருணித்துள்ளனர். அந்தப் பகுதிகளை நகைச்சுவை உணர்வுடன் படிக்க வேண்டும்!

–சுபம்–

Written by London swaminathan

Date: 8 FEBRUARY 2017

Time uploaded in London:- 9-28 am

Post No. 3617

Pictures are taken from different sources; thanks.

contact; swami_48@yahoo.com

புறநானூற்றிலும் ஏனைய சங்க இலக்கிய நூல்களிலும் நிறைய புலவர்களுக்கு சம்ஸ்கிருதப் பெயர்கள்! அவர்களில் ஒருவர் பெயர் மார்க்கண்டேயனார். அவர் பாடிய பாடல் எண் 365. அவர் ஒரு விநோதச் செய்தியைச் சொல்கிறார். பூமா தேவி அழுதாளாம். ஏன் அழுதாள்? நான் ஒரு விலைமாது போல இருக்கிறேனே! எல்லா அரசர்களும் என்னிடம் வந்து போகின்றனரே! ஒருவரும் நிலைப்பதில்லையே!

பூமாதேவிக்கு மகளும் கிடையாது! இது ஏன்? இந்தப் புதிருக்கு வால்மீகி ராமாய ணத்தில் பதில் உள்ளது!

முதலில் புறநானூற்றுப் பாடலையும் அதன் பொருளையும் காண்போம்; பின்னர் வால்மீகியின் பதிலைக் காண்போம்; இந்தப் பாடல் ஆரிய-திராவிட வாதம் பேசும் புரட்டர்களுக்கும் பேதிலிகளுக்கும் செமை அடி கொடுக்கும் பாடல்!

மயங்கு இருங்கவிய விசும்பு முகன் ஆக,

இயங்கிய இருசுடர்க்கண் என, பெயரிய

வளி இடை வழங்கா வழக்கு அரு நீத்தம்,

வயிரக் குறட்டின் வயங்கு மணி ஆரத்துப்

பொன் அம் திகிரி முன் சமத்து உருட்டி

பொருநர்க் காணாச் செருமிகு முன்பின்

முன்னோர் செல்லவும், செல்லாது, இன்னும்

விலைநலப் பெண்டிரின் பலர் மீக்குற

உள்ளேன் வாழியர், யான்’ எனப் பல் மாண்

நிலமகள் அழுத காஞ்சியும்

உண்டு உரைப்பரால், உணர்ந்திசினோரே

—பாடல் 365, மார்க்கண்டேயனார்

பொருள்:-

“வான்முகத்திலே சூரியனும் சந்திரனும் இரண்டு கண்களாகக் கொண்டு, இடையே காற்று நிலவும் இந்த நிலமகளாகிய (பூமாதேவி) என்னை விட்டுவிட்டு, மணி ஆரம் பொருந்திய, வெற்றியில் சிறந்த பல அரசர்களும் போய்விட்டார்கள். நானோ அவர்களுடன் போகாது, மற்றவர்கள் எல்லோரும் என்னை இகழ்ந்து பேசுமாறு விலைமாதர் போல வாழ்கின்றேனே என்று பூமாதேவியும் அழுகின்றாள். இது உலக வாழ்க்கையின் நிலையாமையை உணர்ந்தோரின் கூற்று. ஆகையால் தலைவனே! புகழ்தரும் செயல்களைள மட்டும் செய்வாயாக!”

பாடலை எழுதியவர் பெயரும் சம்ஸ்கிருதம்; பாடலில் உள்ள சொற்கள் பலவும் சம்ஸ்கிருதம்; படலின் பொருளும் புராணக் கருத்துகள்!

சூரியனும் சந்திரனும் கண்கள் என்பதும், பூமியைத் தாய் என்று சொல்வதும், அரசர்கள்ப அவர்களுடைய கணவர்கள் என்பதும்  புராணத்தில் உள்ள கருத்துகள்.

அடுத்ததாக நிலமகள் ஏன் இப்படி அழுதாள் என்பதும் வால்மீகி ராமாயணத்தில் உள்ள விஷயமாகும்.

வால்மீகி ராமாயணத்தில், பால காண்டத்தில் 36-ஆவது அத்தியாயத்தில் கீழ்கண்ட கதை உள்ளது:-

விஸ்வாமித்திரர் சொல்கிறார்: உமாவும் மஹாதேவனும் திருமணம் ஆகி நீண்ட காலமாகியும் குழந்தை பிறக்கவில்லை. தேவர்கள், பிரம்மாவின் தலைமையில் சென்று, மஹாதேவனை (சிவன்) வேண்ட, அவருடைய விந்து பூமியில் விழுந்தது. பூமி தனியாக, அதைத் தாங்க மாட்டாமையால் அக்னி தேவனும் வாயு தேவனும் ‘சர’ என்ற வனத்தையும் ‘ஸ்வேதா’ என்ற மலையையும் உருவாக்கி அதில் விந்துவை விழச் செய்தனர். அதிலிருந்து ‘சர’ வணன் என்னும் கார்த்திகேயன் தோன்றினான்.

உமாவுக்குக் கோபம் வந்தது. என் மூலம் குழந்தை உருவாகாமல் ‘சர’  ‘வன’த்தில் தோன்றச் செய்ததால், தேவர்களே உங்களுக்குக் குழந்தைகளே பிறக்காது. பூமாதேவியே நீயும் உதவியதால் உனக்கு கணவர்களாக அரசர்கள் வந்து செல்வார்கள். ஆனால் உனக்கும் மகன் என்று எவனும் இருக்க மாட்டான்.”

இந்த வால்மீகி ராமயணக் கதையையே புறநானூற்றுப் புலவர் குறிப்பிடுகிறார்.

புறநானூற்றின் மிகப்பழைய பாடல் என்று கருதப்படும் இப்பாடலில் இவ்வளவு புராண விஷயங்களும் சம்ஸ்கிருதச் சொற்களும் இருக்குமானால் சங்க காலத்தில் மக்கள் எந்த அளவுக்கு இந்துமதத்தில் பற்றுக் கொண்டிருந்தனர் என்பது விளங்கும். அது மட்டுமல்ல உலகின் மிகப்பெரிய நாடாக விளங்கிய பாரதத்தின் 15 லட்சம் சதுர மைல் பரப்பில் இக்கருத்து நிலவியது என்றால் ஆரிய- திராவிடம் பேசுவோர் இந்திய விரோதிகள், இந்து மதத் துரோகிகள் என்பதில் இனியும் ஐயப்பாடு உளதோ?

-Subahm–

கட்டுரையை எழுதியவர் :– லண்டன் சுவாமிநாதன்
ஆராய்ச்சிக் கட்டுரை எண்- 1491; தேதி 16 டிசம்பர், 2014.

சம்ஸ்கிருதத்தில் உவமைகள் இல்லாத காவியங்கள் குறைவு. வால்மீகி ராமயணத்தில் 3462 உவமைகள் இருப்பதாக அந்த உவமைகளைத் தொகுத்தளித்த ஆராய்ச்சியாளர் எம்.எம்.பாடக் கூறுகிறார்.

அப்பய்ய தீக்ஷிதரின் உவமை பற்றிய ஸ்லோகத்தை பரிதிமாற்கலைஞர் என்ற பெயர்கொண்ட பேராசிரியர் வி.கோ.சூரியநாராயண சாஸ்திரி தமிழில் அழகாக மொழிபெயர்த்துள்ளார்:–

உவமை என்னும் வலருங் கூத்தி
பலவகைக் கோலம் பாங்குறப் புனைந்து
காப்பிய அரங்கிற் கவின்பெறத் தோன்றி
யாப்பு அறி புலவர் இதயம்
நீப்பு அறு மகிழ்ச்சி பூப்ப நடிக்குமே.

பொருள்:–உவமை என்பவள் ஒப்பற்ற நாட்டிய மங்கை. அவள் பலவேறு கோலங்களைக் கொண்டு காவியம் என்னும் மேடையிலே அழகுபொலியத் தோன்றி, பாட்டின் சுவையை அறியும் ரசிகர் மனத்தில் நீங்காத இன்பம் மலர நடிக்கிறாள்
(காளிதாசன் உவமைகள் —- என்னும் நா.வரதஜுலு நாயுடு எழுதிய புத்தகத்தில் இருந்து எடுத்தது)

கம்பன் அவனது ராமாயணத்தில்

எப் பெண்பாலும் கொண்டு உவமிப்போர் உவமிக்கும்
அப்பெண்தானே ஆயினபோது இங்கு அயல்வேறோர்
ஒப்பு எங்கே கொண்டு எவ்வகை நாடி உரை செய்வோம்

—என்பான். எல்லோரும் உவமைக்குப் பயன்படுத்துவது சீதை என்னும் பேரழகியை— குணத்தில் பெண்மைக்கெல்லாம் இலக்கணம் வகுத்தாளை – அப்படிப்பட்ட சீதையை நான் எதைக் கொண்டு உவமை சொல்ல முடியும் – என்று கம்பன் வியக்கிறான். சீதைக்கு உவமை சீதையே!

உலகின் மிகப் பழைய நூலான ரிக்வேதத்திலேயே ‘’உபமா’’ என்ற சொல் இருப்பதாக (5-34-9; 1-31-15) வேதத்தை ஆராய்ந்தோர் (ஆர்.எஸ்.டே) கூறுவர். கி.மு. 800-க்கு முன் வாழ்ந்த யாஸ்கர் என்பவர் கார்க்யர் எழுதிய இலக்கணப் புத்தகத்தில் ‘’உபமா’’ என்பதன் இலக்கணம் வரையறுக்கப்பட்டதை மேற்கோள் காட்டுவார்.

மஹாபாரதத்தில் 232 பொருட்கள் அல்லது உபமானங்கள் மீண்டும் மீண்டும் ஒப்பிடப்படுவதால் 2299 ஸ்லோகங்களில் அவை திரும்பத் திரும்ப வருகின்றன என்று மஹாபாரத உவமைகள் பற்றிய ஆய்வுகள் (ராம் கரன் சர்மாவின் நூல்) காட்டுகின்றன. உவமைகளின் எண்ணிக்கையில் முதலிடம் வகிப்பவர் இந்திரன். 247 முறை ஒப்பிடப்படுகிறார். பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் போன்ற தெய்வங்கள் வேத கால தெய்வங்களான இந்திரன், சூரியன், அக்னி, யமன் ஆகியோருக்கும் பின்னரே வருவதால் (எண்ணிக்கையின் படி), மஹாபாரதம் மிகவும் பழைய நூல் என்பது தெளிவாகும்.

புராணங்களில் சிவனையும், விஷ்ணுவையும் பெரிய தெய்வங்கள் எனக் கொண்டாடுவர். அதற்கும் முந்தியவை ராமாயண மஹாபாரதம் என்பது உவமை ஆராய்ச்சியில் தெளிவாகிறது.

உலகத்திலேயே காளிதாசன் போல உவமைகளைத் திறம்படப் பயன்படுத்திய கவிஞன் எவனும் இலன். இதனால் ‘’உபமா காளிதாசஸ்ய’’ — என்ற சொற்றொடர் வழங்குகிறது. உவமைக்கு காளிதாசன் என்பது இதன் பொருள். அவனுடைய ஏழு படைப்புகளில் ஆயிரத்துக்கும் மேலான உவமைகளைப் படுத்தியதால் இந்தப் பெயர் என்பதல்ல. தகுந்த இடத்தில் தகுந்த உவமைகளைக் கையாண்டதே அவன் சிறப்பு.

காளிதாசன் புள்ளிவிவரம்

உலகப் பெரும் கவிஞர்களின் பட்டியலில் இடம்பெறும் கவிஞர்களில் காளிதாசனும் ஒருவன். அவனுடைய உவமைகளை ஆராய்ந்தோர் தரும் பட்டியல் இதோ:
காளிதாசர் பயன்படுத்திய உவமைகள் –1250
ஏழு நூல்களில் பயன்படுத்திய சொற்கள் – 40,000 -க்கு மேல்!
அவருடைய ஏழு படைப்புகளில் மூன்றுக்கு மட்டும்
எழுதப்பட்ட உரைகள் – 93
ரகு வம்சத்தில் இவன் வரலாறு
சொல்லும் அரசர்களின் எண்ணிக்கை – 29

நாடகம், கவிதை, காவியம், சிறு நூல்கள் எனப் பல எழுதி ஷேக்ஸ்பியருக்கும் மேலான இடம் பிடித்த இந்தியன். ஈரான் முதல் இந்தோநேசியா வரை வருணித்தவன் காளிதாசன். அது மட்டுமல்ல மேக தூதம் என்னும் பயண நூல் மூலம் உலகின் முதல் ‘’டூரிஸ்ட் கைடு’’ என்னும் பெயரையும் பெற்றான். இவனுக்கு இணையான கவிஞன் இதுவரை இந்தியாவில் தோன்றியது. இனி தோன்றப் போவதும் இல்லை! இல்லை. பாரதியால் புகழப்பட்ட கவிஞன்!

வடமொழி அறிஞர்களும், நாணயங்கள் சிலைகளை ஆராய்ந்த டாக்டர் சிவராமமூர்த்தி போன்றோரும் இவன் கி. மு. முதல் நூற்றாண்டிலோ அதற்கு முன்னரோ வழ்ந்ததை உறுதிபடக் கூறுவர். காலத்தாலும் முந்திய கவிஞன்!

காளிதாசனின் ரகுவம்சத்தைப் பின்பற்றி இலங்கை வரலாற்று நூலுக்கு மஹாவம்சம் என்று பெயரிட்டனர். காளிதாசனின் உவமைகளை காதா சப்த சதி என்னும் பிராக்ருத நூலில் ஊர் பேர் தெரியாத கவிஞர்கள் அப்படியே கையாண்டனர் (களவாடினர்!)

சங்க இலக்கியத்தில் காளிதாசனின் 200-க்கும் மேலான உவமைகள் இருப்பதை நான் எனது ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளில் எழுதி வருகிறேன். காளிதாசன், விக்ரமாதித்தன் என்ற புகழ் பெற்ற மன்னன் காலத்தில் வாழ்ந்த மாபெரும் கவிஞன். கி.மு. முதல் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த விக்ரமாதித்தன் கி.மு 56-ல் அவன் பெயரில் ஒரு சஹாப்தத்தையே துவங்கிய பெருமை உடையவன். சகரர், யவனர், ஹூணர்களை ஓட ஓட விரட்டியவன்.

மேற்கூறிய தகல்களை உவமைகள் பற்றிய மூன்று ஆங்கில ஆராய்ச்சி நூல்களில் இருந்து திரட்டினேன்.

தொல்காப்பியத்தில் உவம இயல்

உவமை என்பது சம்ஸ்கிருதத்தில் ‘’உபமா’’ எனப்படும். தொல்காப்பியரும் கூட இதைத் தமிழ்ப் படுத்தி உவமம் என்கிறார். உவம இயல் என்றே தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரத்தில் ஒரு பிரிவு இருக்கிறது. அதில் அவர் 38 உவம உருபுகளைப் பட்டியல் இட்டுள்ளார். அதில் நிறைய உருபுகளை சங்க இலக்கியத்தில் கூடக் காண முடியவில்லை. நமக்கு எல்லோருக்கும் தெரிந்த உவம உருபு ‘’போல’’ என்பதாகும். ரோஜா மலர் போல இதழ், ஆப்பிள் பழம் போலக் கன்னம் என்றெல்லாம் சினிமா வசனங்களில் கேட்கிறோம். ஆனால் தொல்காப்பியர் தரும் பட்டியலைப் பாருங்கள்:–

அன்ன, அங்க, இறப்ப, உறழ, என்ன, எள்ள ஏய்ப்ப, ஒன்ற, ஒடுங்க, ஒப்ப, ஒட்ட,ஓட, கடுப்ப, கள்ள, காய்ப்ப, தகைய, நடுங்க, நந்த, நளிய, நாட, நிகர்ப்ப, நேர, நோக்க, புல்ல, புரைய, பொருவ, பொற்ப, போல, மதிப்ப, மருள, மறுப்ப, மான, மாற்ற, வியப்ப, விளைய, வீழ, வென்ற, வெல்ல. இதில் 14 உருபுகள் சங்க இலக்கியத்தில் காணப்படவில்லை. என்றும் சங்க இலக்கியத்தில் 28 கூடுதல் உவம உருபுகள் பயன்படுத்தப்பட்டன என்றும் டாக்டர் ரா.சீனிவாசன் சங்க இலக்கியத்தில் உவமைகள் என்ற புத்தகத்தில் எழுதியுள்ளார்.

–சுபம்–