தான்ஸேன்   தபால்தலை

Written  by S NAGARAJAN

Article No. 1963

Dated 30 ஜூன் 2015.

Uploaded at London time : 7-47 am

By ச.நாகராஜன்

மகமதிய படையெடுப்பு

வில் டியூரண்ட் என்ற பிரபல அறிஞர் மனித குலத்தின் சரித்திரத்தை எழுதும் போது மனித குல சரித்திரத்திலேயே இந்தியாவின் மீதான முகமதியர்களின் படையெடுப்பு தான் மகா மோசமானது என வர்ணிக்கிறார். அழிந்த ஆலயங்கள் ஆயிரக் கணக்கில்; வதை பட்ட ஹிந்துக்களோ பல்லாயிரக் கணக்கில்!

என்றாலும் கூட இந்த தேசத்தையும் அதன் பண்பையும் அழிந்து விடாமல் காக்க இந்த மோசமான கால கட்டங்களிலும் மகான்கள் தோன்றி ஒரு பெரும் அரணாக விளங்கி ஹிந்து மதத்தைக் காத்து வந்துள்ளனர். சமர்த்த ராமதாஸர் – சிவாஜி, வித்யாரண்யர் – ஹரிஹர புக்கர் போன்ற ஏராளமான உதாரணங்கள் இந்த சரித்திரத்தில் உள்ளன. இந்த சரித்திரத்தின் தொடர் வரிசையில் அக்பரின் வாழ்விலும் ஔரங்கசீப் வாழ்விலும் ஏற்பட்ட இரு சம்பவங்கள் பிரமிப்பை ஊட்டுபவை.

அக்பரும் தான்ஸேனும்

அக்பர் காலத்தில் பிரசித்தி பெற்ற பாடகராக விளங்கிய தான்ஸேன் ஒப்புவமை இல்லாத உயர்ந்த இசை விற்பன்னராகத் திகழ்ந்தார். தனது அரசவையில் இப்படிப்பட்ட பெரும் பாடகர் இருப்பது குறித்து அக்பருக்கு சொல்லவொண்ணாப் பெருமை.ஒரு சமயம் தான்ஸேன் பாடக் கேட்ட அக்பர் அப்படியே உருகி விட்டார். கண்கள் ஆறாய்ப் பொழிய பாட்டு முடிந்த பின்னரும் நெடு நேரம் அப்படியே உருகிப் போய் அமர்ந்திருந்தார். அவையினரும் அப்படியே மெய்மறந்து இருந்தனர். நேரம் சென்றது. மெதுவாகத் தன் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பிய அக்பர் தான்ஸேனை தழுவிப் புகழ்ந்து, “எனக்கு ஒரே ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. எப்படி ஒரு மனிதனால் இப்படிப்பட்ட தேவ கானத்தைத் தர முடியும்? இது எப்படி உங்களுக்கு வந்தது. காரணத்தைக் கட்டாயம் கூற வேண்டும்!” என்றார்.

தான்ஸேன், “இசை நுணுக்கங்களையும் நுண்ணிய உணர்ச்சிகளின் வெளிப்பாடுகளும் என்னிடம் சிறிதளவே இருக்கின்றன! இதையே இப்படிப் புகழ்கிறீர்களே! இதற்கெல்லாம் காரணமான என் குரு நாதரின் இசையைக் கேட்டால் நீங்கள் எப்படி உணர்வீர்களோ! என் சிறிதளவு திறமைக்கு என் குருநாதர் போட்ட பிச்சையே காரணம்!” என்று அடக்கத்துடன் கூறினார்.

அக்பர் எல்லையற்ற ஆர்வத்துடன், “உடனே உங்கள் குருநாதரை அரசவைக்கு அழைத்து வாருங்கள். அவரை நன்கு கௌரவிக்க வேண்டும்” என்றார்.

தான்ஸேனோ, “அரசே! என் குருநாதர் வனத்தில் குடில் ஒன்றைக் கட்டிக் கொண்டு இறைவன் புகழ் பாடி வாழ்ந்து வருபவர். அவர் பொன்னுக்கும் புகழுக்கும் ஆசைப் படுபவர் இல்லை” என்று பணிவுடன் கூறினார்.

அக்பருக்கு ஒரே ஆச்சரியம். பேரரசனான தன்னைப் பார்க்கக் கூட விரும்பாத ஒரு ‘மனிதர்’ இருக்க முடியுமா என்ன?! அவர் யோசித்தார். தான்ஸேனை நோக்கி, “சரி, அவர் இங்கு வராவிட்டால் என்ன? நான் அவர் இருக்குமிடம் வருகிறேன். அவருக்கே தெரியாமல் செல்வோம். குடிலின் அருகில் என்னை அழைத்துச் செல்லுங்கள்” என்றார்.

ஆரவாரமின்றி அக்பரின் சிறு படை குடிலை நோக்கிச் சென்றது. ஒரு பல்லக்கில் பொன் நாணயங்களும் பவளம், முத்து, வைரம் முதலிய நவமணிகள் தட்டு தட்டாக எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. குடிலுக்கு அருகில் யாரையும் வரவிடாது தான்ஸேனும் அக்பரும் மட்டும் சென்றனர்.

ஆஹா, அற்புதமான கான மழை பொழிந்து கொண்டிருந்தது. அக்பர் பிரமித்து சிலை போல நின்றார். தான்ஸேனை விட பல மடங்கு உணர்ச்சி பாவங்களை எழுப்பிய அந்த இசையில் அவர் முற்றிலுமாகக் கரைந்து போனார்.

வீசி எறியப்பட்ட நவமணிகள்

நீண்ட இசை நின்றது. அக்பர் சுய உணர்வுக்குத் திரும்பினார். ஏவலாள்களை அழைத்து அனைத்துத் தட்டுக்களையும் கொண்டு வரச் சொன்னார். வைரங்களையும், முத்துக்களையும், பவழம், கோமேதகம், பொன் நாணயங்கள் அனைத்தையும் இரு கரங்களாலும் வாரி வாரி எடுத்து குடிலின் முன் புறம் வீசலானார்.

தான்ஸேன் திகைத்து நின்றார். என்ன இது? அக்பரை நோக்கி, “அரசே! என்ன, இப்படிச் செய்கிறீர்கள்?” என்றார்.

“தான்ஸேன்! இந்த நவ மணிகளையும் பொற்காசுகளையும் கொடுத்து இவரைக் கௌரவிக்க நான் இங்கே வந்தது உண்மை தான்! ஆனால் இறைவனைப் பாடி இவர் உதிர்த்த ஸ்வர வரிசைகளுக்கு முன்னர் என் மணிகள் எம்மாத்திரம்! இறைவனைப் பற்றிய இசை மணிகள் அல்லவோ மணிகள்!” அது தான் ஒன்றுக்கும் உதவாத இவற்றை அவர் குடில் முன்னேயே வீசி எறிந்து விட்டேன். வாருங்கள், உள்ளே சென்று அவரை வணங்கி வருவோம்!” என்றார் அக்பர்.

எல்லையற்ற மகிழ்ச்சியுடன் தான்ஸேன் அக்பரை தன் குருநாதரான ஹரிதாஸ் ஸ்வாமியிடம் அழைத்துச் சென்றார். ஹரிதாஸர் அக்பரை ஆசீர்வதித்து இறைவன் ஒருவனே என்பதையும் அவனைப் பல வழிகளிலும் அடையலாம் என்பதையும் உணர்த்தினார்.

பல மதங்களையும் ஒன்று இணைத்து தீன் இலாஹி காண அக்பரை உத்வேகமூட்டிய சம்பவங்களுள் இது முக்கியமான ஒன்று!

ஔரங்கசீப்பும் குமரகுருபரரும்

அக்பரின் கால கட்டத்திற்குப் பின்னர் டில்லி பாதுஷாவாக அரசாண்ட ஔரங்கசீப்பைக் காண அருளாளரான குமர குருபரர் விரும்பினார். (சிலர் காசியை ஆண்ட பாதுஷாவையே குமரகுருபரர் கண்டதாகக் கூறுவதும் உண்டு) காசியில் ஓரிடத்தைக் கேட்டு அங்கு ஒரு மடம் அமைக்க வேண்டும் என்பது அவரது உன்னத நோக்கம். சைவம் பரப்பும் ஒரு மடத்தைக் காசியில் அதுவும் ஔரங்கசீப்பின் அனுமதி பெற்று அமைக்க முடியுமா! யாருக்கும் நம்பிக்கை இல்லை.

அரசனைப் பேட்டி காண அரசவைக்கு வந்த குமரகுருபரர் திடீரென அரசன் பேசும்  அவனது மொழியிலேயே பேசலானார்.

முதல் நாள் சரஸ்வதியை துதி செய்து சகலகலாவல்லி மாலையை அவர் இயற்றி  அநுக்ரஹம் பெற்று அரசனுடன் பேச அவன் அறிந்ததற்கும் மேலாக அந்த மொழியில் புலமை பெற்றிருந்தார். பாதுஷா திடுக்கிட்டார். குமரகுருபரருக்கு ஆசனம் கொடுக்காமல் அவரை எதிரிலே நிறுத்தி, “என்ன விஷயம்!” என்று கேட்டார்.

சிங்கமே சரியாசனம்

தனக்கு ஆசனம் தரப்படாததை எண்ணிய குமரகுருபரர், ஒரு சிங்கத்தை வரவழைத்து அதன் முதுகின் மீது அமர்ந்தார். அரசவையில் உள்ளோர் பயந்தனர்; திடுக்கிட்டனர்; பிரமித்தனர். பாதுஷா கேள்விகளைக் கேட்க குமரகுருபரர் பதில் சொல்ல, அனைவருக்கும் அவரது மெய்ஞானத்தைப் பற்றிய மெய் சிலிர்ப்பு ஏற்பட்டது. மறுத்துக் கூற முடியாத இறை மொழிகள்!

அரசனிடம் மகமதிய குருமார்கள் சென்று, “இவரது தெய்வம் உண்மை என்றால் பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்பைக் கையில் ஏந்தி பதில் தரச் சொல்லுங்கள்” என்றனர்.

குமரகுருபரர் புன்சிரிப்போடு அந்த சவாலை ஏற்றார். பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்புத் துண்டைக் கையில் ஏந்தி இன்னும் ஆணித்தரமாக உவமைகளுடன் தன் பதில்களைக் கூறினார். அடுத்து என்ன செய்வது?! தன் பதில்களைக் கூறிய குமரகுருபரர், பாதுஷாவை நோக்கி, “மன்னா! நான் இதைப் பிடித்தவாறே என் தெய்வத்தின் துணையோடு பதில்களைக் கூறி விட்டேன். இப்போது இவர்கள் முறை!” என்றார். பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்புக்கும் அவரின் கேள்விகளுக்கும் பயந்த அவர்கள் அனைவரும் வெளியே ஓடினர்.. பாதுஷா அவரை வணங்கித் தன் கடைசி சோதனையைச் செய்தான். அனைவரும் சமம் எனில் தன்னுடன் விருந்துண்ண முடியுமா என்பதே அவன் கேள்வி. ஒரு செவ்வலரி மலரைத் தட்டில் வைத்து அதை மூடி மன்னனிடம் குருபரர் அளித்தார். அதில் என்ன இருக்கிறது என்று பாதுஷா கேட்க பன்றியின் மாமிசம் என்று அவர் பதிலளித்தார். பாதுஷா வெறுப்புடன் விழித்துப் பார்க்க, “அனைத்துமே சமம் என்று பாருங்கள்” என்று கூறிய குமரகுருபரர் விருந்தில் வைக்கப்பட்ட புலால் வகை உணவுகளை சைவ உணவுகளாக மாற்றி அனைவரையும் திகைக்க வைத்தார்.

 

ஶ்ரீ காசி மடம் உருவானது

எல்லையற்ற விளையாட்டின் முடிவில் அவரின் மெய்யான நிலைகயைக் கண்ட பாதுஷா, “உங்களுக்கு நான் என்ன செய்ய வேண்டும், கூறுங்கள்” என்று பணிவுடன் வினவினான்.

“மடம் ஒன்றைக் காசியில் துவங்க நமக்கு உத்தேசம். அதற்கு இடத்தையும் இதர வசதிகளையும் செய்ய வேண்டும்” என்று அருளினார் குமரகுருபரர்.

ஶ்ரீ காசி மடம் உருவானது; பாதுகாப்புடன் அது அன்னியர் காலத்தில் நடந்ததோடு சைவ சமயத்தைப் பரப்ப ஆரம்பித்தது.

இன்றும் காசியில் அற்புதமாக நடந்து வரும் ஶ்ரீ காசி மடம் உருவான வரலாறு இது தான்!

மிக பிரம்மாண்டமான ஆலமரமான ஹிந்து மதத்தின் விழுதுகள் போல அவ்வப்பொழுது தோன்றிய மகான்கள் ஏராளம்; அவர்கள் அருளிய விளையாடல்களும் ஏராளம்.

சகலகலாவல்லி மாலை உள்ளிட்ட அருள் நூல்களைப் படித்து ஹிந்து மதத்தின் எல்லையற்ற பெருமையை உணர்வோம்; அதை ஏற்றம் பெறச் செய்து ஏற்றமுறுவோம்!
நன்றி ஞான ஆலயம்

(This article was written by my brother S Nagarajan for Jnana alayam magazine:London swaminathan.)

ஜூலை 2015 ஞான ஆலயம் இதழில் வெளியான கட்டுரை

Compiled by London Swaminathan

Article No. 1961

Dated 29 ஜூன் 2015.

Uploaded at London time : 7-54

சுவாமியின் பொன்மொழி காலண்டர் – மன்மத வருடம்-ஆடி (ஜூலை 2015). இந்த மாதம் மேலும் 31 சம்ஸ்கிருத பொன்மொழிகளைப் படித்து மகிழுங்கள்.

இந்த பிளாக்—கில் இதுவரை தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் ஆயிரத்துக்கும் மேலான தமிழ், சம்ஸ்கிருத பொன் மொழிகள் வெளியிடப் பட்டுள்ளன! படித்துப் பயன் பெறுக!!

முக்கிய நாட்கள்/ விழாக்கள்:–

ஜூலை 18: புரி ரத யாத்ரா; ரம்ஜான் ; 31- வியாச பூர்ணிமா/ குரு பூர்ணிமா. ஏகாதசி  : 12 & 27; அமாவாசை- 15;  பவுர்ணமி- 1 மற்றும் 31; முகூர்த்த நாட்கள்:– 6, 8

 

ஜூலை 1 புதன்கிழமை

அவசரோபசர்பணீயா ராஜான: — சாகுந்தலம்

ராஜா தரும் வாய்ப்பை நழுவவிடக்கூடாது:

ராஜ தர்சனம் தவிர்க்கப்படக்கூடாதது

(காற்றுள்ள போதே தூற்றிக்கொள்)

Make hay while sun shines

 

ஜூலை 2 வியாழக்கிழமை

 

அரண்ய ருதிதோபமம் (பஞ்ச தந்திரம்)

காட்டில் அழுதது போல (கடலில் கரைத்த பெருங்காயம் போல பலன் தராத செயல்)

ஜூலை 3 வெள்ளிக் கிழமை

அர்கே சேன்மது விந்தேத கிமர்த்தம் பர்வதம் வ்ரஜேத் – சாங்க்யகாரிகா

மந்தார மரத்தில் தேன் கிடைக்குமானால் மலைக்கு ஏன் போக வேண்டும்?

கையில் வெண்ணெயை வைத்துக் கொண்டு நெய்க்கு அழுவானேண்?

 

ஜூலை 4 சனிக்கிழமை

அமோகோ தேவதானாம் ச ப்ரமாத: கின்ன சாதயேத் – கதா சரித் சாகரம்

தேவர்களுடைய அருள் அதிகம் இருந்தால் எதைத்தான் சாதிக்க முடியாது?

(கொடுக்கும் தெய்வம் கூரையைப் பிய்த்துக் கொண்டு கொடுக்கும்)

ஜூலை 5 ஞாயிற்றுக்கிழமை

அலப்யம் ஹீனமுச்யதே

கிடைக்காவிட்டால் அது மட்டமானது (என்பர்)

(சீ! சீ! இந்தப் பழம் புளிக்கும் கதை)

ஜூலை 6 திங்கட் கிழமை

அபாவாதல்பதா வரம்

ஒன்றுமில்லாததைவிட கொஞ்சமாவது கிடைப்பது சிறந்ததே

Something is better than nothing

 

ஜூலை 7 செவ்வாய்க்கிழமை

அஸ்தி யத்யபி சர்வத்ர நீரம் நீரஜ மண்டிதம்

ரமதே ந மராலஸ்ய மானசம் மானசம் வினா – சுபாஷிதாவளி

எல்லா இடங்களிலும் தாமரை மலர்கள் மலர்ந்திருந்தாலும்

ஹம்ச பட்சியின் மனமானது மானஸரோவர் இல்லாத இடத்தில் ஈடுபடாது

(உள்ளுவதெல்லாம் உயர்வுள்ளல்– குறள்)

ஜூலை 8 புதன்கிழமை

ஆதுரோ விநயே நாஸ்தி

கஷ்டப்படுவோருக்கு விதிகள் கிடையாது.

(பசி வந்திடப் பத்தும் பறந்து போம்)

ஜூலை 9 வியாழக்கிழமை

உச்சேதும் ப்ரபவதி யன்ன சபத சப்திஸ்தன்னைசம் திமிரமபாகரோதி சந்த்ர: — சாகுந்தலம்

சூரியன் போக்கமுடியாத இருட்டை சந்திரன் போக்க முடியுமா?

((இந்தி பழமொழி:- ஜஹாம்  கம் ஆவே சுயீ, கஹா கரே தல்வார்

ஊசி வேலை செய்ய முடியும் போது அரிவாள் எதற்கு?))

ஜூலை 10 வெள்ளிக் கிழமை

ஏகஸ்ய ஹி விவாதோத்ர த்ருஸ்யதே ந து ப்ராணின:

ஒரே ஒரு ஆள் இருக்குமிடத்தில் பிரச்சனை இல்லை

(இரண்டு கையும் சேர்ந்தால்தானே சப்தம் வரும்)

  

ஜூலை 11 சனிக்கிழமை

குலீனை: சஹ சம்யர்கம் பண்டிதை: சஹ மித்ரதாம்

ஜாதிபிஸ்க சமம் சக்யம் குர்பாணோ நாவசீததி – சாணக்யநீதி தர்பணம்

நல்ல குலத்தில் உதித்தவர்கள் தொடர்பு, அறிஞர்களுடன் நட்பு, சொந்தக்காரர்களுடன் நேசம் வைத்திருப்பவன் துன்பமடைய மாட்டான்.

 

ஜூலை 12 ஞாயிற்றுக் கிழமை

க உடுபேன தரதி சாகரம்

யார் சிறு படகு மூலம் கடலைக் கடக்க முடியும்?

ஜூலை 13 திங்கட் கிழமை

கீத்ருசஸ்த்ருணானாம் அக்னினா சஹ விரோத: – முத்ரா ராக்ஷசம்

புல்லுக்குத் தீ எதிரியாகும்

ஜூலை 14 செவ்வாய்க்கிழமை

குதேசேஸ்வபி ஜாயந்தே க்வசித்கேசின்மஹாயசா:-கதாசரித் சாகர்

கெட்ட இடங்களில் கூட நல்லவர்கள் உதிக்கலாம்

(சேற்றில் செந்தாமரையும் சிப்பியில் முத்தும் விளையும்)

 

ஜூலை 15 புதன்கிழமை

ஓதகாந்தம் ஸ்நிக்தோ ஜனோ அனுகந்தவ்ய: – சாகுந்தலம்

கடல் வரைக்கும் பிரியமுள்ளவர்கள் தொடர வேண்டும் 

 

ஜூலை 16 வியாழக்கிழமை

க்வாபி ந கச்சேதனாஹூத:

எங்கேயும் அழையாமல் போகாதே

ஜூலை 17 வெள்ளிக் கிழமை

க்ஷீரேண தக்தஜிஹ்வஸ்தக்ரம் பூத்க்ருத்ய பாலக: பிபதி – ஹிதோபதேசம்

பாலினால் ஒரு  முறை நாக்கு சுட்டவன், மோரைக் கண்டாலும் ஊதி ஊதிக் குடிப்பான்

அரண்டவன் கண்ணுக்கு இருண்டதெல்லாம் பேய்

சூடு கண்ட பூனை (தெனாலி ராமன் பூனை வளர்த்த கதை)

 

ஜூலை 18 சனிக்கிழமை

க்த்யோதோ த்யோததே தாவத் யாவன்னோதயதே சஸீ

உதிதே து சஹஸ்ராம்சௌ  ந க்த்யோதோ ந சந்த்ரமா:  — சார்ங்கதர பத்ததி

சந்திரன் இல்லாதபோதுதான் மின்மினிப் பூச்சி பிரகாசிக்கும்

சூரியன் உதித்துவிட்டாலோ மின்மினி எங்கே, சந்திரன் எங்கே!

(ஆலை இல்லாத ஊரில் இலுப்பைப் பூ சர்க்கரை)

ஜூலை 19 ஞாயிற்றுக் கிழமை

கஜானாம் பங்கமக்னானாம் கஜா ஏவ துரந்தரா:

— ஹிதோபதேசம்

சேற்றில் சிக்கிய யானைக்கு யானைகள்தான் உதவ முடியும்

((முள்ளை முள்ளால்தான் எடுக்கலாம்

வைரத்தை வைரத்தால்தான் அறுக்கலாம்

யானையால் யானை யாத்தற்று- TIRUKKURAL))

ஜூலை 20 திங்கட் கிழமை

கதே ஜலே ஸ்யாத்கிமு சேது பந்த:

ஜலம் வற்றிய பின்னர் பாலம் கட்டி/இருந்து என்ன பயன்?

(கண்கெட்ட பிறகு சூரிய நமஸ்காரமா?)

 

ஜூலை 21 செவ்வாய்க்கிழமை

சந்தனப்ரபவோ ந தஹதி கிமனல: — காதம்பரி

சந்தன மரத்தால் உண்டான தீ சுடாதா?

(தங்க ஊசி என்றால் கண் குத்தாதா?)

 

ஜூலை 22 புதன்கிழமை

சின்னே மூலே நைவ சாகா ந பத்ரம் – சாணக்ய நீதி தர்பணம்

வேரே போன பின்னர் கிளை என்ன? இலை என்ன?

(தலைக்கு மேலே வெள்ளம் போனால் சாண் என்ன? முழம் என்ன?)

 

ஜூலை 23 வியாழக்கிழமை

ஜனானனே க:கரமர்பயிஷ்யதி –  நைஷத காவ்யம்

ஊர் வாயை மூட முடியுமா? (யாரால் மூட முடியும்?

ஜூலை 24 வெள்ளிக் கிழமை

ஜலம் ஜலேன சம்ப்ருக்தம் மஹாஜலாய பவதி

சிறு துளி பெரு வெள்ளம்

ஜூலை 25 சனிக்கிழமை

தினமணிமபித: குதோ அந்தகார:

சூரியன் இருக்குமிடத்தில் இருட்டா?

((ராமன் இருக்கும் இடத்தில் காமன் இரான்

லெட்சுமி இருக்கும் இடத்தில் சரஸ்வதி இராள்))

ஜூலை 26 ஞாயிற்றுக் கிழமை

த்யஜேதேகம் குலஸ்யார்த்தே க்ராமஸ்யார்த்தே குலம் த்யஜேத் — சாணக்ய நீதி தர்பணம், மஹா பாரதம், பஞ்ச தந்திரம்

குலத்தின் நலனைக் காக்க உயிரே விடலாம்

கிராமத்தின் நலனைக் காக்க குலத்தையே விடலாம்

 

ஜூலை 27 திங்கட் கிழமை

தூரஸ்தா: பர்வதா ரம்யா: — சுபாஷித ரத்ன பாண்டாகாரம்

இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை

Distance lends enchantment to the view – English proverb

ஜூலை 28 செவ்வாய்க்கிழமை

ந கூப கனனம் யுக்தம் ப்ரதீப்தே வன்னினா க்ருஹே – ஹிதோபதேசம்

வீடு பற்றி எரியும் போது கிணறு தோண்டத் துவங்குவது சரியல்ல

(கண்கெட்ட பிறகு சூரிய நமஸ்காரமா?)

 

ஜூலை 29 புதன்கிழமை

த்ருஷ்டிபூதம் ந்யசேத் பாதம் – மனு

பாதத்தை நன்றாகப் பார்த்து வை

(ஆழம் தெரியாமல் காலை விடாதே)

 

ஜூலை 30 வியாழக்கிழமை

ந விடாலோ பவேத் யத்ர தத்ர க்ரீடந்தி மூஷகா:

பூனை இல்லாத இடத்தில் எலிகள் விளையாடும்

(தலை இல்லாவிடில் வால் ஆடும்)

ஜூலை 31 வெள்ளிக் கிழமை

நஷ்டே மூலே நைவ பலம் ந யுஷ்மம்

வேர் வீணாகிவிட்டால் பழம் கிடைக்காது

((முதல் கோணல் முற்றும் கோணல்

முதலுக்கே மோசம்))

 

Research paper No 1959

Written by London swaminathan

Date: 28 June 2015

Uploaded in London at காலை 9-48

தமிழில் உயிர் எழுத்துக்கள் 12, மெய் எழுத்துக்கள் 18, உயிர் மெய் எழுத்துக்கள் 216 (12×18=216), ஆய்த எழுத்து 1, ஆக மொத்தம் 247 என்று நாம் படித்திருக்கிறோம். இதை நான் லண்டன் பல்கலைக் கழகத்தில் பாடம் கற்பிக்கும் போது சொல்வேன்; உடனே எல்லா மாணவர்களும் ஆ! என்று ஒரு வியப்புக் குரல் கொடுப்பார்கள். கவலைப் படாதீர்கள்! முப்பது (12+18) எழுத்துக்களைப் படித்துவிட்டு சில குறியீடுகளையும் (diacritical marks டயக்கிரிட்டிகல் மார்க்ஸ்) அதற்குப் பின்னுள்ள சப்தங்களையும் புரிந்து கொண்டால் போதும்! ——- என்றவுடன் நிம்மதிப் பெருமூச்சுவிடுவர்.

அதற்குப் பின்னால் எழுத்து அமைப்பு விஷயத்தில், தமிழர்களின் அறிவியல் பூர்வ அணுகு முறையை விளக்கும்போது, உயிர் என்பது நம்முடைய மூச்சுக் காற்று, மெய் என்பது நமது உடல், இரண்டும் சேரும்போது வருவது உயிருள்ள மனிதன் என்பது போல இந்த உயிர் மெய் எழுத்துக்கள் என்று அதன் தத்துவப் பின்னணிகளை விளக்குவேன். பிற்காலத்தில் இது சைவ சித்தாந்த விளக்கத்திலும் இடம் பெற்றது. பல புத்தகங்களில் இது தமிழனின் அரிய கண்டுபிடிப்பு என்று எழுதி இருப்பார்கள். அது உண்மை அல்ல. அதற்கு ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே வேத கால இலக்கியத்தில் இது இருக்கிறது. அப்படியானால் தமிழன் அதைக் “காப்பி” (copy) அடித்தானா? அதுவும் இல்லை!

தமிழ் மொழியையும் சம்ஸ்கிருத மொழியையும் படைத்தவன் சிவ பெருமான். தமிழுக்கு இலக்கணம் வகுக்கும் பொறுப்பை வடக்கிலிருந்து வந்த அகத்தியன் செய்து கொடுத்தான். இதை நான் சொன்னால் ஒதுக்கிவிடுவீர்கள். திருவிளையாடல் புராணத்தில் பரஞ்சோதி முனிவரும், நமது காலத்தில் வாழ்ந்த உலக மகா கவிஞன் சுப்பிரமணிய பாரதியும் சொல்லியிருக்கிறான் (ஆதிசிவன் பெற்றுவிட்டான்……..) இரண்டு பாடல்களையும் முன்னொரு கட்டுரையில் தந்துவிட்டேன்.

தமிழுக்கு இலக்கணம் வகுக்க அகத்தியனை சிவபெருமான் அனுப்பியதில் இரண்டு உண்மைகள் புலப்படும்:

1.அகத்தியர் வருவதற்கு முன்னரே தென்னாட்டில் தமிழ் என்று ஒரு மொழி இருந்தது. அது வட நாட்டிலோ, சிந்து சமவெளியிலோ வழங்கப்படவில்லை. தென்னாட்டில் மட்டுமே இருந்தது. இதைத் தொல்காப்பியரும், பனம்பாரனாரும் கூட சொல்கிறார்கள்.

2.இரண்டும் ஒரே மூலத்திலிருந்து வந்ததால்தான், இரண்டு மக்களும் ஒரே இனம் என்பதால்தான், அகத்தியர் அந்தப் பணியை ஏற்றார்; திறம்பட செய்தும் முடித்தார்.

இதுவரை முந்தைய கட்டுரைகளில் நான் சொன்ன கருத்துக்கள்:

1.இந்திய மொழிகளை திராவிட (Dravidian) மொழிகள் என்றும் இந்திய-ஐரோப்பிய (Indo-Eoropean)  மொழிக் குடும்பம் என்றும் பிரித்தது தவறு (சான்று: பரஞ்சோதி முனிவர், பாரதியார், தமிழ்-சம்ஸ்கிருத மொழிகளின் அமைப்பு).

2.இந்திய வரலாற்றையோ, பண்பாட்டையோ பற்றி எழுதுபவனுக்கு தமிழ், சம்ஸ்கிருத இலக்கிய, இலக்கண அறிவு இல்லாவிடில் கால்டுவெல் (Bishop Caldwell) போல அரை வேக்காட்டுக் கொள்கைகளை மொழிவர் (நல்ல வேளையாக, கால்டுவெல் கூறிய கொள்கைகளை எல்லா தமிழறிஞர்களும் குப்பைத் தொட்டியில் போட்டுவிட்டனர். தமிழன் துருக்கி (Mediterranean) பகுதியிலிருந்து வந்தவன், அவன் மொழிக்கும், சிதிய (Scthyan) மொழிக் குடும்பத்துக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு என்றெல்லாம் அவர் உளறி வைத்தார். பகுத்தறிவுத் திராவிடங்கள் கூட அதை ஏற்கவில்லை).

3. உலகில் சம்ஸ்கிருதத்துக்கு மிக நெருங்கிய மொழி தமிழ், தமிழுக்கு மிக நெருங்கிய மொழி சம்ஸ்கிருதம்; ஏனெனில் இரண்டு மொழிகளின் அகர வரிசை (Alphabetical order) , வேற்றுமை (Case suffixes) உருபுகள், சந்தி ( joining Rules) இலக்கணம் முதலியவற்றை வேறு எங்கும் காணமுடியாது. அப்படிக் கண்டால், அந்த மொழிகள் இவைகளிலிருந்த வந்த மொழிகளே!

4.தமிழ், சம்ஸ்கிருத இலக்கியங்களில் ஒரே கொள்கைகளை, வாழ்க்கை மூல்யங்களைப் (Values in life) பாராட்டுவதோடு (எ.கா.அறம், பொருள் இன்பம், இம்மை/மறுமை, வாய்மை), சில சொற்களை ஆதிகாலம் முதல் பகிர்ந்து (எ.கா. இருதயம், மனம், காமம்) கொள்கின்றனர். ஒரே மண்ணில், ஒரே சிந்தனையுடைய வர்கள் என்பதால்தான் இது சாத்தியமாயிற்று. இதற்கு முந்தைய கட்டுரைகளில் நிறைய உதாரணங்களைக் கொடுத்துவிட்டதால் மீண்டும் சொல்ல விரும்பவில்லை.

5.கடைசியாக மற்றொரு விஷயத்தையும் சொன்னேன்: ஆரியர்களும்- திராவிடர்களும் சந்திதபோது ஒலி மாற்றங்கள் (Sound changes) ஏற்பட்டதென்ற அரை வேக்காட்டு வாதங்களுக்கு பொருளே இல்லை. ஏனெனில் இவை தமிழ் மொழிக்குள்ளேயே எழுத்துக்கள் புணரும்போது (internal canges) இப்படி மாற்றம் அடைவதை இலக்கணப் புத்தகங்கள் காட்டுகின்றன; அதுமட்டுமல்ல, உலகில் பல இடங்களில் இப்படி மாற்றங்கள் நடந்து இருக்கின்றன (Odysseus= Ulysses; Ramadan= Ramalan= Ramzan ) என்பதையும் காட்டி, உலகிலுள்ள எல்லா பெரிய, முக்கிய மொழிகளும் தமிழ்-சம்ஸ்கிருதம் ஆகிய இரண்டு மொழிகளில் இருந்தே வந்தன என்றும் சொன்னேன். இதனால்தான் தொல்காப்பியத்துக்கு நான்கு வேதங்களையும் கரைத்துக்குடித்த/ கரை கண்ட அதங்கோட்டு பிராமணன் “சர்ட்டிபிகேட்” கொடுத்தார் என்று பனம்பாரனார் எழுதிவைத்தார்.

தமிழன் காப்பி அடிக்கவில்லை

ஆகையால் தமிழிலும் சம்ஸ்கிருதத்திலும் பல ஒற்றுமைகளைக் காணும்போது யார் யாரிடருந்து “காப்பி” அடித்தனர் என்று கணக்குப்போடாமல், அவை எல்லாம் ஒருதாய் வயிற்றுப் பிறந்த சகோதரர்களின் ஒருமித்த சிந்தனைக்குச் சான்று பகரும் அற்புதக் குறிப்புகள் எனக் கொண்டால் ஐயங்கள் எழா!

தமிழில் கிடைத்த மிகப் பழைய நூலான தொல்காப்பியத்தை, தொல் பொருட் துறை, வரலாற்று, மொழியியல் அடிப்படையில் கி.மு முதல் நூற்றாண்டு அல்லது அதற்குப் பின் என்பர் அறிஞர் பெருமக்கள். இதே போல எகிப்திலுள்ள அமர்ணா லெட்டர்ஸ்/ கடிதங்கள் (Amarna Letters in Egypt), துருக்கிநாட்டு பொகஸ்கோய் (Bogazkoy) கல்வெட்டு, சிரியா நாட்டில் கிக்குலி (Kikkuli’s Horse Manual) எழுதிய குதிரை சாஸ்திரம், துருக்கி-சிரியாவை ஆண்ட தசரதன் – பிரதர்தனன்(Tusserata, paratartana) ஆகிய தொல்பொருட் துறைச் சான்றுகளால் சம்ஸ்கிருத மொழியை கி.மு.1400 க்கு முன் என்று வைப்பர். இவை அசைக்க முடியாத தொல்பொருட் துறைச் சான்றுகள் (archaeological evidence) என்பதால் யாரும் மறுப்பதில்லை!

சுருக்கமாகச் சொன்னால் தமிழுக்கும் சம்ஸ்கிருதத்துக்கும் இடைவெளி குறைந்தது 1400 ஆண்டுகள். ஆகையால் இரண்டு மொழிகளும் கிளைவிட்டுப் பிரிந்து இரண்டு ஆல மரங்களாக வளர்ந்ததில் – இரண்டு வெவ்வேறு மொழிகளாகப் பிரிந்ததில்— வியப்பொன்றுமில்லை.

உயிரெழுத்தும், மெய்யெழுத்தும்

வேதத்தில் பாடல்கள் உள்ள பகுதியை சம்ஹிதை என்பர்; அதைத் தொடர்ந்து வந்தது- பிராமணங்கள்; அதற்குப் பின் எழுந்தது ஆரண்யகங்கள்; கடைசியாக வந்தது உபநிஷத்துக்கள்.

தைத்ரீய ஆரண்யகம் என்ன சொல்கிறது என்று காண்போம் (2-3-4-1; 3-2-5-2):

உயிரெழுத்து என்பது நாள்; மெய் எழுத்து என்பது இரவு;

உயிரெழுத்து என்பது உள்ளுணர்வு; மெய் எழுத்து என்பது உடல்;

உயிரெழுத்து என்பது ஆகாசம்; மெய் எழுத்து என்பது பூமி.

உயிரெழுத்து என்பது எலும்பு மஜ்ஜை; மெய் எழுத்து என்பது எலும்பு.

என்று இரண்டுக்கும் உள்ள உறவை அழகாகப் பாடுகின்றனர். இதைத் தமிழர்கள், அகத்திய மகரிஷி தலைமையில் மேலும் அழகுபடுத்தி உயிர், மெய்/உடல், உயிர்மெய் என்று எழுதினர்.

சம்ஸ்கிருதத்தில் சிறப்பான ஊஸ்ம (Sibilants) சப்தங்கள் உண்டு. அவை ச, ஸ, ஷ என்பன.

இவைகளையும் தைத்ரீய ஆரண்யக மந்திரம் சேர்த்துக் கொண்டு, அவைகளை உயிர் மூச்சு, காற்று மண்டலம் என்றெல்லாம் வருணிக்கும். ஆகவே இந்தக் கொள்கையின், “மூலம்” வேத இலக்கியங்களில் இருந்து வந்தது.

சாந்தோக்ய உபநிஷதத்தில் (2-22-5) உயிர் எழுத்தை இந்திரன் என்றும் ச,ஸ,ஷ எழுத்துக்களை பிரஜாபதி என்றும், மெய் எழுத்துக்களை யமன் என்றும் வருணிக்கும். இதன் பின்னுள்ள தத்துவ விளக்கங்களுக்குப் போகாமல் மேம்போக்காகப் பார்த்தாலும் மொழியியலை ஏன் இவ்வளவு பயன்படுத்தினார்கள் என்று வியப்போம். இன்னொரு இடத்தில் மூவகை எழுத்துக்களை எப்படி உச்சரிக்க வேண்டும் என்றும் சொல்லி இலக்கண பாடம் நடத்தும்!!

இதில் மிக வியப்பான விஷயம்: சமய விஷயங்களில் கூட இலக்கணத்தையும், மொழியியலையும் புகுத்தியதாகும். உலகில் மிக முன்னேறிய நாகரீகம் வேத கால நாகரீகம். இதனால்தான் இலக்கண, இலக்கிய உவமைகளை மத விஷயத்தில் புகுத்தியுள்ளனர். மோஸஸ் என்பவர் பத்து கட்டளைகளைப் (Ten Commandments) பெறுவதற்கும் முன்னரே, கிரேக்க மஹா கவி ஹோமர் இலியட், ஆடிஸி (Homer’s Iliad and Odyssey)  ஆகிய இரண்டு புத்தகங்களை எழுதும் முன்னரே வேத கால இந்துக்கள் மொழியியல் (Linguistics) பற்றிப் பேசத்துவங்கிவிட்டனர் — உவமைகளாகப் பயன்படுத்தினர் — என்றால் அவர்களுடைய பேரறிவு எத்தகையது என்பதை நீங்களே எடைபோடலாம்.

வேத காலத்துக்கு நீண்ட நெடுங்காலத்துக்குப் பின் வந்த, உலகமே வியந்து போற்றும், மஹா கவி காளிதாசன் தனது ரகு வம்ச மஹா காவியத்தின் முதல் பாடலிலேயே பயன்படுத்தும் உவமை, இந்திய மக்களின் எழுத்தறிவினை உலகிற்கே பறை சாற்றும்:

வாகார்த்தாவிவ சம்ப்ருக்தௌ வாகர்த்தப் பிரதிபத்தயே

ஜகதப் பிதரௌ வந்தே பார்வதிபரமேஸ்வரௌ

பொருள்: சொல்லும் பொருளும் சேர்திருப்பவர் போல உலகத்திற்குத் தாய் தந்தையாக விளங்கும் பார்வதியையும் பரமேஸ்வரனையும் சொல், பொருள் இவைகளை அறியும் பொருட்டு வணங்குகிறேன்

இந்தியர்களின் மொழி அறிவு கண்டு – பாணினியின் இலக்கண நூல் கண்டு — உலகமே வியப்பது இதனால்தான்!!

Research paper No 1957

Written by London swaminathan

Date: 27 June 2015

Uploaded in London at 14-24

ரிக் வேதம் உலகின் மிகப் பழைய நூல்; இப்போது அமெரிக்கவிலுள்ள இந்து மத எதிரிகளும் இதன் நான்கு மண்டலங்களுக்கு கி.மு 1700 என்று தேதி குறித்துள்ளனர். ரிக் வேதத்தில் மொத்தம் பத்து மண்டலங்கள். இன்னும் சிறிது காலத்தில் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் பாலகங்காதர திலகரும் ஜெர்மன் அறிஞர் ஜாகோபியும் சொன்னது போல ரிக்வேதம் 6000 ஆண்டுப் பழமையானது (கி.மு4000) என்று உலகம் ஒப்புக்கொள்ளும். அதாவது சிந்து சமவெளி நாகரீகத்துக்கும் முந்தையது! ஏனெனில் இதுவரை யாரும் மறுக்கவொணாத வானியல் குறிப்புகள் ரிக் வேதத்தில் உள்ளன. நிற்க.

ரிக்வேதத்தில் ஏராளமான மர்மங்கள் உள்ளன. எட்டாவது மண்டலம் முழுதும் ஈரான் நாட்டு (பாரசீகம்) அரசர் பற்றிய அதிசயக் குறிப்புகள், ஒட்டகங்களைப் பரிசு கொடுத்தது முதலிய விஷயங்கள் இருக்கின்றன. இதே போல ரிக் வேதத்திலும் பிற்கால வேத இலக்கியங்களான பிராமணங்கள், உபநிஷத்துக்களிலும் அடிக்கடி வரும் பஞ்ச ஜனாஹா — “ஐந்து மக்கள் குழு” யார் என்று இன்னும் முடிவகத் தெரியவில்லை.

ரிக்வேதத்துக்குக் குறைந்தது 2000 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் வந்த சங்க தமிழ் இலக்கியத்துக்கே நச்சினார்க்கினியர் போன்ற உரையில்லாவிடில் பொருள் புரியாது. அதற்கு 500 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் வந்த திருக்குறளுக்கும் பரிமேலழகர் உரையின்றி பொருள் புரிவதில்லை.

இதே போல வடக்கில் வியாசர் என்ற ஒரு மகரிஷி நமக்கு வேதங்களைத் தொகுத்து, நான்காக வகுத்து, நான்கு சீடர்களை அழைத்து, பெரிய “அட்மினிஸ்ட்ரேட்டர்” போல செயல்பட்டிராவிடில் நமக்கு வேதங்கள் கிடைத்திரா!

வெளிநாட்டு அறிஞர்களுக்கு வேதங்கள் பற்றிப் புரிவதில்லை. ஏனெனில் அவர்கள் இந்த கலாசாரத்தில் ஊன்றியவர்களும் இல்லை. இதைப் போற்றும் நோக்கத்தோடு அதைப் படிக்கவுமில்லை தனி நபர் ஒழுக்கமும் அவர்களிட மில்லை. சுருக்கமாகச் சொன்னால்,இப்போது தமிழ்நாட்டில் ஒழுக்கங்கெட்ட பகுத்தறிவுத் திராவிடங்களும், ஜாதிக் கட்சித் தலைவர்களும் திருவள்ளுவர் குரல்(குறள்)வளையை தினமும் நெரித்து அவரை சித்திரவதை செய்வதைப் போன்றதுதான் இது.

பஞ்ச ஜனா: யார்?

யாஸ்கர் என்பவர் கி.மு 850-ல், அதாவது கிரேக்கர்கள் எழுதத் துவங்கியதற்கு முன், வாழ்ந்தவர். உலகில் முதல் சொல் ஆராய்ச்சி செய்து “லிங்குஸ்டிக்ஸ்” – என்னும் மொழியியல் ஆராய்ச்சியைத் துவக்கிவைத்தவர். அவர் சொல்கிறார்:– தேவர்கள், கந்தர்வர்கள், பித்ருக்கள் (உயிர்நீத்தார்), அசுரர்கள், ராக்ஷசர்கள் என்று.

நமக்கு 700 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வாழ்ந்த சாயணர் என்பவர், துணிச்சலாக வேதத்துக்குப் பொருள் எழுதினார். ஆனால் இதற்குள் வேதம் தோன்றி பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டதால், இந்துமத தலைவர்களே சாயணரின் உரையை அவ்வளவு பாராட்டுவதில்லை. மேலும் உலகில் முதல் முதல் மொழியியல் புத்தகத்தை எழுதிய யாஸ்கரே தனக்கு 600 சொற்களுக்கு பொருள் விளங்கவில்லை என்று 2850 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே திணறியிருக்கிறார் (காண்க அரவிந்தரின் வேதச் சொல்லடைவு).

அந்த சாயணர் சொல்கிறார்:

இது, நால் வருணத்தினரையும் புறம்பாக இருந்த நிஷாதர்களையும் குறிக்கும் என்று.

வேதத்தின் துதிப்பாடல்களைத் தொடர்ந்து எழுந்தது பிராமணங்கள் என்னும் நூல். அதற்குப் பின்னர் ஆரண்யகங்கள், உபநிஷத்துகள் வந்தன. ஐதரேய பிராமணம் என்னும் நூல், பஞ்ச ஜனா: என்பது தேவர்கள், மனிதர்கள், கந்தர்வர்கள்/அப்சரஸ்கள், நாகர்கள், பித்ருக்கள் (நீத்தார்) என்று மொழிகிறது. ( விசர்கம் : வந்தால் அதற்கு முன்னுள்ள ஒலியை நீட்டிச் சொல்ல வேண்டும்; ஜனா: = ஜனாஹா)

(கந்தர்வர்களை சிந்து சம்வெளி மக்களுடன் தொடர்புபடுத்தி இரண்டு கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளேன்)

வழக்கம்போல, வெள்ளைக்காரர்கள் நவக்கிரகங்கள் போல, பல திசைகளைப் பார்த்து நின்றுகொண்டு, பல்வேறு கருத்துக்களைப் பகர்வர். எங்கெங்கெல் லாம் முடியுமோ அங்கெங்கெல்லாம் ஆரிய-திராவிட இனவெறி விஷ விதைகளை ஊன்றுவர். இந்த தொனியில், கெல்ட்னர், ராத் ஆகிய இருவரும் சொல்வது யாதெனின் “இது உலகின் நான்கு மூலையில் வசிக்கும் மக்களையும், அதற்கு நடு நாயகமாக விளங்கும் ஆரியரையும் குறிப்பதாகும்.”

இதற்கு மறுப்பு விடுக்கும் ஸிம்மர் என்பார், ஆரியர்கள்- தாசர்கள் என்று பிரித்துப் பேசும் மக்கள்; அவர்கள் இப்படி உலகையே வளைத்துச் சொல்லியிருக்க முடியாது. இது அனு, புரு, த்ருஹ்யு, துர்வாசு, யது என்ற ஐந்து குலங்களையே குறிக்கும் என்பார். இதற்கு ஆதரவாக ரிக்வேதத்தில் இந்த ஐந்து இன மக்களையும் சேர்த்துக் குறிப்பிடும் இரண்டு துதிப்பாடல்களை எடுத்துக் காட்டுவார்.

அவருக்கு மறுப்பு விடுக்கும் ஹாப்கின்ஸ் என்பார், துர்வாசு என்று ஒரு இனமே இல்லையே! அது யது குல அரசனின் பெயரன்றோ! என்று வியப்பார்.

எனது கருத்து: காலத்தினால் முந்திய யாஸ்கரின் கருத்தை அடியொற்றிச் செல்லுவதே சரி. பிற்காலத்திலும் இந்துக்கள் தினமும் செய்யும் பஞ்ச மஹா யக்ஞத்தில் – ஐவேள்வியில் — பிரம்ம யக்ஞம்/வேதம் ஓதுதல், தேவ யக்ஞம்/தெய்வங்க ளுக்குப் பூஜை செய்தல், மனுஷ யக்ஞம்/ விருந்தினருக்கு சோறிடுதல், பூத யஞம்/பிராணிக ளுக்கு உணவு படைத்தல், பித்ரு யக்ஞம்/நீத்தாரு க்கு நீர்க்கடன் செலுத்தல் என்று பிரித்துள்ளது இதற்கு நெருக்கமாக வருகிறது.

இதே போல, தமிழிலும் நான்கு பழைய ஜாதிகளைப் பற்றி மாங்குடிக் கிழார் பாடியுள்ளார் (புறம் 335). இவர்களை யார் என்று இனம் காணமுடியவில்லை.

“துடியன், பாணன், பறையன், கடம்பன், என்று

இந்நான்கு அல்லது குடியும் இல்லை”

தற்கால ஆராய்ச்சிகள்

பி.டி.சீனிவாச அய்யங்கார் ஆங்கிலத்தில் எழுதிய “தமிழ் வரலாற்றில்”, பஞ்ச ஜனா: என்பது ஆரியர் வருகைக்கு முந்திய பூர்வகுடிகளைக் குறிக்கும் என்பார்.

ஸ்ரீகாந்த் தலகரி எழுதிய “ரிக் வேதம் – ஒரு வரலாற்று ஆய்வு” என்ற ஆங்கில நூலில் பஞ்ச ஜனா: பற்றிக் குறிப்பிடாமல், சந்திர வம்சத்தில் யது, புரு, துர்வாசு, அனு, த்ருஹ்யூ என ஐந்து பிரிவுகள் இருப்பதைக் காட்டுவார்.

“ஆரிய தரங்கிணி” எழுதிய ஏ. கல்யாணராமன், பரத வம்சத்தோடு, புரு, த்ருஹ்யூ, அனு, யது/துர்வாசு என்பன ஐந்து மக்கள் என்பார்.

கல்ஹணர் எழுதிய ராஜதரங்கிணியில் (3-353) ஒரு செய்யுளுக்குப் பொருள் எழுதிய விமர்சகர், “இது மிகவும் சிக்கலான பொருளுடைத்து; நாம் இப்போது சொல்லும் பஞ்சாயத்து என்னும் பொருள் இருக்கலாம்; அல்லது நால் வருணத்தினரும் அதில் சேராத நாகரீகமற்ற கும்பலும் என்று பொருள் இருக்கலாம்; அல்லது தேவர்கள், மனிதர்கள், கந்தர்வர்கள், நாகர்கள், பித்ருக்கள் (உயிர் நீத்த முன்னோர்கள்) என்று இருக்கலாம் என்பார்.

எனது கருத்து:

இது யாராக இருந்தாலும் ஐந்து குழுக்களை ஒன்று சேர்த்து ஒரு மரபுச் சொல்லை உண்டாக்க வேண்டுமானால் அந்த ஐந்து இனமும் அங்கு நீண்ட காலம் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். அல்லது இப்படி ஒரு சொற்றொடர் வர இயலாது. ஆகப் பாரதக் குடி—“பதியெழு அறியாப் பழங்குடி” என்பது தெளிவு.

Research paper No 1955

Written by London swaminathan

Date: 26 June 2015

Uploaded in London at  காலை 8-47

“வேதோகில தர்ம மூலம்” – வேதங்களே தருமத்தின் ஆணிவேர்—மனு ஸ்மிருதி 2-6

ரிக் வேதம் உலகிலேயே பழமையான நூல். இதன் எதிரிகளும் இப்போது இதன் காலத்தை கி.மு 1700 என்று ஒப்புக்கொள்ளத் துவங்கிவிட்டனர். இது ஒரு சமய நூல். ஆயினும் சமயம் சாராத பல்வேறு தகவல்கள் ஆங்காங்கே பொதிந்து கிடக்கின்றன. ஸ்ரீகாந்த் தலகரி போன்ற அறிஞர்கள் காய்தல் உவத்தல் இன்றி இதை ஆராய்ந்ததில் பல உண்மைகள் தெரிய வந்துள்ளன.

ஊழல் எதிர்ப்புப் போராட்டம், ரிக் வேத காலத்திலேயே துவங்கிவிட்டது. பாணீக்கள் என்போர் லஞ்சம் கொடுக்க முன்வந்தபோது இந்திரனின் தூதராகச் சென்ற நாய் சரமா அதை ஏற்க மறுத்துவிட்டது. பாணீக்கள் என்போர் பீனீஷியர் என்னும் இனத்தினருடன் தொடர்புடையோர் என்றும் உலகில் அவர்கள்தான் அகர வரிசை எழுத்தையும், காசு/பணம் என்னும் கரன்ஸி விஷயத்தையும் உலகிற்குக் கற்பித்தவர்கள் என்றும் முன்னொரு கட்டுரையில் கண்டோம்.

பாணீ என்னும் சொல்லில் இருந்து வணிக சமபந்தமான சொற்கள் அனைத்தும் வந்தன:

பாணீ = வணிக= பணம்= ஆபணம்/மார்க்கெட்= பனியா=வணிகர்.

((சிந்து சமவெளியில் இருக்கும் எழுத்துக்கள் அகர வரிசை எழுத்துக்கள் அல்ல. ஆனால் பிராமி என்னும் லிபி பிற்காலத்தில் அகர வரிசை எழுத்துக்களாக உருவானது. அதிலிருந்து தமிழ் எழுத்துக்களும் தென் கிழக்காசிய நாடுகளில் உள்ள எழுத்துக்களும் உருவாயின. பிராமி லிபி, பீனிஷிய எழுத்திலிருந்து உருவானதாக அறிஞர்கள் பகர்வர்)) நிற்க.

ரிக் வேதத்தின் பத்தாவது மண்டலத்தில் (10-108) ஒரு பாடலில் சரமா கதை வருகிறது. சரமா என்பது உண்மையில் நாயா அல்லது இயற்கையில் நடக்கும் நிகழ்ச்சிகளுக்கு இதை உருவகப்படுத்தி னார்களா என்று பல விளக்கங்கள் உண்டு. எது எப்படியாகிலும் ஒரு விஷயத்தை உவமையாகவோ, உருவமாகவோ பயன்படுத்தவும் அப்படி ஒன்று (நாய்) இருந்தால்தான் முடியும்.

இந்த சம்பவத்தில் வரும் பசுக்கள் சூரிய ஒளியைக் குறிக்கும் என்றும், பாணிக்கள் அதைத் திருடியது சூரிய அஸ்தமனத்தைக் குறிக்கும் என்றும், சரமா என்னும் நாய், சூரிய உதயத்தைக் குறிக்கும் என்றும் ஒரு விளக்கம் உண்டு.

நேற்றைய கட்டுரையில் சரமா, சரமேயஸ் பற்றிச் சொல்லிவிட்டதால் நேரடியாக லஞ்ச ஊழலைப் பார்ப்போம்:

சரமாவின் கூற்று:

ஓ, பாணீக்களே! இந்திரனின் தூதனாக இங்கு வந்தேன்; உங்களிடம் உள்ள பெரும் செல்வத்தைக் கேட்கவந்தேன்

ஓடும் ரசா நதியையும் கடக்கத் தயங்கவில்லை

பாணீக்களின் கூற்று:

அது யார் இந்திரன்? அவன் தூது அனுப்பியது என்னே! இவ்வளவு தூரம் கடந்து வந்தனையே! உங்கள் இந்திரனே வரட்டும். அவனை மாடு மேய்க்கும் வேலையில் அமர்த்துவோம்.

ஆயினும் சரமா நல்ல நேரத்தில் வந்திருக்கிறாய். நாங்கள் உனக்கு பசு மாடுகள் தருகிறோம்; திரும்பிச் செல்லாதே. எங்களுடைய சகோதரியாக்கிக் கொள்கிறோம்.

சரமாவின் கூற்று:

உங்களை எச்சரிக்கிறேன்; ரிஷிகளுக்கும் இந்திரனுக்கும் இது எல்லாம் தெரியும். நான் போகிறேன்

இந்தத் துதி நீண்ட ஒரு துதி. சம்பாஷணை/ வாக்குவாதம் அடிப்படையில் அமைந்தது.

மேற்கூறிய துதியிலிருந்து நாம் அறிவதென்ன?

நீ கட்சி மாறினால் உனக்கு பதவியும் (சகோதரி), கையூட்டும் (பசு மாடுகள்) கொடுப்போம் என்று பாணீக்கள் கூறினர்.

இந்திரனின் தூதனான சரமா கையூட்டை ஏற்க மறுத்து இந்திரனிடம் போய் விஷயத்தைச் சொல்லிவிட்டது.

இதே கதை, பிற்கால இலக்கியங்களான ஜைமினீய பிராமணம், பிருஹத் தேவதா ஆகியவற்றிலும் சிற்சில மாற்றங்களுடன் காணப்படுகிறது:

பாணீக்கள் திருடிய பசுக்கள் , ஒரு குகையில் ஒளித்து வைக்கப்பட்டதென்றும் அவைகளை இந்திரன் மீட்டான் என்றும் அறிகிறோம்.

மஹாபாரதத்திலும், சங்க இலக்கியப் பாடல்களிலும் வரும் ஆநிரை கவர்தல்/ மீட்டலின் “மூலம்”, ரிக்வேதத்தில் உள்ளது. தமிழர்கள் இதை அப்படியே 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன் பின்பற்றியதை சங்க இலக்கியப் பாடல்களில் காண்கிறோம். ஆரிய-திராவிட இனவெறிக் கொள்கையினருக்குச் செமை அடி கொடுக்கிறது இது.

இரண்டாவதாக, துப்பறியும் நாயை வைத்து குகையில் ஒளித்துவைத்திருந்த பொருள்களைக் கண்டுபிடிக்கும் வழக்கத்தையும் இந்துக்களே உலகிற்குக் கற்பித்தனர். எல்லா போலீஸ், ராணுவப் பிரிவுகளும் ரிக் வேத ரிஷிகளுக்குக் கடன்பட்டவர்கள்.

மூன்றவதாக, நாய் நன்றியுள்ள பிராணி. அதை மனிதன் வளர்க்கத் துவங்கியது ரிக்வேத அரசர் (இந்திரன்) காலத்திலேயே துவங்கிவிட்டது. இதை மஹாபாரதத்தில் தருமன் – நாய் கதையிலும் (ஸ்வர்க ஆரோஹன பர்வம்) காண்கிறோம்.

நாலாவதாக, பாணீக்கள் என்னும் தீயோர்தான் லஞ்ச ஊழலைப் பரப்பினர். அதை சரமா நிராகரித்து ஊழல் ஒழிப்பு போராட்டத்தை 3700 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே துவக்கிவிட்டது.

ஐந்தாவதாக, ஒரு அரசன் தூதரை நியமித்து முதலில் சமாதானம் பேச வேண்டும் என்னும் நாகரீக நடைமுறையை உலகிற்குக் கற்பித்ததும் இந்துக்களே. இதை ராமாயண அனுமன் தூதிலும் மஹாபாரத கிருஷ்ணன் தூதிலும் காண்கிறோம். இதை ரிக் வேதம் சொல்கிறதென்றால் வேத கால நாகரீகம் எவ்வளவு பண்பட்ட, முன்னேறிய நாகரீகம் என்பதை அறிய முடிகிறது. வேத காலத்தில் சபா (அவை), சமிதி (கமிட்டி) என்னும் ஜனநாயக அமைப்புகள் இருந்ததையும் மன்னருக்கு அவை அறிவுரை சொன்னதையும் முன்னொரு கட்டுரையில் தந்தேன். உலகிற்கு வரம்புக்குட்பட்ட முடியாட்சி, பார்லிமெண்டரி ஜனநாயகம் என்பதைக் கற்பித்ததும் ரிக் வேதமே. அதற்குப் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே இந்த சமுதாயம் பாரத மண்ணில் வசித்தால்தான் இது சாத்தியமாகும். ஏனெனில் உலகில் வேறு எங்கும் இவ்வளவு முதிர்ச்சியைக் காண இயலவில்லை.

ஆறாவதாக,

பிராணிகளையும், பறவைகளையும் தூது அனுப்பும் பாடல்கள் சங்க இலக்கியத்திலும் பிற்கால தமிழ் இலக்கியத்திலும் உண்டு. வேதத்தில் ஆரம்பித்த நாய் விடு தூது, நள தமயந்தி காலத்தில் அன்னம் விடு தூதாக வளர்ந்து, காளிதாசன் காலத்தில் மேகம் விடு தூதாக (மேகதூதம்) மலர்ந்து, தமிழில் கிளி விடுதூது, குயில் வீடு தூது என்பன போலப் பல்கிப் பெருகின.

நாய்கள் நன்றியுள்ள பிராணிகள். மனிதனைவிட 3000 மடங்கு மோப்ப சக்தியுடையவை. இதை ரிக்வேத ரிஷிகள் அறிந்து அதன் பெயரில் ஒரு பாடல், துதி “இயற்றியிருப்பது” உலகில் வேறெங்கும் இல்லாத புதுமை!

வேதங்களை 450–க்கும் மேலான ரிஷிகள் “யாத்ததாக” வெளிநாட்டினர் செப்புவர். ஆனால் நம்மவர், அவை வானில் ஒலி ரூபத்தில் எப்போதும் உள்ளவை என்றும் 450+ ரிஷிகள் அதை ரேடியோ போலக் கேட்டு நமக்குச் சொன்னார்கள் என்றும் நம்புவர். ஆகவே அவை மனிதனால் இயற்றப்பட்டவை அல்ல.

ப்ருஹத் தேவதா, ஜைமினீய பிராமணம்

ஜைமினீய பிராமணத்தில் முதலில் சுபர்ணன் என்னும் கருடன் தூது போனதாகவும் அது லஞ்சம் வாங்கியதாகவும் அதற்குப் பின்னரே சரமா அனுப்பப்பட்டதாகவும் இருக்கிறது. லஞ்சம் வாங்கிய சுபர்ணனை இந்திரன் கண்டிக்கிறான்.சரமா, நன்றியோடு பணி புரிகிறது

பிருஹத் தேவதாவில் சரமா, லஞ்சம் வாங்கியதாக கதையில் ஒரு ‘ட்விஸ்ட்’ ( திடீர் மாற்றம்) இருக்கிறது. இந்திரன் அதைக் கண்டித்து ஒரு அடி கொடுத்தவுடன் “பாலை” அப்படியே கக்கி விடுகிறது. பின்னர் சரமா, பாணீக்களிடம் போகிறது.

வேதகால ரிஷிக்கள் சங்கேத மொழியிலேயே பாடுவர். ஆகையால் “பால்” என்பர்.

சாணக்கியன் எழுதிய அர்த்தசாஸ்திரத்தில் வரும் ஒரு மேற்கோள் நினைவுக்கு வருகிறது:

தண்ணீரில் வாழும் மீன்கள் எப்படி நீரைக் குடிப்பது உண்மையோ, அப்படி அரசாங்க அதிகாரிகள் லஞ்சம் வாங்குவதும் உண்மை.

தமிழில் ஒரு பழமொழி உண்டு:

தேனை வழித்தவன் புறங்கையை நக்காமல் இருப்பானா?

ஆனால் ரிக்வேதம் முதல் சாணக்கியன் வரை எல்லோரும் லஞ்சத்தைக் கண்டித்துள்ளனர்.