Pictures are taken from various sources for spreading knowledge.
this is a non- commercial blog. Thanks for your great pictures.
tamilandvedas.com, swamiindology.blogspot.com
(IF YOU NEED THE ARTICLE IN WORD FORMAT PLEASE WRITE TO US)
ORIGIN OF ‘BHAKTI’ IN RIG VEDA; 15 TYPES OF PRAYER! (Post.9250)
BHAKTI (devotion to God) MOVEMENT HAS ITS SEEDS IN THE RIG VEDA. NARADA BHAKTI SUTRAM DESRCIBED THE STAGES IN BHAKTI, I.E. DEVOTION TO GOD. GREAT TAMIL SAINT APPAR ALIAS TIRU NAVUKKARASAR REPEATED IT IN HIS TEVARAM IN 600 CE. HE WAS CONTEMPORARY OF ANOTHER GREAT TAMIL SAINT TIRU JNANA SAMBANDAR. BOTH OF THEM CHANGED THE PICTURE OF TAMIL NADU BY WALIKNG THROUGH THE LENGTH AND BREADTH OF TAMIL NADU WIPING OUT BUDDISM AND JAINISM FROM TAMIL SPEAKING WORLD.
BUT BEFORE THIS, WE SEE BHAKTI YOGAM CHAPTER IN THE BHAGAVAD GITA. IF WE GO BY ADI SHANKARA’S DATING BY KANCHI PARAMACHARYA SWAMIJI, THEN ADI SHANKARA STATRED BHAKTI MOVEMENT IN THE PRE CHRISTIAN ERA. BUT THE SEEDS ARE LAID IN THE RIG VEDA.
If one goes through the prayers in the Rig Veda, one would understand all the points raised by later Bhakti poets are already in the oldest book in the world- The Rig Veda
ஜோதிட சாஸ்திரம் வேதத்தின் ஆறு அங்கங்களில் ஒன்று. இது பல மஹரிஷிகள் போற்றிய சாஸ்திரமும் கூட.
கிருஷ்ணனுக்கும் சிசுபாலனுக்கும் யுத்தம் ஆரம்பிக்கும்போது பல நிமித்தங்கள் ஏற்பட்டன.
அப்போது யுதிஷ்டிரர் பல உற்பாதங்களையும் அபசகுனங்களையும் கண்டார். இவற்றைப் பற்றி அவர் நாரத முனிவரிடம் கேட்க நாரதர் அளித்த பதிலை ஸபா பர்வம் அறுபத்தொன்பதாவது அத்தியாயத்தில் காணலாம்.
இது ஜோதிட சாஸ்திரம் பற்றியும் துர்நிமித்தங்கள் பற்றியும் நாரதர் கூறிய பகுதியாகும். நாரதர் மரங்களை வெட்டக் கூடாது என்பது பற்றிக் கூறுவது குறிப்பிடத்தகுந்தது. சுற்றுப்புறச் சூழ்நிலைகளை நாம் பாதித்தால் அது நம்மை வெகுவாக பாதிக்கும் என்பதை நாரதர் தெளிவாக விளக்குகிறார்.
மஹரிஷி நாரதர் கூறுவதன் ஒரு பகுதியை இங்கு பார்ப்போம்.
ஜோதிட சாஸ்திரம் கற்றுணர்ந்தவன் கிரகங்களின் வலிமையையும் செல்லும் வழியையும், சேருதலையும், உச்சத்தையும், ஆரோஹணத்தையும் – அதாவது அபிவிருத்தியையும் – ஒன்றையொன்று எதிர்த்துச் செல்வதையும், கிரணங்கள் சேருவதையும், முயற்சியோடிருப்பதையும், நிலைகுலைதலையும், காணக்கூடிய கிரஹங்கள் காணப்படாதிருத்தலையும், காணக்கூடாத கிரகங்கள் காணப்படுதலையும், நீசம் அடைதலையும், ஏற்றக்குறைவுகளையும், நிறத்தையும், இடத்தையும், பலாபலன்களையும், முழுவதுமாக பரீக்ஷிக்க வேண்டும்.
இவ்வுலகில் தெய்வீகமாக உண்டாக்கப்பட்ட உற்பாதங்கள், பூமியைச் சார்ந்தவை முதலிலும், ஆகாயத்தைச் சார்ந்தவை பிறகும் உண்டாகின்றன. சூரியன் மேற்குத் திசையில் இருக்கும் போது எல்லாப் பொருள்களின் நிழலும் கிழக்கே திரும்பாமல் இருந்தால் அது தோல்விக்கு ஒரு அடையாளமாகும்.
எப்போது கிராமங்களிலுள்ள தலைமையான மரங்களின் நிழல் (வெயில் இல்லாமல் இருக்கும் போது) பிரதிபிம்பம் போலத் தெளிவாகக் காணப்படுகிறதோ அப்போது பெரிய அச்சத்தை அறிய வேண்டும்.
கிராமங்களின் தலைமையான மரங்கள் இலைகள் உதிர்ந்தும், இலைகளும் தளிர்களும் (அகாலத்தில்) உதிர்ந்தும் துளிர்கள் கெட்டும் போமாயின் அப்போது நாசத்தைச் சொல்ல வேண்டும்.
கிராம விருக்ஷங்கள் செழித்த இலைகளும் தளிர்களுமுள்ளவையாகவும், விருத்தி அடைகின்றவையாகவும் காணப்படுமாயின் அப்போது க்ஷேமத்திற்குச் சந்தேகமே இல்லை.
பூவின் மேல் பூவும், காயின் மேல் காயும் சேர்ந்து உண்டாகுமாயின் அப்போது ராஜாவாயினும் ராஜாவைப் போன்றவனாயினும் மரணமடைவான்.
கார் காலம், சரத் காலம், பனிக் காலம், வஸந்த காலம் ஆகிய எல்லாக் காலங்களிலும் அவ்வக்காலத்திற்குரியவை அல்லாத மலர்களும் கனிகளும் உண்டாகுமாயின் தேசத்தில் கலக்கத்தை உரைக்க வேண்டும்.
சிலாக்கியமான மரமானது பூஜிக்கப் பெற்றதாயினும், பெறாததாயினும் காற்றினால் முறிக்கவாவது அல்லது பெயர்க்கவாவது அல்லது சாய்க்கவாவது படுமாயின் அக்னி பயத்தையாவது, வாயு பயத்தையாவது அறிய வேண்டும்; சிறந்த மனிதனாவது அழிந்து போவான். திசைகள் எல்லாம் எரியுமாயின் ராஜாக்களுக்கு மாறுதல்கள் உண்டாகும்.
வெட்டித் தள்ளப்பட்ட மரம் சப்தம் செய்யுமாயின் அதனுடன் கூட அந்த ராஜ்யமே விழுந்து போகும். ஆதலால், மரத்தை வீழ்த்தல் கூடாது.
மரத்தை ஒருவன் வெட்டுவிப்பானாயின் அந்த மரம் அவன் மேல் அதற்காகக் கோபிக்கும். வெட்டினவனும், பெயர்த்தவனும், அம்மரத்திற்கு உடையவனும் உடனே அழிவர்.
தேவதா விக்கிரஹங்கள் விழுவதும், மண்டபங்கள் இடிவதும், மலைகள் அசைவதும் தோல்விக்கான அறிகுறிகள்.
இரவில் வானவில்லைக் கண்டாலும் அதனால் பெரும்பயம் உண்டு. ஆனால், அதைக் கண்டவனுக்கு மட்டுமே பயம் உண்டாகுமே தவிர மற்றவருக்கு இராது. இரவில் வானவில்லைக் கண்டவன் உடனே அந்த தேசத்தை விட்டு அகல வேண்டும்.
எங்கே தேவதா விக்ரஹங்கள் ஆடவும், கூவவும், நகைக்கவும், கண் திறக்கவும், மூடவும் செய்கின்றனவோ அந்த தேசத்தில் கலக்கத்தைச் சொல்ல வேண்டும்.
கற்களிலிருந்து நீர்க்கசிவுகளும் மற்ற எவ்வகையான மாறுதல்களும் உண்டாகுமாயின் அவை பயத்திற்கான அடையாளங்கள்; பெரிய மனிதர்களாயினும், பரிஜனங்களோடு கூடிய அரசனாயினும் இறந்து போவார்கள். நகரத்தில் வியாதியாவது உண்டாகும்; ராஜ்யத்திலும், தேசத்திலும் கலக்கங்களாவது உண்டாகும்.
தேவதைகளின் ஆலயங்களிலும், ராஜாக்களின் அரண்மனைகளிலும், பூஷண சாலைகளிலும், ஆயுத சாலைகளிலும் தேன்கூடு கட்டப்படுமாயின் அப்போது அந்தத் தேசமே மேலான பலவானால் அழிக்கப்படும். அந்த தேசத்தில் திடீரென்று பயம் உண்டாகும் என்று சொல்ல வேண்டும்.
மரத்திலிருந்தும், யானை தந்தத்து நுனியிலிருந்தும், காளை மாட்டின் கொம்பிலிருந்தும் சிவந்த ரத்தம் பெருகுமாயின், மரத்தில் பெருகுவதால் தேசம் போகும்; யானை தந்தத்தில் பெருகுவதால் அரசு மாறும்; மாட்டுக் கொம்பில் பெருகுவதால் பசுக்களுக்கும், பிராமணர்களுக்கும் நாசமுண்டாகும் என்று சொல்லலாம்
“அரசனே! ராஜாவின் குடை தரையில் விழுமாயின் அவ்வரசனும், அவன் ராஜ்யமும் உடனே அழிந்து விடும். தேவாலயங்களிலும், ராஜ கிருஹங்களிலும், யானை கட்டுகிற இடங்களிலும் வேறுபாடு காணப்படுமாயின் அந்த தேசத்திற்கும், ராஜாவுக்கும், ஊருக்கும் பீடையுண்டாகும்.
கொடிய அனாவிருஷ்டியால் (அதாவது மழையில்லாததால்) பயத்தையும், பெரும் பஞ்சத்தையும் சொல்ல வேண்டும்.
தேவதா விக்ரஹங்களின் கைகள் ஒடிவதால் கிருஹஸ்தர்களுக்குப் பயம் உண்டாகும். (அவற்றின்) ஆயுதம் ஒடிந்தால் சேனாபதி இறப்பான் என்று அறிய வேண்டும்.
புதிதாக வந்த தேவதா விக்ரஹம் ஆறு மாதத்திற்குள் இடத்தில் நிலை பெறுத்தப்படாமல் போமாயின் அந்த நகரத்தை விட்டு ராஜா அகலுவான்.
பூமி வெடித்தாலும், சப்தம் செய்தாலும், இடிந்து விழுந்தாலும் அந்த தேசத்து அரசன் இறப்பான்; தேசமும் கெடும்.
ஏணீபதம், ஸர்ப்பம், டுண்டுபம், தீப்யகம் என்னும் பாம்பு ஜாதிகளைத் தவளை விழுங்குமாயின் அங்கே ராஜ நாசம் உண்டாகும்.
அன்னமானது ஒன்று சேர்க்கப்படாமலும், சமைக்கப்படாமலும், அதிகப்படுமாயின் அந்தத் தேசத்தார் நோயுற்று இறந்து போவர். அந்த அன்னத்தை அவர்கள் புசியார்.
தடாகம் முதலிய ஜலாசயங்களில் நீர் பொங்கினாலும், மரம் முதலிய ஸ்தலங்களில் தண்ணீர் உண்டானாலும், அங்கிருந்து வெளிப்பட்டாலும், பெண்கள் காலில்லாமலாவது மூன்று கால்கள், இரண்டு தலைகள், நான்கு கைகளோடு கூடவாவது இருக்கும் குழந்தையைப் பெற்றாலும் அந்த தேசத்திற்குத் தோல்வியைச் சொல்ல வேண்டும்.
வெள்ளாடுகளும், செம்மறியாடுகளும், பெண்களும், பசுக்களும் மற்றுமுள்ள பல ஜாதிகளும் இயற்கைக்கு மாறான சந்ததிகளைப் பிரசவித்தால் அந்தத் தேசத்தில் தோல்வி நிச்சயம்.
நதியானது கலங்கிய ஜலமாக எதிர் நோக்கிச் சென்றாலும் திசைகள் ஒளியில்லாமல் போனாலும் அவை தோல்விக்கான் அறிகுறிகளாகும்.
இவையும் பூமியையும், ஆகாயத்தையும் சேர்ந்த மற்றுமுள்ள சகுனங்களும் கிருஷ்ணனாலேயே உண்டாகின்றன.
சந்திர சூரியர்கள், க்ரஹங்கள், நக்ஷத்திரங்கள், காற்று, நீர், நிலம் இவையனைத்தும் கிருஷ்ணனிடமிருந்து உண்டானவை. எந்தத் தேசத்துக்குக் குறைவையாவது விருத்தியையாவது கிருஷ்ணன் செய்ய விரும்புகிறாரோ அந்தத் தேசத்தில் அதற்குரிய சகுனங்களை இவரே உண்டு பண்ணுகிறார்.
“இதோ பார், பூமி அசைகிறது. கெட்ட காற்று வீசுகிறது. பருவமில்லாத காலத்தில் ராகு சந்திரனைப் பிடிக்கிறான். இடிகளோடு எரிகொள்ளிகள் விழுகின்றன. இருள் மிகுதியாக உண்டாகிறது.”
இவ்வாறு நாரதர் தர்மபுத்திரரிடம் கூறும் போது இன்னும் பல துர்நிமித்தங்கள் ஏற்பட்டன.அதன் பின்னர் சிசுபாலனின் வதம் நிறைவேறியது.
இந்தப் பகுதி தரும் நிமித்தக் குறிப்புகள் ஆழ்ந்து ஊன்றிக் கவனிக்கத் தக்கவை. இயற்கை மனிதர்களுடன் பேசும் ஒரு பாஷையே நிமித்தமாகும்.
GLORY OF NARADA — SADGURU SRI TYAGARAJA-3 (Post No.WRITTEN BY R. NANJAPPA
Post No.7963Date uploaded in London – – – 12 May 2020 Contact – swami_48@yahoo.com Pictures are taken from various sources for spreading knowledge; this is a non- commercial blog. Thanks for your great pictures.
SADGURU SRI TYAGARAJA-3 R. Nanjappa
The Glory of Narada
Since we are talking about ‘sadguru’, it is necessary to have a clear idea about what we mean by ‘guru’. In popular usage this term is applied to many – right from a school teacher to one who teaches a vidya like music, or imparts a mantra, gives diksha in a tradition, etc. A religious guru is one who ‘initiates’ a person in a particular path or parampara. Different traditions trace their origin from different sources. Smartas speak of : Sadashiva samarambham Sankarachrya madhyamam Asmad acharya paryantam vande guru paramparam. They also speak of Dakshinamurti as AdiGuru. Smartas recite this Slokam also:
VasudevasutamdevamKamsachanuramardanam DevakiparamanandamKrishnamvandeJagadgurum. Dakshinamurti teaches in silence- gurostu maunam vyakyanam. Krishna is the speaking guru-who taught us the Gita. Arjuna calls Krishna ” Gurur Gariyan”- the great guru in the Gita. In our religious lore there are many interesting debates about guru- whether he should be in a human form, whether there should be a living guru, etc. In the Upanishad, we have an instance where a student claims that he was taught ‘by others than men’. In the Bhagavatam we have the story of Dattatreya who had 24 gurus, including python and vulture.
In spiritual life, the role of the guru is not simply to instruct or impart a vidya or technique. It is not just to inform, but to transform. This does not come about by any amount of instruction but by the transmission of an energy which sparks off the divine element in the disciple and launches him on the sadhana or genuine spiritual quest. This can be done only if the guru himself has that energy. The guru should know the Truth by experience to be able to make the disciple understand. That is why in the Gita Bhagavan says:
Know that, by prostrating yourself, by questions and by service; the wise , those who have realised the Truth will teach you.
So here Bhagavan lays down the qualification for the true guru: he must have realised the Truth, ie Brahman. Mere theoretical knowledge, or expertise in mantra/tantra does not make one a spiritual guru. (Shirdi Sai Baba has explained this sloka in a unique manner. Please see Sai Sat Charita by Hemadpant.) Most Hindus are born in some tradition and they have a paramparic guru in religious matters. We see this subject mentioned in The Gospel of Sri Ramakrishna often. But this tradition has largely disappeared in modern conditions. But even such paramparic Gurus do not qualify as spiritual gurs in all cases.
Anna Subrahmanya Iyer says in his translation of Sundara Kandam that those who have no guru may take Hanuman as the guru. He is “Jnaninam agraganyam”- the first among Jnanis, besides being the greatest bhakta! It is agreed by all authorities that Guru is indispensable for spiritual life.He alone is the true guru who has realised the Truth. This is beautifully explained by Samartha Ramadas in his ” Dasa Bodham”. The gist of it is: “The external world ie the things apprehended by the senses and mind become the object of mental perception. But Atma is the real knower, is the object of true knowledge and finally It alone remains As It Is. This is the state of one who has realised the Truth. Only this much can be indicated in words. This is something which can only be experienced, and not explained in words. The experienced guru imparts this understanding to the fit disciple. It is the guru’s experience which is reflected in the disciple’s heart.This cannot be gained in any other manner.”
From: Swaminatha Atreyan: Sri Samartha Ramadas Chartam (Tamil) p.329-330. Tyagaraja belongs to Telugu Smarta tradition. His father was a learned and devout man, given to panchayatana puja. He had taken formal upadesa in Rama Taraka Mantra and acquired expertise in expounding Ramayana. Tyagaraja grew up in this atmosphere and had imbibed a lot of religious lore through shruti ( as happened in the case of Sri Ramakrishna), besides breathing the very spiritual atmosphere that prevailed. He was also taught by his father both Sanskrit and Telugu. Later, he joined Raja Veda Pathasala for formal religious studies. He also learned music formally from a well-known teacher and was initiated in Rama Shadakshari Mantra by an intinerant Sadhu. He acquired some rare music manuscripts kept by his maternal grandfather, one of them being authored by Narada. He could not understand it , but fortunately met the Sadhu again, who initiated him in Narada mantra. As a result of the intense japa, he had a vision of Narada and got further guidance and enlightenment from him. It is necessary to know these details to understand how essential it is to have a proper guru even for worldly knowledge, and how the extraordinary achievements of Tyagaraja are due to the blessings of a Divine guru like Narada. Tyagaraja himself sings: NARADAGURUSAMI (Durbar)
1. Who else other than you could have shed light on Itihasa, Purana, Veda, the Holy histories, and spread theirglory ? 2. Who else could have granted Satyabhama such fitness of mind as to give up her own husband in dana? 3. O one with an effulgent body shining like the clear clouds in the sharad ritu!
Who other than you is the refuge for Munis and yatis? 4. In this world I rely entirely on you. O Narada Guruswami! You saved Prahlada and destroyed his worries! Here, Tyagaraja qualifies Narada on three counts: he is the master of Sangitahe is the master of Yogahe is the master of Nigama ie Veda-Vedanta We do not come across any other figure in our tradition combining all these three! So, we can hold Narada as the initiator of a new spiritual tradition! When we study the sahitya of Sri Tyagaraja, we realise with wonder that his work is full of all that he has stated here: it draws fully on Itihasa-Purana, is soaked in the spirit of Veda-Vedanta and advocates Yoga ( at least Bhakti-Jnana and Nada yoga!) He has topped his list with the mention of Prahlada. And he himself wrote a full musical drama on the subject: Prahlada Bhakti Vijayam! Prahlada was fortunate to listen to the spiritual instruction of Narada even before he was born, though he was born in an asura family. And in our tradition, he is mentioned first at the head of all bhaktas: Prahlada Narada Parashara Pundalika Vyasambarisha Sukha Saunaka Bhishma dalpyan Rukmangadarjuna Vasishtha Vibhishanadin Punyaniman parama Bhagavatan smarami. Tyagaraja Swami is fully aware of the importance of the subject. So, he sings again a kriti on Narada in this Vijayam.
Narada muni vedalina suguna- adisayamu vinare Saareku Srihari pada saramula dhyaninchuchu Narayana namamulanu bharayana monarinchuchu Bheda bheda rahitamagu Vedanta rasa bharituda Ahladamu meeraga Prahladunaku subhamu delupanu….Narada muni… Oh! listen to the wonder of how Narada Muni came visiting! Listen to the wonder of how he comes, thinking incessantly of Srihari, and singing always the praises of Narayana! Narada, who is always immersed in the Vedanta rasa, which transcends all differences and non-differences ( ie is Jnana), who is full of joy, comes to tell auspicious words to Prahlada! Tyagaraja has added a ‘phalasruti’ to this part. He states there: Sri Ramabrahma tanaya Tyagarajena nirmitam Prahlada bhakti vijaya prabhandam bhukti muktidam Ye gayanti sada bhktyaye srunvanti cha sraddhaya Ye patanti sada preetya teshaam sarvaga nasanam. This prabhanda, Prahlada Bhakti Vijayam, written by Tyagaraja son of Ramabrahmam, can confer both happiness in this world, and Liberation hereafter.
Those who sing this with devotion,listen to it with sraddha, and read it eagerly- all their sins will be destroyed. Sri Tyagaraja thus reveals his devotion to Narada, who is his guru. He portrays Narada as both a Jnani and Bhakta- his thinking of Hari and singing of Narayana indicates his status as a bhakta-bhagavata; his mastering the Vedanta rasa indicates the heights of jnana he has attained. Can there be a better guru? And can there be doubt that Tyagaraja who himself combines Jnana, bhakti and Yoga is a Sadguru? Is he not Narada reincarnated? Let us fall at his feet. ***
Narada was a great devotee of Lord Vishnu. He always recites his name “Narayana, Narayana” all the 24 hours, even while he travels. Being an intergalactic traveller flying between 14 Lokas (14 divisions of the universe) Narada’s recitation surcharged the space with Narayana’s name. This made him very proud. He considered himself the greatest devotee of God. Once he met Vishnu in Vaikunda. He asked Vishnu who His greatest devotee in the world was.
Lord Vishnu mentioned the name of a villager. Narada was surprised. But before he asked any more questions, Vishnu asked him to go to the village and see for himself. He flew to the village. Seeing a sage like figure in the village, the villager asked Narada to stay in his house. Narada was very happy and went with him. Every morning the villager got up very early and uttered God’s name twice and went to his filed to do farming. When he came back, just before retiring to bed, he uttered Lord’s name two more times. That is it. Lord’s name only four times a day! Narada was very much dis appointed.
He went back to vaikunda with the intention of proving that he was a better devotee than the villager. Vishnu knew what was going through the mind of Narada. Vishnu simply asked him to go round the Vaikunda with a cup filled with oil to the brim. He instructed him not to spill even a drop.
Now Narada’s full concentration was on the oil cup. He thought if he went back to Vishnu without spilling a drop that would make him the greatest devotee. So he did it slowly and carefully. When he went back to Vishnu with success beaming on his face, Vishnu smiled at him and asked, “Hello, My Friend! How many times did you say God’s name while you were on your successful circumambulation of Vaikunda? Narada was surprised at this question and said, “How is it possible to remember anything else when carrying out a task of such a difficult nature?”
At this reply Vishnu Laughed and remarked, “Look at the case of the farmer. He engages himself in hundreds of activities, carrying heavy responsibilities of his worldly life. Nevertheless he did not fail to remember God at least twice a day. Where as in a short period, when you were engaged in carrying the cup of oil you utterly forgot me. Narada was humbled.
Narrating this story Swami Ramdas says,
“This illustration goes to show that the best way to offer prayers to God, Take his name, even though for a short time daily, and then be engaged in your work and perform it honestly and conscientiously, having God-remembrance stamped on your heart”
Tamil and Vedas 
You must be logged in to post a comment.