2.சிறு
நீரகக் கல் நோயைத் தீர்க்கும் பிரம்ம தீர்த்தம்
3.தேவார
வைப்புத் தலம்
4.வெட்டுப்பட்ட
சிவலிங்கம்
5.ராஜ
ராஜ சோழனால் கட்டப்பட்ட கோவில்
6.நிறைய
கல்வெட்டுகள்
7.வயல்
நடுவில், தொலை தூரத்தில் கோவிலமைந்த அதிசயம்
8.நாங்கள்
சென்ற தேதி – 25-3-2019
9.எங்கே
உள்ளது?
இந்த
சிவன் கோவில் திருச்சி மாவட்ட லால்குடி வட்டத்தில் இருக்கிறது. நாங்கள்
திருச்சியிலிருந்து காரில் சென்றோம். பாடலூரிலிருந்து நாலு கிலோ மீட்டர் தொலைவு.
சிவனின்
பெயர்- சுத்த ரத்தினேஸ்வரர்
இறைவியின்
பெயர்- அகிலாண்டேஸ்வரி
தீர்த்தம்
– பிரம்ம தீர்த்தம்
10. கோவில்
பிரகார மேல் சுவற்றில் நவக் கிரகங்கள், 27 நட்சத்திரங்கள்.
11. கோவிலில் ஒட்டியுள்ள விளம்பரப் பலகையில் கோவிலின் சிறப்புகள் வரையப்பட்டுள்ளன. (இணைப்பில் விவரம் காண்க)
பென்ஸில்வேனியா பல்கலைக் கழகம் ஆய்வு ஒன்றை
மேற்கொண்டது – எப்படி மூட நம்பிக்கைகள் எனப்படும் சூப்பர்ஸ்டிஷன் பரவுகிறது என்பது
பற்றி.
ஒரு நம்பிக்கையும் இல்லாதவரும் கூட, ஒரு அமைப்பில்
இன்னொருவர் செய்வதைப் பார்த்து அதையே தானும் செய்கிறார். பலரும் இதை வழக்கமாகச்
செய்யும் போது அது ஒரு அர்த்தமில்லாத – மூட நம்பிக்கைப் பழக்கமாக மாறுகிறது;
பரவுகிறது.
திராவிடத் தம்பிகள் கோவிலில் மணி அடிப்பது,
தெய்வச் சிலைகளுக்கு மாலைகளை அணிவிப்பது, கோபுரத்தை நோக்கிக் கும்பிடுவது,
அர்ச்ச்னை செய்வது உள்ளிட்ட ஏராளமான வழிபாட்டு வழக்கங்களைக் கிண்டல் செய்வது
வழக்கம்.
ஆனால் என்ன ஆயிற்று?
தலைவர் சமாதிக்குச் செல்லும் போது செருப்பைக்
கழட்டி விட்டுத் தான் உள்ளே செல்ல வேண்டும்.
ஊதுபத்தி ஏற்றி வைக்கலாம் சமாதியில்.
கும்பிடலாம் – கையெடுத்து.
அந்தச் சிலைகளைப் பார்த்து ஆனந்திக்கலாம்; கண்ணீர்
வடிக்கலாம்.
அதை மதிப்புடன் நோக்கலாம்; வழிபடலாம்.
அதற்கு ஒருவர் அவமரிதையாக ஏதேனும் செய்து விட்டால்
அவ்வளவு தான் – ஊரே களேபரம் அடையும்.
அட, நீங்கள் தானே சொன்னீர்கள், சிலையை இழித்துப்
பேசினால் சிலை என்ன பேசவா செய்யும் என்று.
ஊது பத்தி எதற்கு, செருப்பை ஏன் அவிழ்க்க வேண்டும்
என்று நீங்கள் தானே சொன்னீர்கள்?
ஆனால் பகுத்தறிவு மழுங்கி, புதிய மூட நம்பிக்கைகளை மேற்கொண்டு விட்டீர்களே!
இரண்டு வண்ணக் கொடி எதற்கு, ஒரு சின்னம் தான்
எதற்கு? அதற்கு வணக்கம் தான் ஏன், அதை மதிப்பது தான் எதற்கு?
ஏன் பேச்சில் கூட அனைவரும் ஒரே பாட்டர்னைப்
பின்பற்றுவது தான் ஏன்? “வேண்டி விரும்பிக் கேட்டுக் கொண்டு” ஊரிலுள்ள அனைத்துப் பெயர்களையும் விளித்து
அழைத்து … அடடா, எத்தனை மணித்துளிகள் வேஸ்ட்!
மூட நம்பிக்கைகளை ஒழிக்கப் பிறந்த பகுத்தறிவுத்
தம்பிகள் வளர்க்கும் புதிய மூட நம்பிக்கைகள்!
இது முந்தையதை விட மோசமானது.
அங்கு மனிதனைத் துதி பாடவில்லை.
இங்கு “செத்து மாயும்” மனிதனைத் தெய்வமாக்கி விடுகிறார்கள்!
அடடா, என்ன ஒரு பகுத்தறிவு!
இதைத் தான் பென்ஸில்வேனியா ஆய்வு நன்கு ஆராய்ந்து
தனது முடிவைச் சொல்கிறது.
“ஒருவனை இன்னொருவன் பார்க்கிறான்; அதன் படி
நடக்கிறான்; அது நாளடைவில் ஒரு பழக்கமாக நம்பிக்கையாக மாறுகிறது.”
ஆனால் ஹிந்து மதத்தில் ஏற்பட்டுள்ள பழக்க
வழக்கங்கள் உள்ளுணர்வினால் உந்தப்பட்டு மந்திரங்களைக் கண்ட மஹரிஷிகளால்
ஏற்படுத்தப்பட்டவை.
இவை பற்றிய ஆய்விற்கு அறிவியல் வரவில்லை; வந்தால்
ஒரு வேளை, வியத்தகும் விஷயங்கள் வெளியாகலாம்.
அதனால் தான் விவேகானந்தர் கூறினார் “நமது
மஹரிஷிகள் காலத்தினால் மிகவும் முற்பட்டவர்கள்; அவர்களை சரியாக் அறிந்து கொள்ள
வெகு காலம் ஆகும்” என்று.
அறிவியல் வளர வளர ஹிந்து மதத்தின் நம்பிக்கைகள்,
பழக்க வழக்கங்கள் வியப்பை ஊட்டுகின்றன. அதை அறிவியல் விளக்கும் போது
பிரமிக்கிறோம்.
பகுத்தறிவுகளின் புதிய மூட நம்பிக்கைகள் காலத்தால்
அழிந்து படுபவை. ஆனால் மாறாத நியதிகள் உடைய ஹிந்து பாரம்பரியப் பழக்கங்கள்
உள்ளர்த்தம் கொண்டவை, நீடித்து நிலைப்பவை! இது தான் இரண்டிற்கும் உள்ள வித்தியாசம்!
இவற்றைப் போற்றி அதன் படி நடப்பது நமக்குச்
சிறப்பை அளிக்கும்!
லண்டனுக்கு அருகில் வசிக்கும்
திரு.காட்போலே, தாஜ்மஹாலின் உண்மைக் கதையை
ஆங்கிலத்தில் எழுதியுள்ளார். அதைத் தமிழில் மொழிபெயர்க்க ஒரு நண்பர் மூலம் என்னை
அணுகினார். நான் மொழி பெயர்த்த கட்டுரையை எனது பிளாக்கில் வெளியிட அனுமதி தந்தார்.
இதோ நீண்ட கட்டுரை: part- 2
தாஜ்
மஹால்- உண்மையைச் சொல்லும் நேரம் வந்துவிட்டது- part 2
“கல்லறை கட்டத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இடம் முன்னர் ராஜா மான்சிங்கின் அரண்மனையாக இருந்தது. இப்பொழுது அவருடைய பேரன் ராஜா ஜெய்சிங்கின் வசம் உள்ளது”. பல ஆசிரியர்கள் லதீப் புஸ்தகத்தை மேற்கோள் காட்டிய போதும், இந்த விஷயத்தை மட்டும் காட்டவில்லை. ஆக, இந்த உண்மையையும் வரலாற்று ஆசிரியர்கள் நம்மிடமிருந்து மறைத்து வைத்தனர்.
ஆக்ரா
மாவட்ட கெஜட்டை 1905ம் ஆண்டில் எச்.ஆர். நெவில் ஐ.சி.எஸ்
தொகுத்து வெளியிட்டார். அதில் ராஜா மான்சிங் அரண்மனை என்பதை, ராஜாமான்சிங்கின் ஒரு துண்டு நிலம்
என்று மாற்றினார்.
இதைத்
தொடர்ந்து வரலாறு எழுதிய அனைவரும் ராஜா ஜெய்சிங்கின் வசமிருந்த ராஜா மான்சிங்கின்
ஒரு துண்டு நிலத்தை ஷாஜஹான் விலைக்கு வாங்கினார் என்று எழுதத் துவங்கினர். இந்த
ஏமாற்று வித்தை நூற்றாண்டுக் காலமாக நடந்து வருகிறது.
ஒரு
ஆங்கில அதிகாரி ஏன் இப்படிப்பட்ட விஷமச் செயலைச் செய்வதில் ஆர்வம் காட்டினார்
என்று சிலர் வினவலாம்.
இதோ
அந்தக் காலத்தில் நடந்த நிகழ்வுகளைப் பார்ப்போருக்குத் தெளிவான பதில்
கிடைத்துவிடும்
1901
வைஸ்ராய்
கர்சன் பிரபு பஞ்சாபின் சில பகுதிகளைப் பிரித்து
முஸ்லீம்கள் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் வடமேற்கு எல்லை மாகாணத்தை உருவாக்கினார்.
இந்துக்கள் அங்கே சிறுபான்மை மக்கள் ஆயினர். அவர்களுடைய துரதிருஷ்ட காலத்தின்
ஆரம்பம் இது.
1903
வங்காளத்தைப்
பிரித்து முஸ்லீம்கள் பெரும்பான்மையாக உள்ள கிழக்கு வங்காளத்தை அமைக்கப் போவதாக
கர்சன் பிரபு அறிவித்தார்.
1905
கர்சன்
ராஜினாமா செய்தார். ஆயினும் அவர் திட்டப்படிவங்காளத்தை இரண்டாகப் பிரித்தார்.
1906
ஆகாகான் தலைமையிலொரு முஸ்லீம் குழு புதிய வைஸ்ராய் மின்டோ
பிரபுவைச் சந்தித்தது. எந்த ஒரு அரசியல் முடிவிலும் தங்களையும் கவனத்திற்கொண்டு
தங்களுக்குச் சாதகமாக முடிவெடுக்க வேண்டும் என்று அவர்கள்கோரினர். இதை பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களே
தூண்டிவிட்டனர்.
1906 டிசம்பர்- டாக்காவில் முஸ்லீம் லீக் துவக்கப்பட்டது.
1909
மோர்லி-
மின்டோ சீர்திருத்தங்களின்படி முஸ்லீம்களுக்கு தனித் தொகுதிகள் அளிக்கப்படன.
மற்றொரு விஷயத்தையும் நினைவிற் கொள்ள வேண்டும். 1873-1914 கால கட்டத்தில் ஆங்கில அதிகாரிகள் சிலர் பாபர் நாமா, ஹுமாயுன்நாமா, அக்பர் நாமா, அயினி அக்பரி, தாஜுக்-இ- ஜஹாங்கிரி ஆகியவற்றை பாரஸீக மொழியிலிருந்து ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்தனர். ஆனால் பாதுஷா நாமாவை மட்டும் தொடவில்லை.
மேற்கூறிய
தகவல்களைப் பின்னணியில் வைத்துக்கொண்டு பார்த்தோமானால் 1905ம் ஆண்டில் ஆக்ரா கஜட்டைத் தொகுத்த
நெவில் ஏன் விஷமம் செய்தார் என்பது புரியும்.
ராஜா
மான்சிங்கிற்குச் சொந்தமான துண்டு நிலத்தை ஷாஜஹான் விலைக்கு வாங்கியதாக ஸர்
ஜதுநாத் சர்கார் , மௌல்வி அஹமது சொல்லுவதும் வியப்பை அளிக்கிறது.ஸர் ஜதுநாத் சர்கார் அவுரங்கசீப் வாழ்வில் நடந்த
சம்பவங்கள் என்ற நூலை இயற்றியவர்;மௌல்வி அஹமது (தாஜின் வரலாறு, 1905) என்ற நூலை இயற்றியவர்; அவர்கள் பாதுஷா நாமாவிலிருந்து மேற்கோளும் காட்டியுள்ளனர். முதல் தொகுதி,பக்கம் 40 3 என்று. விந்தையிலும் விந்தை; அந்தப் பக்கத்தில் என்ன எழுதி இருக்கிறது எவரும் பார்க்கவே இல்லை.
டில்லியைச்
சேர்ந்த பி.என்.ஓக் என்பவருக்கு 1964ஆம் ஆண்டில் தாஜ்மஹால் பற்றி சந்தேகம் எழுந்தது. அது ஒரு காலத்தில்
அரண்மனையாக இருந்தது என்ற வாதத்தை முன்வைத்தார். இது விஷயமாக அவர் பல வரலாற்று
ஆசிரியர்களுடன் மோத நேரிட்டது. அவர்களில் ஒருவர்
காஷ்மீரி பண்டிட். அவர்கள் இருவரும் அரசாங்க ஆவணக் காப்பகத்துக்குச் சென்றார்கள்.
அங்குள்ள நூலகர் சொன்னபடி அவர் பாதுஷா நாமாவைப் படிக்கத் துவங்கி பக்கம் 403க்கு வந்தார். அதில் ஒரு வரி
‘வா பேஷ் அசீன் மஞ்சில் இ ராஜா மான்சிங் பூத் வடரி வக்த் பா ராஜா
ஜெய்சிங்’ என்று இருந்தது. ஷாஜஹான் , மனைவியை அடக்கம் செய்ய ராஜா
மான்சிங்கின் அரண்மனையை எடுத்துக்கொண்டார் என்பதை பண்டிட் உடனே ஒப்புக்கொண்டார்.
ஓக்
அவர்களை எதிர்த்த அந்த நேர்மையான ஆளுக்கு நாம் மிகவும் கடமைப்பட்டுள்ளோம்.அவர்
பக்கம் 402, 403 ஆகியவற்றிலுள்ள விஷயங்களை வரிக்கு வரி மொழி
பெயர்த்தார். அதைத் தொடர்ந்து ‘தாஜ்மஹால் என்பது இந்து அரண்மனையே‘ என்று பி.என்.ஓக் 1968ல் புஸ்தகம் வெளியிட்டார். ஆனால்
பி.என். ஓக் அது தனது மொழிபெயர்ப்பு இல்லை என்பதை சொல்லவேயில்லை. ஒரு பாரஸீக மொழி
அறிஞர் அவருக்கு மொழி பெயர்த்தார். அது அவருடைய எதிரிகளுக்கு வரப்பிரசாதமாகப்
போயிற்று. அவர்கள் அனைவரும் ஓக் அவர்களின் மொழிபெயர்ப்பு தவறு என்று வாதிட்டனர்.
ஓக்
எழுதிய புஸ்தகம் 1977ல் எனக்கு லண்டனில் கிடைத்தது. அதை
ஓரண்டுக்காலம் படித்தேன்.முதலில் வரலாற்று ஆசிரியர்கள் சொன்னதாக வந்த மேற்கோள்களை
மட்டும் தேடிப் படித்தேன். நான் இங்கிலாந்தில் வசித்ததால் எனக்கு இது எளிதாகக்
கிடைத்தது. ஓக் அவர்களுக்கு அந்த வாய்ப்பு இல்லை. எல்லா வரலாற்று ஆசிரியர்களும்
தாஜ்மஹால் ஒரு இந்து அரண்மனையே என்றும் அது ஷாஜஹானால் கட்டப்படவில்லை என்றுமே
சொல்லியிருக்கிறார்கள்.
1986ம் ஆண்டில், நான் ஒரு சின்ன புஸ்தகம்வெளியிட்டேன்; அதன் தலைப்பு “தாஜ்மஹால்-பெரும்
ஏமாற்று வித்தை பற்றிய ஒரு சின்ன ஆராய்ச்சி”. 1981ம் ஆண்டில் பல மேற்கோள்களைப் படித்த
போதே எனக்கு ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. அதாவது பிரிட்டிஷ்காரர்களுக்கு இது நன்றாகவே
தெரியும். ஆனால் வேண்டுமென்றே உண்மையை மறைத்தனர் என்று. இதைத் தொடர்ந்து என்
ஆராய்ச்சியை தானேநகர இதிஹாஸ் பத்ரிகா என்னும் காலாண்டு இதழ் பத்து பகுதிகளில்
வெளியிட்டது. நான் 1784 முதல்1984 முடியவுள்ள200
ஆண்டுக்காலத்தில் தாஜ்மஹால் பற்றிஎன்ன தகவல்கள் உண்டோ அவைகளைத் தொகுத்து எப்படி
பிரிட்டிஷார் அவற்றை மறைத்தனர் அல்லது திரித்தனர் என்று காட்டினேன். என்னுடைய
ஆராய்ச்சி தொடர்ந்தது. அதன் விளைவாக 1996ம் ஆண்டில் இன்னொரு புஸ்தகம் வெளியிட்டேன்; அதன் பெயர் ” தாஜ்மஹாலும்
பிரிட்டிஷாரின் பெரிய சதியும்.”
லண்டனுக்கு அருகில் வசிக்கும்
திரு.காட்போலே, தாஜ்மஹாலின் உண்மைக் கதையை
ஆங்கிலத்தில் எழுதியுள்ளார். அதைத் தமிழில் மொழிபெயர்க்க ஒரு நண்பர் மூலம் என்னை
அணுகினார். நான் மொழி பெயர்த்த கட்டுரையை எனது பிளாக்கில் வெளியிட அனுமதி தந்தார்.
இதோ நீண்ட கட்டுரை:
தாஜ் மஹால்- உண்மையைச் சொல்லும் நேரம் வந்துவிட்டது
தாஜ்
மஹால் பற்றிப்பல கதைகள் உண்டு.ஆனால் அவை எல்லாவற்றிலும் ஒரு
வாக்கியத்தைக் காணலாம்- ‘இதைக் கட்டுவதில் 22 ஆண்டுகளுக்கு 20,000 பேர் ஈடுபட்டனர்’. இது உலகமே அறிந்த ஒரு செய்தி. ஒரு
சின்னக் கேள்வி. யாரிடமிருந்து இந்தச் செய்தி கிடைத்தது?
பிரான்ஸ்
நாட்டைச் சேர்ந்த ரத்தின வியாபாரி ஜே பி டவர்னியர் எழுதிய இந்தியப்பயணம் என்ற நூலில் இருந்துதான் இந்த
எண்ணிக்கை வந்தது. அவர் சிவாஜியின் காலத்தில் இந்தியாவுக்குஆறு முறை—1638 முதல் 1668 வரை — துணிகர பயணங்களை மேற்கொண்டார்..
டாவர்னியர் சொல்கிறார்- “இந்தக் கட்டிடப்பணியின் துவக்கத்தையும் நிறைவையும்
நான் கண்டேன். இதில் 22 ஆண்டுகளுக்கு
20000 ஊழியர்கள் இடைவிடாது
பணியாற்றினர்” என்று.
டவர்னியரின்
புஸ்தகம் முதலில் பிரெஞ்சு மொழியில் 1675ல் வெளியானது.அந்தக் காலத்தில் ஒரு தனி மனிதன் இவ்வளவு நீண்ட பயணம்
செய்வது ஒரு துணிகரச் செயலாகக் கருதப்பட்டது. பயணத்தில் பல கஷ்டங்களைச் சந்திக்க
வேண்டியிருக்கும்;
பலமொழி, கலாசாரம் உடைய ஆட்களுடன் பழக வேண்டியிருக்கும்; அவர்களுடைய நடை உடை பாவனைகளுக்கு ஏற்ப
மாறவேண்டியிருக்கும்; பின்னர் பத்திரமாக நாடு திரும்ப வேண்டும்; இதுவே நம்பமுடியாத சாதனை. அத்தோடு
டவர்னியரோ வைரம் முதலான ரத்தினக் கல்
வியாபாரம் செய்பவர்.ஒரு முறை அல்ல;இரு முறை அல்ல; டவர்னியர் இப்படி ஆறு முறை பயணம்
செய்தார். ஆகையால் அக்காலத்தில் அவருடைய புஸ்தகம் பெரும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியது. 1677 முதல் 1811க்குள் அவருடைய புத்தகம்
ஆங்கிலத்திலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது .ஒன்பது ஆங்கிலப் பதிப்புகள்
வெளியாகின.அதே காலத்தில் 22 பிரெஞ்சு
மொழிப் பதிப்புகள் வெளியாகின.
1889ம் ஆண்டு டாக்டர் பால் என்பவர்
பிரெஞ்சு புத்தகத்தை மொழி பெயர்த்து முந்திய தகவல்களைத் திருத்தினார். அவர் நிறைய
அடிக்குறிப்புகளையும் சேர்த்து கூடுதல் தகவல் சேர்த்தார். டவர்னியரின் பயணத்தை
நன்கு ஆராய்ந்து அவரது ஆறு பயணங்களின் விவரங்களையும் சேர்த்தார்.
அதிலிருந்து டவர்னியர் இரண்டு முறை மட்டுமே ஆக்ராவுக்கு வந்ததது தெரிகிறது 1640-41 குளிர் காலத்திலும் 1665ம் ஆண்டிலும். இது இன்னொரு சுவையான
வினாவை எழுப்பும்.
ஷாஜஹானின்
மனைவி 1631ம் ஆண்டில் இறந்ததாகவும் உடனே ஷாஜஹான்
தாஜ் மஹல் கட்டிட வேலையைத் துவங்கியதாகவும் வரலாற்று அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். அது
சரியென்றால் டவர்னியர் தாஜ்மஹால் கட்டத் துவங்கியதைப் பார்த்திருக்க முடியாது.
ஏனெனில் அவர் அதற்குப் பத்து ஆண்டுகளுக்குப் பின்னரே ஆக்ராவுக்கு வந்தார்.
அவுரங்க
சீப், அவருடைய தந்தையான ஷாஜஹானை ஆக்ராவிலுள்ள செங்கோட்டையில் 1658 முதல் சிறை வைத்து ஆட்சியைக்
கைப்பற்றினார்.அவுரங்கசீப் தாஜ்மஹாலை கட்டி முடித்தார் என்று எந்த வரலாற்று
அறிஞரும் எழுதவில்லை. அது சரியென்றால், டவர்னியர் தாஜ்மஹால் கட்டிடம் நிறைவு அடைந்ததையும் பார்த்திருக்க
முடியாது.
அப்படியானால்
20,000 தொழிலாளர்கள் இடைவிடாது பணியாற்றினர்
என்று டவர்னியர் சொல்லுவது அர்த்தமற்றது.ஏன் இந்த வரலாற்று உண்மையை 117 ஆண்டுகளாக வரலாற்று அறிஞர்கள்மறைத்து வைத்தனர் ? காரணம் மிகவும் தெளிவானதே.இந்த உண்மை, கதையின் அஸ்திவாரத்தையே ஆட்டுகிறது.
பாதுஷாநாமா
– இதுஎன்ன சொல்கிறது?
இந்துக்களுக்கு
வரலாற்று உணர்வே இல்லை என்று பிரிட்டிஷ் வரலாற்று ஆசிரியர்கள் சொல்லுவர். முஸ்லீம்
ஆட்சியாளர்கள் மட்டுமே வரலாற்று தகவல்களைப் பதிவு செய்ததாக விளம்புவர்.போகட்டும். நாம் ஷாஜஹான் காலத்தில் எழுதப்பட்ட
பாதுஷா நாமா பக்கம் நம் பார்வையைச் செலுத்துவோம். வங்காளத்தில் இருந்த ஆசியக்
கழகம் 1867, 1868 ஆண்டுகளில் பாதுஷா நாமாவின் பாரஸீகப்
பதிப்பை இரண்டு பகுதிகளாக வெளியிட்டது.ஆங்கிலமேஜர் ஒருவரின் மேற்பார்வையில் இரண்டு
மௌல்விகள் இதைச் செய்தனர். மிகவும் விந்தையான விஷயம் என்னவென்றால் தாஜ் மஹால் எப்படிக்
கட்டப்பட்டது என்று பாதுஷா நாமா சொல்லுவதை
எந்த வரலாற்று ஆசிரியனும் வெளியிடுவதில்லை. ஏன்?
எட்டாவது
நூற்றாண்டில் முகமது பின் காசிம் சிந்து நதி தீரத்தில் நடத்திய தாக்குதலிலிருந்து 19-ஆவது நூற்றாண்டில் மராட்டியர் ஆட்சி
வீழ்ச்சி அடையும் வரையான இந்தியவரலாற்றை எழுதும் மஹத்தான பணியை எலியட் மற்றும் டவ்சன் என்ற இரு ஆங்கிலேயர்கள் மேற்கொண்டனர். அதாவது1200 ஆண்டு வரலாறு. ஆனால் முஸ்லீம்கள்
எழுதிய வரலாற்றை மட்டும் அடிப்படையாக வைத்து அவர்கள் எழுதினர். 1867 முதல் 1877 வரை பத்து தொகுதிகளாக அவை வெளியாயின.
ஏழாவது தொகுதி ஷாஜஹான், அவுரங்கசீப் ஆகியோரின் ஆட்சி பற்றியது. அதில் தாஜ்மஹால்
என்றசொல்லே இல்லை.
அவர்கள்
என்னசொல்லியிருக்க வேண்டும்? நாங்கள் ஷாஜஹானின் ஆட்சிக்காலத்தில் அவரால் அதிகாரபூர்வமாக எழுதிவைக்கப்பட்ட
பாதுஷாநாமாவை ஆதாரமாகக் கொண்டு இந்த வரலாற்றை எழுதியுள்ளோம். அதில் தாஜ் மஹால்
பற்றி எதுவும் இல்லை என்று சொல்லியிருக்க வேண்டும். அவர்கள் அப்படி எதுவும்
செப்பவில்லை. வரலாற்று அறினஞர்கள் இதையும் கடந்த 130 ஆண்டுகளாகச் நம்மிடம் சொல்லவில்லை.
1896ம் ஆண்டு ஆக்ராவின் விரிவான வரலாறு என்ற நூலை கான் பகாதூர் சையது முகமது லதீப் எழுதினார்.அவர் பாதுஷாநாமாவை பல முறை மேற்கோள் காட்டினார். ஆனால் பக்கங்களின் எண்களைக் குறிப்பிடவில்லை. பக்கம் 105-ல் அவர் சொல்கிறார்,………………………..
Whistler completed a portrait for a wealthy and highly placed
client, who was dissatisfied with the finished work.
“I really think Mr Whistler, he explained, that it is a bad
work of art.”
Whistler shrugged and looked coolly at the man. He said, “but
then you must admit that you are not a good work of nature.”
(James Abbott
McNeill Whistler was an American artist, active during the American Gilded Age
and based primarily in the United Kingdom. He was averse to sentimentality and
moral allusion in painting, and was a leading proponent of the credo “art
for art’s sake”. Wikipedia
Whistler once admired a picture Rossetti was painting and
sometime afterward asked him how it was going.
“All right, said Rossetti, I have ordered a stunning frame
for it” .
Later Whistler saw it framed, but not at all advanced in
execution. “You have done nothing to it since I saw it, have you?”
“No,oo,said Rossetti, but I have written a stunning sonnet on
the subject”.
“Then, replied Whistler, take out the picture and frame the
sonnet”.
(Gabriel Charles
Dante Rossetti (12 May
1828 – 9 April 1882), generally known as Dante Gabriel Rossetti(/rəˈzɛti/),[1] was a British
poet, illustrator, painter and translator, and a member of the Rossetti family).
Xxx
Whistler and Turner Rivalry
Whistler detested Turner. Unwittingly a lady
approached him one day requesting Mr Whistler, my husband has discovered in an
auction shop what he thinks are two genuine Turners. Would you be kind enough
to come and tell us whether they are genuine Turners or imitation Turners.
Madam, said Whistler, that is a fine distinction.
(Joseph Mallord William TurnerRA (23
April 1775 – 19 December 1851), known as J. M. W. Turner and
contemporarily as William Turner,[a] was an English Romantic painter, printmaker and watercolourist.
He is known for his expressive colourisations, imaginative landscapes and
turbulent, often violent marine paintings.)
Xxx
Bury your
Paintings!
A painter was advised to turn a physician:
For now all his faults were seen; then they would be buried.
Xxx
I like Ladies Room!
Helen Westley, the actress, while playing in a Theatre Guild Show in Chicago, decided to see the sight s of the city. Some days later, a culture bitten colleague enthusiastically raised the subject of her visit to the galleries of the Art Institute. The room of contemporary American painters is superb! She chanted.
“I prefer the Rembrandt room”, commented Frank Reicher. Then everyone turned questioningly to the noted character actress.
“And which room in the museum do you prefer, Helen?” “I, remarked, the incorrigible Miss Westley without blinking an eyelash, “Why I prefer the ladies room.”
(Helen Westley (born Henrietta Remsen Meserole Manney; March 28, 1875 – December 12, 1942) was an American character actress). Xxx Have you seen an Angel? At a showing of the work of Rockwell Kent, a woman, who had been gazing at one of his celebrated angels, approached him and said, No angel ever looked like that! Have you ever seen an angel, Madam? asked Kent.
மேஜர் மஹம்மத் அக்பர்
கான் 1939இல் பிரான்ஸில் பிரிட்டிஷ் எக்ஸ்பிடிஷனரி ஃபோர்ஸில் பணியாற்றியவர். அவர் அலகாபாத்தில்
1942இல் ஜனவரி 11ஆம் தேதி நிகழ்த்திய உரை ஒன்றில் இப்படிக் கூறினார்:
“பிரான்ஸ் தேசத்து மக்கள்
இன்னும் இந்திய துருப்புகள் பிரான்ஸ் தேசத்தில்
வீரத்துடன் போரிட்டதை நினைவு கொண்டிருக்கிறார்கள். சென்ற பெரும் மஹா யுத்தத்தில் மாட்சிமை தங்கிய மாமன்னர் இந்திய ராணுவ வீரர்களுக்கு
விக்டோரியா கிராஸ் அளிக்க முடிவு செய்தார்.
வரலாறு இந்தியர்கள் தங்கள் ரத்தத்தைப் பெருமிதத்துடன் தங்களை அணுகியோருக்கும்
தங்களிடம் அன்பு பாராட்டியவர்களுக்காகவும் அளித்தவர்கள்.
வீரம் செறிந்த இந்திய
ராணுவ வீரர்கள் மிகவும் மோசமான நிலையில் சண்டை புரிந்தவர்கள். இருந்த போதிலும் எப்போதும்
அவர்கள் மலர்ச்சியுடன் இருந்தனர். அவர்களின் மன தைரியம் எப்போதுமே உச்சத்தில் இருந்தது.
**
லெப்டினண்ட் ஜெனரல் சர்
லூயிஸ் ஹீத் இந்திய ராணுவ வீரர்களைப் பாராட்டி இப்படிக் கூறினார்:
இந்திய ராணுவ வீரர்கள்
எதிரியைக் காண நேரிட்ட போதிலெல்லாம் அபார தைரியத்துடன் அவர்களுடன் சண்டையிட்டனர்.
நன்றி : ஆங்கில வார இதழ் ட்ரூத், தொகுதி 9 இதழ் 39 – 30-1-1942
இதன் ஆங்கில மூலம் கீழே தரப்படுகிறது:
Major
Md. Akbar Khan who was in the British Expiditionary force in France in 1939 in
a lecture delivered in Allahabad on 11 January (1942) said:
“The French people still remember the valour
of the Indian troops because it was in France during the last Great War that
His Majesty the King decided to give Victoria Cross to Indian soldiers….
History
was full of examples of Indians who proudly shed their blood for those who had
been kind to them and who sought protection in their midst…
The
brace Indian soldiers have fought under the worst conditions, yet they were
always cheerful. Their morale was always high.”
2)
Lieutenant General Sir Luis Heath commending the Indian troops said:
“
The Indians were fighting superbly whenever they got the chance to see and came
to grips with the enemy.”
