All posts for the year 2013

சிவனுக்கும் தமிழர்களுக்கும் மரங்கள்- சுவீகார புத்ரர்கள்!

Deodar means Tree of Gods

 

Picture of Deodar; Deodar means Tree of the Gods.

குழந்தை இல்லாதோர் மற்றவர்களின் குழந்தைகளை தத்து எடுத்தலையும் சுவீகாரம் எடுப்பதையும் நாம் அறிவோம். சிவ பெருமானும், தமிழர்களும் மரங்களை தத்து எடுத்து புத்திரர்களாக வளர்த்ததைப் பலர் அறியார். வாடிய பயிரைக் கண்டபோதெல்லாம் வாடினேன் என்று கூறிய வள்ளாலார் பெருமான் நமது முன்னோர்களின் கருத்தைத்தான் மீண்டும் சொல்லி இருக்கிறார்.

 

2000 ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த உலகப் புகழ் பெற்ற வடமொழிக் கவிஞன் காளிதாசன் ஒரு புதிய செய்தியைக் கூறுகிறார். சிவ பெருமான் ஒரு தேவதாரு மரத்தை மகனாக வளர்த்தார் என்று. இதே போல நற்றிணைக் கவிஞன் ஒருவன் ஒரு தமிழ்ப் பெண், அவளுடைய மகளாக வளர்த்த ஒரு புன்னை மரம் பற்றிய சுவையான செய்தியைக் கூறுகிறார். மேலே படியுங்கள்:

 

((இலக்கியத் திருடர்களுக்கு அன்பான வேண்டு கோள்: எனது கட்டுரைகளைத் தாராளமாகப் பயன்படுத்துங்கள். ஆனால் லண்டன் சுவாமிநாதன் எழுதியது என்றோ , அல்லது பிளாக் பெயரையோ தயவு செய்து போட்டு தமிழுக்குத் தொண்டு செய்யுங்கள். தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கு துரோகம் செய்யாதீர்கள்)).

 

ரகுவம்ச காவியத்தில் காளிதாசன் கூறுகிறான்:’’அதோ அந்த தேவ தரு மரத்தைப் பார். அதை சிவ பெருமான் மகன் போல வளர்த்தார். பார்வதி தேவி தனது இரண்டு ஸ்தனங்களால் முருகப் பெருமானுக்கு எப்படி பால் ஊட்டினாரோ அதே போல இந்த மரத்துக்கும் தங்கக் குடங்களால் தண்ணீர் வார்த்தார். ஒரு நாள், ஒரு காட்டு யானை அதன் தலையை இதன் பட்டையில் உரசவே அது உதிர்ந்தது. தேவிக்கு மிக வருத்தம். முருகப் பெருமானை அசுரர்கள தாக்கி காயப் படுத்தியது போல அவர் வருத்தப் பட்டார்’’.–(ரகு.2–36/39)

 

இதே கருத்தை மேக தூதத்திலும் (பாட்டு 74) கூறுவார்: ‘’ஏ மேகமே! அங்கே ஒரு மந்தார மரத்தைப் பார்ப்பாய். என் மகன் போல வளர்த்த மரம். இப்போது அதுப் பூத்துக் குலுங்கிக் கொண்டிருக்கும். என் காதலி அதனை எளிதாகப் பறிக்கும் அளவுக்கு அது வளைந்து தொங்கும். (இந்தக் கருத்து நற்றிணைப் பாடல் 170-இல் எதிரொலிப்பதைக் கீழே கொடுத்திருக்கிறேன்).

 

காளிதாசனின் உலகப் புகழ்பெற்ற நாடகம் சாகுந்தலத்தில் முழுக்க முழுக்க தாவர, பிராணிகள் அன்புச் செய்திகளைக் கண்கிறோம். மல்லிகைக் கொடிகளை சகுந்தலை, தனது சகோதரி என்று அழைக்கிறார். ஒரு மல்லிகைக் கொடிக்கு ‘வனஜோத்ஸ்னி’ என்று பெயரும் சூட்டுகிறார். மான்களையும் சகோதரி என்றே அழைக்கிறார்.  சாகுந்தலம் நாலாவது காட்சி முழுதும் இந்த வசனங்கள் வருகின்றன. ஓரிடத்தில் தோழி சொல்கிறார்: ‘’அதோ பார். மாதவி பூப் பந்தல். உனது தந்தை கண்வ மகரிஷி உன்னை வளர்த்தது போல அன்பாக ஊற்றி வளர்த்தாரே, நினைவு இருக்கிறதா?’’

 

குமார சம்பவம் (2-55) என்னும் காவியத்தில் விஷ மரத்தையும் கூட யாரும் அடியோடு வெட்ட மாட்டானே எனற வசனமும், சாகுந்தலத்தில் (4-1) மல்லிகைக் கொடியில் எந்த மகா பாவியாவது வெந்நீரை ஊற்றுவானா? என்ற வசனமும் வருகிறது. இவை அத்தனையும் தமிழிலும் இருக்கின்றன.

punnai-tree

Picture of Punnai Tree

தமிழ் மரம் ஒரு தங்கை

நற்றிணையில் (172) ஒரு அற்புதமான பாடல். எழுதியவர் பெயர் பாடற்குறிப்பில் இல்லை:

‘’யாம் தோழிமாரோடு விளையாடும்போது வெண்மையான மணலில் புதைத்து மறந்து கைவிட்ட புன்னை மர விதை முளைத்து வெளிவந்தது. அதற்குத் தேன் கலந்த இனிய பாலை ஊற்றி வளர்த்தோம். அது வளர்ந்து மரமாகியது. அப்போது அன்னை, ‘’நும்மிலும் சிறந்தது புன்னை; அது நும் தங்கையாகும்’’ என்று புன்னையது சிறப்பைக் கூறினாள். ஆகையால் புன்னையின் கீழ் உள்ள நிழலில் நும்மொடு அளவளாவலை யாம் நாணுகிறோம்’’.

 

சகுந்தலை சொன்னதை அப்படியே இந்தப் பாடலில் காண்கிறோம். நான் ஏற்கனவே எழுதிய ஏழு கட்டுரைகளில் காளிதாசன், சங்க இலக்கிய காலத்துக்கு முன் , கி.மு. முதல் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவன் என்று சொன்னதற்கு இது மேலும் ஒரு சான்று.

 

நற்றிணை 230 ஆம் பாடலில், நான் வாடிய பயிருக்கு தண்ணீர் ஊற்றியது போல மகிழ்கிறேன் என்று பாடுகிறான் ஒரு கவி. இன்னொரு பாடலில் மருந்து மரத்தைக் கூட யாரும் முழுதும் வெட்ட மாட்டார்களே என்று வசனம் பேசுகிறான் ஒரு தமிழ்ப் புலவன் (நற்றிணை 226-கணி பூங்குன்றனார்).

தாவரங்கள், பிராணிகள் பால் அன்பு மழை பொழிந்த கடை எழு வள்ளல்கள் பாரியும் பேகனும் உலகிற்கே உதாரணமாகத் திகழ்கிறார்கள். முல்லைக்குத் தேர் ஈந்தான் பாரி. கொழு கொம்பு இல்லாமல் காற்றில் பட படத்தவுடன் அவன் மனமும் படபடுத்தது, பரிதவித்தது. பேகன்,  மழை மேகம் கண்டு ஆடிய மயிலைக் குளிரில் நடுங்குகிறது என்று எண்ணி தனது விலை மிகு சால்வையைப் போர்த்தினான் அன்றோ. இவர்கள் எல்லாம் சகுந்தலையின் சகோதரர்கள் என்றால் மிகையாகா.

 

ராமன், சீதை, கண்ணகி, சகுந்தலை பிரிவைப் பொறுக்க முடியாமல் பிராணிகளும் தாவரங்களும் என்ன என்ன செய்தன என்பது பற்றீ நூற்றூக் கணக்கான உதாரணங்கள் உள. எழுத இடம் போதா.

ரிஷி முனிவர்களைச் சந்திக்க காட்டிற்குள் நுழைந்த அரசர்கள் தொலை தூரத்தில் சேனை சைன்யங்களை நிறுத்திவிட்டு வருவார்கள். இதற்குக் காரணம் கூறும் காளிதாசன், செடி கொடி மரங்களை சேதமுறாமல் தடுக்கவே என்பான் (ரகு 11-52). புறச் சூழல் பாதுகாப்பிலும் மரங்கள் பாதுகாப்பிலும் எத்தனை கவனம்!! இன்று பத்திரிகைகளில் பெரிதாக வரும் விஷயங்களை 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன் போகிற போக்கில் கவிதையில் தந்த வடமொழி, தென் மொழிக் கவிஞர்கள், ஒரே நாடு ஒரே சிந்தனை என்ற கொள்கைக்கு வலுச் சேர்ப்பர்.

 

இந்து மதத்தில் மர வழிபாடு முக்கிய இடம் பெறுகிறது விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தில் ஒரே (பைகஸ்) குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஆல மரம், அரச மரம், அத்தி மரம் ஆகிய மூன்றும் விஷ்ணுவின் அம்சமாகக் கருதப்படுகிறது. சிந்து சமவெளி முதல் பிராமணர்களின் அன்றாட யாகம் சமிதாதானம் ஆகியன முதல் முக்கியத்துவம் பெறும் அரச மரத்தில் பிரம்மா விஷ்ணு சிவன் ஆகிய மூவரும் இருப்பதாக வட மொழி ஸ்லோகம் கூறுகிறது.

cedus deodara in Kumaon, Himalayas painting at London Kew Gardens

 

Picture of Himalayan Deodars; painting from Kew Gardens, London

மரங்கள் வாழ்க! ’’காடு வளர்ப்போம், நல்ல கலை வளர்ப்போம்’’:-பாரதி

Please read my earlier posts on Kalidasa:

1.Gem stones in Kalidasa and Tamil Sangam Literature

2.Holy River Ganges in Kalidasa and Sangam Tamil Literature

3.Gajalakshmi in Kalidasa and Sangam Tamil Literature

4.Sea in Kalidasa and Sangam Tamil Literature

5. Bird Migration in Kalidasa and Tamil literature

6.Hindu Vahanas in Kalidasa and tamil literature

7.Amazing Statistics on Kalidasa

8.Kalidasa’s age: Tamil works confirm 1st Century BC

9.சங்கத்தமிழ் இலக்கியத்தில் காளிதாசன் உவமைகள்

10. காளிதாசனின் னூதன் உத்திகள்: தமிழிலும் உண்டு

Contact swami_48@yahoo.com; pictures are used from other websites;thanks.

1 Comment
by Tamil and Vedas on July 6, 2013  •  Permalink
Posted in தமிழ் பண்பாடு, Nature, Religion, Tamil
Tagged , , ,

Posted by Tamil and Vedas on July 6, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/07/06/%e0%ae%9a%e0%ae%bf%e0%ae%b5%e0%ae%a9%e0%af%81%e0%ae%95%e0%af%8d%e0%ae%95%e0%af%81%e0%ae%ae%e0%af%8d-%e0%ae%a4%e0%ae%ae%e0%ae%bf%e0%ae%b4%e0%ae%b0%e0%af%8d%e0%ae%95%e0%ae%b3%e0%af%81%e0%ae%95%e0%af%8d/

Role of Dreams in Tamil Saivite Literature

sleeping vishnu,Nepal

Picture of Sleeping Vishnu in Nepal.

Lord Shiva has played a very active role in the dreams of Saivite saints and Saivite devotees. Those who believe in such dreams will not accept the western interpretation of dreams.

Hindus are the only race in the world who give importance to dreams and good sleep. I have strong proof for my sweeping statement. In the famous Rudram and Chamakam of Yajur Veda, the devotee prays for good sleep (Sayanam Cha Me, Su Dhinam Cha me)! Brahmins are supposed to do Sandhaya Vandhanam (Water oblation and Gayatri Mantra recitation) three times a day in which they pray for the destruction of nightmares (Dus Swapna Nasanam).

Hindus knew about the REM sleep and dream patterns. They even categorised the dreams as good and bad. The traditional Panchangam (calendar) gives good dreams and bad dreams. Through their scriptures we read the epic characters’ good and bad dreams.

Girls’ names like Swapna, Sapna, English words like Somnambulism, all came from the Sanskrit word for dream: swapna.

In my earlier article on dreams that was posted on 29 December 2011 under the heading ‘’DO OUR DREAMS HAVE MEANING?’’ I have explained how Hindus differ from Western Psychoanalyst Sigmund Freud and Jung. I have given the Hindu view through the words of Swami Sivananda. I have explained the mysterious dreams of mothers of Gautama Buddha, Mahavira, Swami Vivekananda and famous people such as scientists Kukule, Otto Lowei, mathematician Ramanujan, politician Abraham Lincoln, authors Mary Shelly, Stephen King and singer Paul Mc Cartney. I have also explained the animal dreams mentioned in Sangam Tamil Literature and Swami Vivekananda’s strange dream about Jesus Christ.

Now I write about the role of dream in Tamil Saivite Literature Periapuranam. I have used the English translation of Swami Sivananda of Divine Life Society. But the interpretations are mine.

In Tamil Sangam Literature over 40 dreams of humans are reported. In the Tamil epic Silappadikaram, we read about the bad dreams of Kannaki just before the execution of her beloved husband Kovalan ( Gopalan). In Tamil Periyapuranam also we come across several dreams in the stories of Nayanars. Periapuranam is a book written in poetry form by poet Sekkizar in 11th century detailing the life history of 63 Saivite saints called Nayanars.

Sleeping-Beauty-disney-princess-203546_794_615

Sweet Dreams

Sundarar was one of the four important Saivite saints. After marrying Paravaiyar, he fell in love with another girl Sangiliyar. She used to make garlands and bring them to the temple. Sundrar prayed to Lord Shiva to make this marriage happen. Lord Shiva appeared in the dreams of Miss Sangiliyar and asked her to marry saint Sundarar. Though Lord fulfils devotees’ requests, it is up to the devotees to bear all the consequences.  Sundarar’s life also took some unexpected turns.

Another important dream is found in Kannappa Nayanar story. He was the first one who did eye transplant ‘operation’ 1500 years ago! Read my earlier post for the full story of Kannappa Nayanar in ‘’MIRACLES BY THE BLIND & OLDEST ORGAN DONATION’’ posted on 25th February 2013.When the Brahmin priest who did traditional rituals was very upset with the unconventional rustic puja of Kannappan, Lord Shiva appeared in the dream of priest Sivagochariar and asked him to watch Kannappan the next day from a hiding place.

In the story of Tiru Nalai Povar alias Nandanar, Siva appeared in the dreams of two opposing parties and coordinated his temple visit.  Tiru Nalai Povar (literal translation– Mr Tomorrow), who belonged to a lower caste wanted to enter the most sacred shrine of Tamil Saivites—Chidambaram Temple. Lord made a compromise by appearing in the dreams of ‘’Thillai 3000’’ Priests and Mr Tomorrow. He asked Mr Tomorrow to undergo a Fire bath like Sita Devi to prove that he was pure. He appeared in the dream of Thillai Priests to arrange a Fire Walking ceremony and then bring him inside the temple. This shows how the fire walking ceremony was started by Sita Devi and spread to Tamil Nadu and practised till today.

Appar and Sambandhar

In the story of Appar, Lord Shiva appeared in the dream of his sister Tilakavathy. Shiva convinced her that her brother would return home and reconvert himself to Hinduism. When Appar started a fast against the removal of Shivalinga by the Jains in Vadathalai temple, Lord Shiva appeared in King’s dream and ordered him to restore order. In the story of Nami Nandi Adikal also we see a similar dream.

Tiru Jnana Sambandar, the boy wonder of Saivism, was given pearl palanquin by the Lord. He revealed the location of the palanquin in the dreams of the town people. Same dream came simultaneously to the devotees. This type of episode cannot be explained by science or psychoanalysts.

1357198084_0!!-!!sleeping bishnu

In the story of Pusal Nayanar we read about the construction of a temple by two methods. Pusal Nayanar did build a temple mentally. Pallava king built a temple physically. Both of them fixed the same auspicious day for consecration. But God appeared in the dream of Pallava King and asked him to postpone it.

In another story about Tiruneelakanta Yazpanar , God appeared in several peoples’ dreams and asked them to bring him inside the temple so that Lord can hear his sweet songs.

Though it is not an exhaustive list of all dreams, still one can see a pattern in them.1) Hindu approach to dreams is entirely different from Western analysts 2) No one can deny a place for the Hindu interpretation of dreams 3)Personally I feel the western interpretation of dreams is incomplete. Their interpretation could not be applied for all the dreams.4) In the olden days ASARIRI (anonymous voice) was heard more. Later it was replaced by dreams. Like we change methods of communication from cable phones to mobile phones God also changed his method of communication from Asariri to dreams.5)If one devotee dreams and it comes true we may consider it a coincidence or a dream come true by luck. But we read in Saivite literature that God appeared simultaneously in several people’s dreams. This is unique.6) Hindus take dreams seriously. In the olden days, they did what they were instructed to do. Even now they remember them and they approach their close relatives and friends and ask for explanation/interpretation of the dreams. 7) In the above episodes, we see two kings had dreams. They took them seriously and acted accordingly.

Have Sweet Dreams: Sayanam Cha me, Su dhinam Cha me!

Swami_48@yahoo.com; pictures are taken from various sources.

Leave a comment
by Tamil and Vedas on July 4, 2013  •  Permalink
Posted in Miracles, Tamil Literature
Tagged , , , ,

Posted by Tamil and Vedas on July 4, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/07/04/role-of-dream-in-tamil-saivite-literature/

Are these customs Aryan or Dravidian?

Foreign scholars have done immeasurable damage to Indian History by introducing Aryan Dravidian race theory. Those who study 2000 year old Tamil Sangam poetry and Sanskrit literature will find out that there was lot of similarities than dissimilarities in south and north of India. Because of the Aryan- Dravidian theory the entire Indian history is distorted. The truth is that the ‘’foreign scholars’’ have not proposed such racial theory in any other part of the world. Even in other parts of the world, where the foreigners bluffed, everything was rewritten. But in India the old history is still followed!

 

If we have any proof for Aryan-Dravidian races in our ancient Vedic literature or Tamil literature we can at least debate it. When our literature clearly says that all are the children of the same parents, whether it is Asura or Deva or Naga or Garuda, foreigners categorised some as Arya and some as Dravidian –only in India!! Nowhere in the world this type of distortion was allowed or sustained for long. Hundreds of examples in Indian literature will demolish the Aryan Dravidian race theory. Scholars who bluffed will also be exposed, once you study it deeper.

 

If one believes in Indian scriptures which clearly say that we went out and spread our culture and civilized the world, then the linguistic theory of William Jones etc will fall apart. We have enough proof for this in the names of Central Asian and South East Asian geographical names.

 

I will give you a few more examples to show that from the southernmost tip of India to the northernmost Himalayas, same customs were followed:

Earlier I wrote in one of my articles that Kalinga King Karavelan and Tamil kings followed the same custom to punish their enemies. Both of them ploughed the land of the enemies with donkeys. This is in Tamil Purananuru and Karavelan’s famous Hathikumba inscription.

 

In my series of articles on Kalidasa and Tamil literature, I have shown that Tamil poets verbatim translated whatever Kalidasa said about the Ganges and Himalayas. They all believed in the sanctity of the Ganges and Himalayas.

I have shown that the same Rajasuya, Somayaga and Aswamedha were done by Tamil kings like their northern counter parts. It is all from 2000 year old Sangam Tamil Literature.

 

Fast unto Death

Mahatma Gandhi used fasting as a weapon against the British Rule. He made it a popular form of protest by going in to fast unto death several times. But it was an ancient custom he revived for ousting the British. We see this Fasting to death in Purananuru, ancient anthology of Sangam literature and Ramayana. Hundreds of Jain saints died through fasting. Hindu and Jain saints used this method when they thought their life mission was fulfilled.

 

Purananuru has got scores of poems about this custom. When the greatest of the Chola kings, Karikalan fought with Chera King Nedunseralathan, Chera king was wounded on his back. No Tamil king tolerated a wound on his back. Those who were injured on the back were called cowards. So Chera king decided to die through fasting. Several poets sang in praise of both the kings ( see Puram verses 65 and 66).

 

In another episode we read about a family feud where the sons of Chola king Kopperuncholan revolted against their dad. Immediately a poet advised him to go into fasting. When he decided to die through fasting, several famous poets joined him and died with him. One of them, Pisiranthaiyar, has never met him but considered him as his best friend (see Puram 214 to 223).

Apart from Jain’s Sallekhana we come across several examples in Sanskrit scriptures. Kishkinda Kanda of Valmiki Ramayana has one such episode. Angatha, son of Vali, went in search of Sita, but in vain. He decided to sit tight on Dharba grass and die. Only minor difference was he faced east but not north. But the Dharba grass was used by both Tamils and their northern counterparts. The websites which mislead the general public by denoting several customs as Indo Aryan or Indo European are silent on this topic!!

 

Kumarila Bhattar was a great scholar. He died by fasting sitting in ‘’Five Fires’’. He heaped paddy husk over his body and lighted it on all four sides and sat under the scorching sun. This is known as five fires. One must have a great control over one’s body and mind to do this!

Indians in different parts of India eat different types of sweets called halwa. Wheat halwa, pumkin halwa, pounded rice/pava halwa and milk/dhuth halwa. Thank god, no foreigner has come forward with a Ph.D thesis that one is Aryan halwa, another Dravidian halwa, other one was Munda halwa!! Foreign scholars know how to play their cards. They will use only sensitive issues.

There are different types of dance and music forms in India. Bharata natyam, Kuchipudi, Kathakali, Kajal, Manipuri, Yakshaganam and Mohini Attam are different types of dance forms practised in different parts of the country. Even South India has five different types of dances. Thank god no foreign scholar has found anything Aryan or Dravidian or Munda in these dances till today! If they wanted to divide us, they will use even music and dance to support their Aryan Dravidian race theory!

 

Bluffing is about cattle raids.

Cattle raids was a custom followed from north to south of India. We read about it in Maha Bharata , Bhagavatha and Tamil Sangam literature. Some encyclopaedias call it ‘’Indo European’’!!!

Virta Parva of Maha Bharata described the cattle raid by Trigarta army and the following intervention by Pandavas. This same custom to wage a war was followed by Pandavas and Pandyas! Puram, an anthology of 400 ancient Tamil verses, describe this cattle raiding in verses  257 to 269 . Pathitrupathu is another anthology that gives more details about the same.

We have the oldest reference in Rig Veda about Panis doing this. Just because Homer and an Irish book refer to it they dub it as Indo- European! They did not bother to explain how come it was there in ancient Tamil literature in several poems.

 

Indo European Bluffing

Even philologists and linguists mislead the public by saying Tamil word Neer  (water) is found in Rig Veda. I have proved them wrong by showing the Greek word Nereids for water nymphs  exist in Greek in my article on ‘Tamil –Greek similarities’. Narayana for water born God is already in the Vedas. If the same word is in Greek and Sanskrit they should have called it Indo European according to their own rules! Not borrowed from Tamil.

In short, cattle raid is a Hindu custom that spread to other parts of the world. If it is an isolated episode then we can call it a rare coincidence. Like my Nereids reference above, there are innumerable similarities— so not a coincidence.

swami_48@yahoo.com

Pictures are taken from different websites.

1 Comment
by Tamil and Vedas on July 2, 2013  •  Permalink
Posted in Aryan, Dravidian
Tagged ,

Posted by Tamil and Vedas on July 2, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/07/02/are-these-customs-aryan-or-dravidian/

ஆரியமா? திராவிடமா? நீங்களே சொல்லுங்கள்!

படத்தில்: காந்திஜி உண்ணாவிரதம்

ஆநிரை கவர்தல்

ஒரு நாட்டின் மீது இன்னொரு நாடு போரைத் துவக்குவது எப்படி? ரிக்வேதத்திலும் மஹாபாரதத்திலும் சங்கத் தமிழ் இலக்கியத்திலும் ஒரே முறையைத் தான் பாடி இருக்கிறார்கள். எல்லை கடந்து போய் மாடு திருடுங்கள், மோதல் வரும்— இதுதான் ரிக் வேத காலத்திலிருந்து சேர சோழ பாண்டிய மன்னர் வரை கையாண்ட உத்தி. இமயம் முதல் குமரி வரை ஒரே உத்தி. ஏறத்தாழ 4000 ஆண்டுகளுக்குப் பின்பற்றப்பட்ட உத்தி. ரிக்வேதத்திலும் சங்கத் தமிழ் பாடல்களிலும், பாகவதத்திலும், மஹா பாரதத்திலும் ‘’ஆநிரை கவர்தல்’’ உள்ளது.

ஆரியர்கள் வேறு, திராவிடர்கள் வேறு என்றும் இருவருக்கும் வெவ்வேறு கலாசாரம் இருந்தது என்றும் பொய்மை வாதம் பேசியோருக்கு இந்த உண்மை ‘’சம்மட்டி அடி’’ கொடுக்கும். இது ஒரு வாதம் மட்டும் அல்ல. இமயம் முதல் குமரி வரை பாரதம் ஒன்றே, 2000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஒன்றே என்று நிரூபிக்க ஆணித்தரமான வாதங்களைத் தொடர்ந்து எழுதி வருகிறேன்.

தோற்றுப் போன மன்னர்களின் நிலத்தை, கழுதைகளை ஏரில் பூட்டி உழும் வழக்கத்தை கலிங்க மன்னன் காரவேலனும் புறநானூற்று மன்னனும் பின்பற்றியதை ‘’கழுதைக்குத் தெரியுமா கற்பூர வாசனை?’’ என்ற கட்டுரையில் எழுதிவிட்டேன். வடக்குத் திசை புனிதமானது; இமயமும் கங்கையும் புனிதமானது என்பது புறநானூற்றிலும் காளிதாசன் கவிதையிலும் இருப்பதையும் பல கட்டுரைகளில் குறிப்பிட்டேன்.

மஹாபாரதத்தில் விராட பர்வத்தில் ஆநிரை கவர்தல் வருகிறது. மத்ஸ்ய தேச மன்னன் விராடனின் அரண்மனையில் பாண்டவர்கள் அஞ்ஞாதவாசம் (கரந்துறை வாழ்க்கை) செய்கின்றனர். த்ரிகர்த்தா படைகள் திடீரென்று தாக்கி ஆநிரைகளைக் கவர்ந்து விராட மன்னனையும் கைது செய்து விடுகின்றனர். 13 ஆண்டுகள் வனவாசம் முடிந்தவுடன் பாண்டவர் ஐவரும் அவர்களுடைய உண்மை ஸ்வரூபத்தைக் காட்டி படைகளுடன் சென்று விராடனை விடுதலை செய்கின்றனர். அவன் தனது மகள் உத்தராவை அர்ஜுனன் மகன் அபிமன்யுவுக்குக் கொடுக்கிறான்.

சங்கத் தமிழ் இலக்கியத்தில் மிகவும் பழைய பகுதி புறநானூற்றின் பாடல் 257 முதல் 269 ஆம் பாடல் வரை இருக்கிறது. இதை வெட்சித் துறைப் பாடல்கள் என்பர். இவை ‘ஆநிரை கவர்தல்’ பற்றிய பாடல்கள். உலோச்சனார் (258), பெரும்பூதனார் (259), வடமோதங்கிழார் (260) ஆவூர் மூலங்கிழார் (261), மதுரைப் பேராலவாயார் (262) உறையூர் இளம் பொன் வாணிகனார் ( 264), கருந்தும்பியார் (265), பெருங்குன்றூர் கிழார் (266) பாடிய படல்கள் இவை. தொல்காப்பியத்திலும் பதிற்றுப்பத்திலும் ஆநிரை கவர்தல் உள்ளது.

ரிக்வேதத்தில் பாணிக்கள் இப்படித் திருடுவதைக் காண்கிறோம். சில கிரேக்க, ஐரிஷ் குறிப்புகளும் உண்டு. ஆயினும் இந்தியா போல தொடர்ந்து பல குறிப்புகள் இல்லை. இது இந்தியர்களின் தனி வழக்கம் என்பதற்கு தமிழ் இலக்கியக் குறிப்புகள் சான்று பகரும். சிலர் கூறுவது (பிதற்றுவது) போல இந்தோ ஆரிய வழக்கம் அல்ல.

நெல்லையில் கோதுமை அல்வா கிடைக்கும், டில்லியில் பூசணிக்காய் அல்வா கிடைக்கும், பம்பாயில் அவல் அல்வா கிடைக்கும், கல்கத்தாவில் தூத் (பால்) அல்வா கிடைக்கும். இதையே வெளி நாட்டு அறிஞர்கள் எழுதும் போது ஒன்றை திராவிட அல்வா என்றும், இன்னொன்றை ஆரிய அல்வா என்றும், கல்கத்தா அல்வாவை முண்டா இன மக்கள் அல்வா என்றும் அவல் அல்வாவை இனம் புரியாத ஒரு இனத்தின் அல்வா என்றும் எழுதி பி.எச்டி. வாங்குவார்கள். உலகத் தமிழ் மஹா நாட்டில் அவர்களுக்கு பொன்னாடை கிடைக்கும், இலவச பிளேன் டிக்கெட், பைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல் அறை எல்லாம் கிடைக்கும், புதுப்புது பட்டங்கள் கிடைக்கும். அல்வா பற்றிப் பேசி தமிழனுக்கு அல்வா கொடுத்து விடுவார்கள்!!!

உண்மை என்ன? உலகில் வேறுபாடு இல்லாத இடங்களும் இல்லை, இனங்களும் இல்லை. ஒரே தகப்பனுக்கும் தாய்க்கும் பிறந்த பிள்ளைகளிடம் எவ்வளவு வேறுபாடு? இதில் ஆரியன் யார், திராவிடன் யார்?

இவ்வளவு எழுதினார்களே, வெளிநாட்டு அறிஞர்கள், உலகில் வேறு எங்காவது இந்த இன விஷத்தை ஊற்றினார்களா? இந்த விஷம விதைகளை விதைத்தார்களா? அவர்களுக்குத் தெரியும் தமிழன் ஒருவன் தான், 1500 வருடங்களுக்கு இடைவிடாமல் சண்டை போட்ட ஒரே இனம் என்று. தமிழ் இனம்.— சேர சோழ பாண்டியர்கள் போல— ஒருவனை ஒருவன் அழித்த இனம் இது என்பதால் பிரிவினை வித்தை விதைக்க அருமையான விளை நிலம் என்று கண்டுகொண்டார்கள்.

ஆரியப் பூனை எது? திராவிடப் பூனை எது?

‘’ஆயிரம் வருடம் அன்பிலா அந்நியர் ஆட்சி’’ என்று பாடிய பாரதி,  ஒரு கருத்தைப் பூனைக் குட்டி உதாரணத்தால் சொல்கிறார்:

வெள்ளை நிறத்தொரு பூனை— எங்கள் வீட்டில் வளருது கண்டீர்;

பிள்ளைகள் பெற்றதப் பூனை— அவை பேருக் கொரு நிறமாகும்

சாம்பல் நிறமொரு குட்டி— கருஞ் சாந்து நிறமொரு குட்டி

பாம்பு நிறமொரு குட்டி— வெள்ளைப் பாலின் நிறமொரு குட்டி

 

எந்த நிறமிருந்தாலும்— அவை யாவும் ஒரே தரமன்றோ?

இந்த நிறம் சிறிதென்றும்— இஃது ஏற்றமென்றும் சொல்லலாமோ?

வண்ணங்கள் வேற்றுமைப் பட்டால்—அதில் மானுடர் வேற்றுமை இல்லை;

எண்ணங்கள் செய்கைகள் எல்லாம்—இங்கு யாவர்க்கும் ஒன்றெனல் காணீர்

—- மஹா கவி சுப்ரமண்ய பாரதி

நான் போடும் விடுகதை என்ன வென்றால் இதில் எது ஆரியப் பூனை? எது திராவிடப் பூனை? எது மங்கோலியப் பூனை? எது முண்டா இனப் பூனை ?

வெள்ளைக்காரன் கையில் இப்பாடல் கிடைத்தால் ஒரு ஆரிய திராவிடப் பிரச்சனையைக் புகுத்தி பி.எச்டி. வாங்கி விடுவான். அதிலும் அதில் கருப்பு நிற திராவிடப் பூனைதான் பழையது…. கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்துக்கும் வாளொடு முன் தோன்றியது —மிக புத்திசாலியானது… இது போய் எலியைப் பிடிக்காது…. எலியே இதன் வாயில் வந்து விழுந்துவிடும் என்று எல்லாம் எழுதி… பேசி….. உலகத் தமிழ் நாட்டில் பொன்னாடை, பட்டம், இலவச பிளேன் டிக்கெட், ஹோட்டல் ரூம் ஆகிய எல்லாம் வாங்கிவிடுவான். உண்மை என்னவென்றால்

வண்ணங்கள் வேற்றுமைப் பட்டால்—அதில் மானுடர் வேற்றுமை இல்லை என்று பாரதி சொன்னதே.

ஆதி காலத்தில் இந்தியா முழுதும் ஒரே கலாசாரம், ஒரே கடவுள், ஒரே மதம், ஒரே பண்பாடு இருந்தது. வெளிநாட்டுப் படை எடுப்புகளால், வியாபாரத்தால், இனக் கலப்புகளால் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இது மாறியது. ஆங்கிலத்தில் ஒரு வழக்கு உள்ளது; Change is inevitable = ‘’மாற்றம் என்பது தவிர்க்க முடியாதது’’. இன்று திருவள்ளுவர் உயிருடன் வந்து ஒரு திருக்குறள் புத்தகம் விலைக்கு வாங்கினால் அவரால் அதைப் படிக்கமுடியாது. ஏனெனில் அவர் கால எழுத்து வேறு, இப்போது நான் எழுதும் தமிழ் எழுத்து வேறு. எல்லாம் மாறிவிட்டன.

சாகும் வரை உண்ணாவிரதம்

மஹாத்மா காந்தியால் மிகவும் பிரபலமான ஒரு வழக்கம் உண்ணாவிரதம். அவரே பல முறை சாகும் வரை உண்ணாவிரதம் துவக்கி பின்னர் கைவிட்டும் இருக்கிறார். இது இன்று நேற்று துவங்கியதல்ல. பல சமண முனிவர்கள் இப்படி உயிர் துறந்தனர். சமணர்கள் இதை சல்லேகனம் என்று அழைப்பர். ராமாயணம் ,மஹாபாரதத்தில் இது இருக்கிறது. சங்கத் தமிழ் இலக்கியத்திலும் இது உண்டு. பாரத நாடு முழுதும் வட திசையை புனித திசை என்று கருதியதை ஏற்கனவே ‘’வடக்கே தலை வைக்காதே’’ என்ற எனது கட்டுரையில் எழுதி இருக்கிறேன். வடக்கு நோக்கி உண்ணா நோன்பு இருந்து உயிர் துறத்தல் நாடு முழுதும் உண்டு.

சோழன் கரிகால் பெருவளத்தானோடு, சேரமான் பெருஞ்சேரலாதன் பொருதியபோது புறப்புண் ஏற்பட்டு நாணி வடக்கிருந்தான். அவனை கழாத் தலையார் பாடிய பாடலில் (புறம் 65)

‘’மறத்தகை மன்னன் வாள் வடக்கிருந்தனன்’’ என்றும்

மிகப் புகழ் உலகம் எய்தி, என்றும்

‘’புறப்புண் நாணி, வடக்கிருந்தோனே’’ என்று வெண்ணிக்குயத்தியாரும் (புறம் 66) பாடுகின்றனர்.

கோப்பெருஞ் சோழனை அவனுடைய மகன்கள் எதிர்த்தபோது, எயிற்றியனார் என்னும் புலவர் சொற்படி, நாட்டை மகன்களிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு வடக்கிருந்தார். அவருடைய ஆரூயிர் நண்பர் புலவர் பிசிராந்தையார். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்ததே இல்லை. ஆயினும் சோழன் எதிர்பார்த்தது போலவே பிசிராந்தையாரும் சாகும் வரை உண்ணா நோன்பில் கலந்து உயிர்நீத்தார். பொத்தியார் என்ற புலவரும் உயிர்நீத்தார். (புறம் 214 முதல் 223 வரை) பாரியின் மரணத்துக்குப் பின், புலவர் கபிலரும் வடக்கிருந்து உயிர்நீத்தார்.

ராமாயணத்தில்………..

வடக்கிருத்தலை, பிராயோபவேச விரதம் என்று வடமொழியில் சொல்லுவர். ராமாயணத்தில் கிஷ்கிந்தா காண்டத்தில் (56-ஆவது சர்க்கம்) அங்கதன் உண்ணாவிரதம் இருந்ததைக் காண்கிறோம். சீதையை எங்கும் தேடியும் காணாத அங்கதன் இப்படிச் செய்தான். ஆனால் வட திசை நோக்காதபடி, கிழக்கு திசை நோக்கி தண்ணீர் மட்டும் குடித்துவிட்டு, தர்ப்பையைப் பரப்பி உண்ணாவிரதம் இருந்தான். இருந்தபோதிலும் தர்ப்பையை எல்லோரும் பயன்படுத்துவதால் இது நாடு தழுவிய ஒரு வழக்கம் என்பது சொல்லாமலே விளங்கும்.

குமாரில பட்டர் என்ற மாமேதை புத்தமத ரகசியங்களை அறிவதற்காக பொய் சொல்லிவிட்டார். வேதம் படித்துவிட்டு பொய் சொன்னதற்குப் பிராயச்சித்தமாக பஞ்சாக்னியில் உயிர் துறந்தார். உடலின் நாலு பக்கமும் உமியைக் குவித்து, நாற்புறமும் தீயை ஏற்றி மேலே சூரியன் தஹிக்க, ஐந்து அக்னியில் உடலைச் சிறிது சிறிதாகக் கருக்கி உயிர்த் தியாகம் செய்தார். இதற்கு மன வலிமையும், உடல் வலிமையும் எவ்வளவு தேவை என்பதைச் சிந்தித்துப் பார்க்கவேண்டும்.

Leave a comment
by Tamil and Vedas on July 2, 2013  •  Permalink
Posted in Aryan, Dravidian, Tamil
Tagged , , ,

Posted by Tamil and Vedas on July 2, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/07/02/%e0%ae%86%e0%ae%b0%e0%ae%bf%e0%ae%af%e0%ae%ae%e0%ae%be-%e0%ae%a4%e0%ae%bf%e0%ae%b0%e0%ae%be%e0%ae%b5%e0%ae%bf%e0%ae%9f%e0%ae%ae%e0%ae%be-%e0%ae%a8%e0%af%80%e0%ae%99%e0%af%8d%e0%ae%95%e0%ae%b3/

Jambhudwipa in Tamil Literature and Kalidas

Hindus are unique in preserving their historical and geographical knowledge they have acquired several thousand years ago. During all religious rituals or worship they do announce their intention for the worship in which they say where it is done and when it is done. It is called SANKALPAM in Sanskrit. It is amazing to know their geographical knowledge. They say about their locations. It goes like this: I who live in Jambudwipe….. Bharata Varshe……. Bharat Kande etc. They always say on the banks of which holy river, which holy city, which holy forest area they do it. But Hindus lost much of this wonderful knowledge in the last 3000 years and so they lost the track. Even when they moved to different parts of the earth they were using the same Sankalpa. When you do a thing without proper knowledge and that too in a language (Sanskrit) you don’t know fully, it simply loses its relevance.

 

Their historical knowledge is also amazing. They say in which Manvatare, in which Sahapte/ year, season, month, Thithi (day) etc in the Sankalpa during every puja/worship. Sankalpa is the intention or purpose or vow one makes before starting a puja/ worship. The Manvantara period takes you back to the remotest time in the earth’s history.

 

Jambudwipa means the land of Jhambu trees. Tamils also followed the same method and named their land divisions after plants such as Kurinji, Mullai, Neithal, Marutham etc. This shows that Hindus from Kashmir to Kanyakumari thought alike. Please read my earlier post FLOWERS IN TAMIL CULTURE.

No other religious worship is done like Hindu worship. No one bothers about when it is done or where it is done. Another interesting point is the botanical and ethnic knowledge Hindus have. They named all the areas after an abundant plant or the ethnic people in the area. Jambu, Salmali and such plant names are given to the geographical areas. But Jambudwipa is synonymous with India that is Bharat.. The word Jambu means a tree known by its botanical name Syzigium cumini (Family Myrtaceae). This tree is found all over India. Tamils also translated the word Jambudwipa as Naavalanthivu and used it in their ancient literature. Naaval Pazam means Jambu fruits. Following references are found in the Sangam Tamil Literature:

 

Purananauru is an anthology of 400 Tamil verses. This forms the oldest part of Tamil Sangam literature. It has got some important references to the tree. One of the references in verse 397 refers to the special type of gold called Jambunadham. Kalidas refers to this Jhambunadam in Ragu Vamsam 18—44. The same is repeated in Sangam Tamil verses (Puram 397 and Thirumurugatru Padai –Line 18).

Since Kalidas’s hundreds of similes were used by 2000 year old Sangam Tamil poets, I have placed Kalidas before the Sangam period. I have written about it in my previous posts comparing Tamil poets and Kalidas.

Following references are found in Tamil about the tree and the Land of Jhambu tress (Jambudwipa): Paripatal 5-8,9 ,Puram 397, 177-11 ,Perum 465 ,Malai 135, Akam 380, Narr 35-2, Thiru 18, Post Sangam Literature: Mani 25—2—12/16, Silambu 17-15

KALIDAS: Megha 19 talks about the Jambu forests. Ragu 18—44 refers to Jhambu land.

Later Tamil poets such as Appar  (in marmaatrah thiruth thandakam) use this more times in their poems.

(This article is posted also in Tamil)

Pictures are taken from other websites;thanks.

 

Leave a comment
by Tamil and Vedas on June 29, 2013  •  Permalink
Posted in Sanskrit Literature, Tamil
Tagged ,

Posted by Tamil and Vedas on June 29, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/06/29/jambhudwipa-in-tamil-literature-and-kalidas/

ஜம்புத்வீபம்=நாவலந்தீவு

இந்து மதம் ஒரு ஒப்பற்ற மதம், ஈடு இணையற்ற மதம். இசை,நடனம்,,கோலம் போடுதல், பூ அலங்காரம் செய்தல், வித விதமான பலகாரங்கள், இனிப்புகள் செய்தல், அறிவியல், வரலாறு, நிலவியல், உளவியல், இயற்பியல், மருத்துவம், சுகாதரம், புறச் சூழல் பாதுகாப்பு—இப்படி எத்தனையோ விஷயங்களை அன்றாட வாழ்வில் கலந்து அதற்கு மதச் சடங்குகள் என்ற முத்திரையையும் குத்திவிட்டது. இதை உலகில் வேறு எந்த இனத்திலும், கலாசாரத்திலும், மதத்திலும் காணமுடியாது. இது பற்றி நான் ஒவ்வொரு கட்டுரையிலும்  ஒரு சில துறைகளைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லி வருகிறேன். இந்தக் கட்டுரையில் பூகோளம், சரித்திரம் ஆகிய இரண்டு அம்சங்களை மட்டும் தொட்டுக் காட்டுவேன்.

 

பிராமணர்கள் அன்றாடம் பூஜை, சடங்குகள் செய்யும்போதும் மற்றவர்களுக்கு செய்துவைக்கும் போதும் பூவையோ, மஞ்சள் அட்சதையையோ கொடுத்து வலது தொடையின் மீது இரு கைகளையும் வைக்கச் சொல்லி வடமொழியில் ‘’சங்கல்பம்’’ என்று ஒன்று செய்வார்கள். இது வட மொழியில் இருப்பதால் தற்கால மக்களுக்கு அர்த்தம் புரிவதில்லை. ஒரு காலத்தில் எல்லோருக்கும் பொருள் தெரிந்திருந்தது! சிலப்பதிகார கதாநாயகன் கோவலனுக்கும் கூட வடமொழி தெரிந்திருந்ததை வேறொரு கட்டுரையில் கொடுத்திருக்கிறேன்.

 

சங்கல்பம் என்பது, இன்ன நாளில், இந்த இடத்தில், இன்ன நோக்கத்திற்காக, இந்த பூஜையை செய்யப் போகிறேன் என்ற அறிவிப்பதாகும். இப்படி பகிரங்கமாக உறுதி மொழி எடுப்பதால் அதிலேயே மனம் குவிந்திருக்கும். இந்த சங்கல்பத்தில் காலத்தைக் குறிப்பிடும்போது, இந்த மன்வந்தரத்தில், இந்த யுகத்தில் ,இந்த ஆண்டில், இந்த ருது, மாதம், நட்சத்திரம், திதியில் இதைச் செய்கிறேன் என்பதை அறிவிப்பார்கள். இப்படிக்கூறும் காலத்தைக் கணக்கிட்டால் பூமி தோன்றிய காலம் வரை செல்லும்! உலகில் அரசியல் கூட்டம் நடத்துவோரோ, வரலாற்றுப் புகழுடைய சுதந்திர பிரகடனத்தில் கை எழுத்திடுவோரோ கூட, அந்த தேதி வருஷத்தை மட்டுமே கூறுவர். ஆனால் இந்துக்களோவெனில் உலகம் தோன்றிய காலத்தைக் கணக்கிட்டு அது முதல் இன்றுவரை உள்ள காலத்தைப் பற்றிப் பேசுவர். இது உலக மஹா அதிசயம். பார்த்திவபுரம் கல்வெட்டில் கோ கருநந்தடக்கன் என்ற மன்னன் கலியுகம் தோன்றியது முதல் அந்தக் கல்வெட்டு பொறிக்கப்பட்ட தேதிவரையுள்ள காலத்தை நாட்கணக்கில் சொல்லுகிறான்!!!

எந்த இடத்தில் பூஜை நடைபெறுகிறது என்பதை பூகோள/ நிலவியல் குறிப்புகளுடன் அறிவிப்பர். இந்தப் பூமியில் உள்ள பல பிரதேசங்களீல், மேரு மலைக்குத் தெற்கில், ஜம்புத்வீபத்தில், பாரத வர்ஷத்தில், பரதக் கண்டத்தில், குறிப்பிட்ட……. இந்த நதிக்கரையில்……….. இந்த நகரத்தில்………. இந்த காட்டிற்கு அருகில் பூஜை/ ஹோமம் செய்கிறேன் என்பர். இது முழுதும் பூகோள விஷயங்கள்! என்ன அதிசயம்….காலாகாலமாக தங்கள் நதி ஊர் மலை, காடுகளின் பெயர்களை நினைவு கூறுகின்றனர். கடவுளுக்கு நாம் இந்த பூமியில் எங்கே இருக்கிறோம் என்று தெரியாதா என்ன? மக்களுக்கு பூகோளம், சரித்திரம் மறந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகத் தான் இத்தனையும்.

 

இதில் வரும் ஜம்புத்வீபத்தைப் பார்ப்போம். தமிழ்ப் புலவர்கள் இதை அழகாக நாவலந்தீவு என்று மொழி பெயர்த்துள்ளனர். ஜம்பூ பழம் என்பது, நாவல் பழம் என்பதாகும். இது நாடு முழுதும் வளரும் மரம். பிள்ளாயாருக்கும் முருகனுக்கும் பிடித்த பழம். ஒரு தாவரம் எங்கே அதிகம் விளைகிறதோ அதன் பெயரில் அந்த நாட்டிற்குப் பெயரிட்டனர் இந்தியர்கள். ஜம்பூ, சால்மலி என்றும் அது இல்லாவிடில் கிரவுஞ்ச என்று பறவையின் பெயரில் அல்லது அதிகமாக வசிக்கும் மக்கள் இனத்தின் பெயரில் (காம்போஜ) என்றும் பெயரிட்டனர். தமிழரும் கூட குறிஞ்சி, நெய்தல், முல்லை, மருதம் என்று தாவரங்களின் பெயரையே பயன் படுத்தினர்.

புறநானூறு 397 (எருக்காட்டூர் தாயங்கண்ணனார்= தாசன்+கண்ணனார் =கண்ணதாசன்)

சோழன் குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளிவளவனைப் பாடிய தாயங்கண்ணனார் கூறுகிறார்:

 

அறுதொழில் அந்தணர் அறம்புரிந்து எடுத்த

தீயொடு விளங்கும் நாடன், வாய்வாள்

வலம்படு தீவிற் பொலம்பூண் வளவன்

என்று பாடுகிறார். வலம்படு தீவு என்பதற்கு வெற்றிகொண்ட தீவின் என்று உரையாசிரியர்கள் எழுதுவர். இது உண்மையில் ஜம்பூத்வீபம் என்னும் தீவில் கிடைக்கும் சம்பூநதம் என்னும் ஒருவகைத் தங்கமாகும்.

திருமுருகாற்றுப்படையின் வரி 18, இதை உறுதி செய்கிறது:சம்பூநதம் என்னும் பொன்னைக்குறிக்க நாவலொடு பெயரிய பொலம்புனை என்று பாடுகிறார்.

 

நாவலொடு பெயரிய பொலம்புனை அவரிழைச்

சேணிகந்து விளங்கும் செயிர்தீர் மேனி

கடுவன் இளவெயினனார் பாடிய ஐந்தாம் பரிபாடலில் (5-8/9) நேரடியாகவே குறிப்பிடுகிறார்:

 

‘’ நாவல் அம் தண்பொழில் வட பொழில் ஆயிடை’’—என்று. மேலும் நாட்டின் வடக்குப் பக்கத்தில் கிரவுஞ்ச மலை உள்ளது என்ற பூகோள உண்மையயும் வெளிப்படுத்துகிறார். இன்றும் இமய மலையில் ஒரு குறிப்பிட்ட கணவாய் வழியாக வெளிநாட்டுப் பறவைகள் வருகின்றன. தற்போது இது லடாக் பகுதியில் நீதி கணவாய் என்று அழைக்கபடுகிறது

தொண்டைமான் இளந்திரையனைப் பாடிய கடியலூர் உருத்திரங்கண்ணனாரும் ‘’நாவல் அம் தண்பொழில்’’ (வரி 465) என்று சொல்கிறார்.

 

ஆவூர் மூலங்கிழார் என்ற புலவர் மல்லிகிழான் காரியாதி மேல் பாடிய பாடலில் (புறம் 177) தேன் சிந்தும் நாவல் கனி பற்றிக் கூறுகிறார்.

சங்ககாலத்துக்குப் பிற்காலத்திய நூல்களான சிலப்பதிகாரம் (17-1), மணிமேகலை(25-2-12/16)ஆகிய நூல்களில் நாவலந்தீவு பற்றிய தெளிவான குறிப்புகள் வருகின்றன.

நாவல் ஓங்கிய மாபெருந் தீவு (மணி 2-1) நாவலந்தீவு, நாவலொடு பெயரிய பெருந்தீவம்

பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்கள், தேவாரம் (அப்பரின் மறுமாற்றத் தாண்டகம்) முதலிய பல இடங்களிலும் நாவல் தீவைக் காணலாம்.

 

காளிதாசன் கவிதைகள்

காளிதாசனுடைய 1000க்கும் மேலான உவமைகளில் நூற்றுக் கணக்கானவற்றை சங்க காலப் புலவர்கள் பயன்படுத்துவதால் காளிதாசன் அவர்களுக்கு முன் வாழ்ந்தவன் என்பதை ஆறு ஏழு கட்டுரைகளில் எழுதிவிட்டேன். ஜம்பூத்வீபம் பற்றியும் காளிதாசன் பாடியிருக்கிறான். மேகதூதம் 19-ஆம் பாடலில் நாவல் மரக் காடுகள் பற்றிப் பாடுகிறான்.

 

ரகுவம்சம் 18-44 இல் ஜாம்பூநதம் என்னும் தங்கவகை பற்றிப் பாடுகிறான். இதையே மேற்கூறிய புறப் பாடல் 397—லும், திருமுருகாற்றுப்படை வரி 18—லும் கண்டோம்.

Pictures are taken from various websites. Thanks.

1 Comment
by Tamil and Vedas on June 29, 2013  •  Permalink
Posted in Sanskrit Literature, Tamil
Tagged , , ,

Posted by Tamil and Vedas on June 29, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/06/29/%e0%ae%9c%e0%ae%ae%e0%af%8d%e0%ae%aa%e0%af%81%e0%ae%a4%e0%af%8d%e0%ae%b5%e0%af%80%e0%ae%aa%e0%ae%ae%e0%af%8d%e0%ae%a8%e0%ae%be%e0%ae%b5%e0%ae%b2%e0%ae%a8%e0%af%8d%e0%ae%a4%e0%af%80%e0%ae%b5%e0%af%81/

Valmiki in Tamil Sangam Literature

Sangam Tamil Literature has several poets with Sanskrit names. Mostly they are Hindu God names. The British rulers who followed the policy of divide and rule coined some artificial words like Dravidian and Aryan. Of these two words Aryan is known from the days of Rig Veda and Dravidian from very late stages of Indian literary history. But both the words had no racial meaning in which the scholars use them today. The scholars only have given them racial connotation. Because of this distorted picture, everything in history was written with a bias. But those who read Sanskrit and Tamil literature will find more similarities than differences in the Indian culture.

 

Every country, every culture has regional differences which are normal and superficial. There is no place in the world without such differences. Tamils of ancient Tamil Nadu had so many differences in the five different land divisions known as Kurinji, Mullai, Marutham, Neithal and Palai. These were natural. The three kingdoms fought among themselves for 2000 years without stopping. But nobody interpreted them as enemies of one race or another.

 

Hindu customs, Sanskrit words, Hindu Gods, Sanskrit proper names are in every ancient Tamil book. Kanchi Paramacharya has pointed out the unity in thought beautifully well in one of his lectures. He pointed out that there are very pure Tamil words for all the Sanskrit words from very ancient times : (Yagam= Velvi, Brahmin=Anthanar, Veda= Marai, River Jamuna= Thozunai etc.). So there is no wonder that there were poets with Sanskrit names in ancient Tamil Nadu. I have pointed out that Brahmins contributed one third of Sangam Literature in my post ‘’NO BRAHMINS, NO TAMIL’’.

 

Sanskrit names found in the Sangam Tamil literature sound very interesting. When they give the name of a Brahmin poet they give the Gotra name as well. We can understand the reason for it. Same name is used by many poets and to differentiate them either town name or the Gotra name was used.

 

Following are some of the SANSKRIT names of Tamil Poets:

Damodaran, Kesavan, Vishnu Dasan (Vinnanthayan), Kamakshi (Kamak Kanni), Maha Devan (Maathevanar), Kausika (Kosikan), Kapila (very pouplar Rishi’s name), Parana (Parana is a Gotra name),Nagaraja (Mudinaagaraayar),Maha Sastha (Maasaaththan), Lochana(ulochanar), Bhutapandya, Krishna (Kannan), Arudra (Aththirai), Kumara (kumaranar), Gauthama (Gothamanar), Sanga Varunan, Rudra (Nalluruththiranar), Nagas (at least 20 names with Naga as surname)Brahma (piramanar), Brahma Dutt ( Yaz piramathaththan), Uthra (Uththiraiyar), Maha Chitra (perumsiththiranar), Maha Padma (perumpathumanar), Atreya, Kavya (kappiynaar) Yagna Acharya (Velaasaan), Beri Sastha. (This is not an exhaustive list. This is only a sample. More in my post  ‘’No Brahmins, No Tamil’’.

 

Tamil kings performed Rajasuya, Asvamedha and Soamyaga (Avvaiyar attended the Rajasuya Yagna and praised the Tamil unity which was very rare. Kalidasa praised Pandyan king’s (probably Mudukudumi Peru Vazuthi’s ) Asvamedha Yangna indirectly by referring to Avabrudha Snana. Peruvazuthi coins have been discovered with Yupa pillar and horse/Asva.

 

Tamil Epic Silappadikaram has Gopalan (Kovalan), Madhavi, Maha Nayak (Maanayakan), Maha Shastha (Maasaaththan),Parasaran, Dakshinamoorthy etc.

Of these names, the word Valmiki (written as Vanmeekanar) raised the eye brows of many a scholar. The most famous Valmiki was the author of Ramayana in Sanskrit. From Sanskrit poet Kalidas to Tamil poet Kamban, all praised him as the Adi Kavi (meaning the original poet, the first poet). He gave the most interesting epic Ramayana in the simplest language. Many people learnt Sanskrit just by studying Valmiki Ramayana.

 

Hindus knew the story of original Valmiki- the hunter turned poet-saint. The best example for the English saying ‘’every sinner has a future and every saint had a past’’. But who is this Tamil Valmiki (Vanmeekan) mentioned in the oldest part of Sangam literature? He was the author of verse 358 in Pura Nanauru which is a collection of 400 verses.  Purananuru is like an encyclopaedia of Tamil culture. We knew a lot about the Tamil life 2000 years ago through the commentaries on the 400 verses (a few verses were lost).

 

Who was Tamil Valmiki?

Vanmikam in Sanskrit means ant hill. This hunter turned saint did penance for a long time and ant hill grew over him and he got the name Valmiki. His original name was Prachedas. We have this name associated with several saints with the same experience of long penance and ants building a hill over them. Gods in several Shiva temples had his name in Tamil Nadu. Vanmeekanathar is found in Tiruvarur, Sankarankoil, Kudavasal, Kancheepuram, Thiruvetriyur and Valmiki Samadhi (grave) in Ettukkudi. Every temple had its own story of that particular Valmiki. Slowly priests and tourist guides or Sthala Puranas (Local Temple History) identified them with the most famous Valmiki.

 

My research shows that Valmiki was a Gotra (clan) name like Agastya, Kausika, Kavya, Atreya  and other seers. Research scholars report 20+ Vyasas, 6 Avvaiyars, 2 or 3 Kapilas, Paranas etc. It is not uncommon. We find kings names in plenty like Ramses, Alexander, Vikramaditya, Rajendra, Ptolemy, Sri Maran, Veera Pandya, Vikrama Pandya. These names were repeated umpteen times in history.

Valmiki Gotra

The following note was copied by me on 5th May 2002 from the book ‘’Retrieval of History from Puranic Myths’’ by P.L.Bhargava (available at SOAS Library, University of London):

“Pravaradhyaya of the ancient Baudhayana Srauta Sutra (800 to 400 BC) mentions Valmiki as a Gotra in the Vatsa Paksha of the family of Bhrgu. This name thus could be borne by other persons of this gotra and this is proved by the fact that we learn from the Taitriya Pratisakhya of a Phoenician Valmiki who was different from the famous poet Valmiki.’’

 

So I think the author of Puram 358 verse was a seer cum poet of this Gotra. He was very religious and he praised penance sky high. Penance or ascetic life is greater than house holder’s life. He adds that Goddess Sri (Lakshmi) always stays with those who sacrificed everything. She would not stick to those who have desires. The wealth he is talking about is the spiritual wealth. Talking about the impermanence of the world, he said that this earth had seven kings within a single day.

The name Valmiki always commands respect.  Now the riddle of Tamil Valmiki is solved.

Pictures are taken from various other blogs. Thanks.

Leave a comment
by Tamil and Vedas on June 27, 2013  •  Permalink
Posted in Tamil, Tamil Literature
Tagged , ,

Posted by Tamil and Vedas on June 27, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/06/27/valmiki-in-tamil-sangam-literature/

அதிசயத் தமிழ் முனிவர் / புலவர் வால்மீகி

சங்க இலக்கியத்தில் பல புரியாத புதிர்கள் உண்டு. உ.வே.சாமிநாத அய்யராலும் விடை காண முடியாத புதிர்களுக்கு இப்போது விடை கிடைத்துவிட்டது. சங்க இலக்கியத்தில் இந்து மதக் கடவுள் பெயர் இல்லாத நூலெதுவும் இல்லை. சங்க இலக்கியத்தில் சம்ஸ்கிருத சொல் இல்லாத நூல் எதுவும் இல்லை. சங்க இலக்கியப் புலவர்களுக்கு சிந்து சமவெளி என்பது தெரியாது, சிந்து நதி தெரியாது. ஆனால் கங்கையையும் இமயமலையையும் புனித நதி, மலை என்று போற்றிப் புகழ்ந்து தள்ளி இருக்கிறார்கள். சேரன் செங்குட்டுவன் இரண்டு முறை கங்கை நதிக்குச் சென்றான். ஒரு முறை கண்ணகி சிலைக்கு அபிஷேகம் செய்யவும் அதற்கு முன் அவனுடைய அம்மா சொர்ணாவை புனித நீராட்டவும் சென்றான்.

 

சங்க இலக்கியத்தில் திராவிட என்ற சொல்லே கிடையாது. ஆரிய என்ற சொல் உயர் பொருளில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இனத்தைச் சுட்டும் எந்த ‘விஷ’மும் ‘விஷம’மும் கிடையாது. ஆனால் நாட்டைப் பிரித்தாள வந்தோரும் மதத்தைப் பரப்பி நாட்டைச் சீர்குலைக்க சதி செய்தோரும் பரப்பிய ‘’ஆரிய திராவிட’’ வாதத்தால் பல உண்மைகள் மறைக்கப்பட்டன. முழுப் பூசணிக்காயை சோற்றில் மறைக்கவும் முடியாது. முழுச் சூரியனை மேகங்கள் மறைக்கவும் இயலாது.

 

சங்க இலக்கியத்தில் மூன்றில் ஒரு பங்கு பாடல்களை இயற்றியோர் கபிலர், பரணர் போன்ற எண்ணற்ற பிராமணப் புலவர்கள் என்பதை முன்னரே எழுதிய நீண்ட ஆங்கிலக் கட்டுரையில் ‘’நோ பிராமின்ஸ், நோ டமில்ஸ்’’ ‘’NO BRAHMINS, NO TAMIL’’=இல் காணவும்.

 

தமிழ் கலாசாரம் வேறு, வடக்கத்திய கலாசாரம் வேறு என்று பிரசாரம் செய்தவர்களுக்கு காஞ்சி பரமாசார்ய சுவாமிகள், அவருக்கே உரித்தான எளிய நடையில் ,அன்பான மொழியில், அழகான தமிழில் பதில் கூறியுள்ளார்: தமிழில் உள்ள மிகப்பழைய சொற்களான வேள்வி, அந்தணர், மறை போன்ற சொற்கள்– இவை எல்லாம் நீண்ட காலமாக இந்த மண்ணிலேயே நிலைத்து நின்றதை அவர் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். யமுனை நதிக்கு தொழுனை என்ற பெயர் இருப்பது, தமிழ் மன்னர்கள் ராஜ சூயம், அஸ்வமேதம், சோமயாகம் செய்தது ஆகியனவும் குறிப்பிடத் தக்கது.

 

(காளிதாசனும் சங்கத் தமிழ் இலக்கியமும் என்ற பொருளில் நான் எழுதிய ஆறு ஏழு கட்டுரைகளிலும் வாகனங்கள் பற்றி எழுதிய பத்து ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளிலும் சிந்து சமவெளி பற்றிய எனது பல கட்டுரைகளிலும் இவைகளைச் சுட்டிக் கட்டியுள்ளேன்).

 

இந்திய கலசாரம் இமயம் முதல் குமரி வரை 2000 ஆண்டுகளாக ஒன்றே. வான் புகழ் வள்ளுவன், முதல் குறளிலேயே அகரம், உலகம், ஆதி, பகவன் என்று பல சம்ஸ்கிருத சொற்களைப் பயன்படுத்துவதையும் அதிகாரத்துக்கு அதிகாரம் சம்ஸ்கிருத சொற்களை விடாமல் பயன்படுத்துவதையும் ‘’வள்ளுவன் ஒரு சம்ஸ்ருத அறிஞன்’’ என்ற கட்டுரையில் எழுதிவிட்டேன்.

தமிழ் மன்னர்கள் மூன்று பேரும் 2000 ஆண்டுகளாக இடைவிடாமல் சண்டை போட்டு சாதனைப் புத்தகத்தில் இடம் பெற்றுவிட்டார்கள். இதற்காக இவர்களை வேறு வேறு இனம் என்று யாரும் சொல்லவில்லையே!! குறிஞ்சி முதலான ஐவகை நிலங்களுக்கும் வெவ்வேறு ஜாதி, கடவுள் பெயரைச் சொல்லி இருக்கிறோம், இதனால் வெவ்வேறு இனம் ஆகிவிட முடியாதே. கோவில்பட்டி கடலை மிட்டாய், மணப்பாறை முறுக்கு, திருநெல்வேலி பெட்டி வெல்லம், அல்வா, மதுரை மல்லிகை போல நாடு முழுதும் ஒரு சில இடங்களில் ஒரு சில சிறப்புகள் இருக்கும். ரிக்வேதத்தில் போர் இருந்தால் அதெல்லாம் இனச் சண்டை, தமிழ் இலக்கியத்தில் போர் இருந்தால் அதெல்லாம் உள்வீட்டுச் சண்டை என்றெல்லாம் எழுதி நம் எல்லோரையும் முட்டாளாக்கிவிட்டார்கள் ‘’அறிஞர்கள்’’!

 

நான் வாழும் பிரிட்டன் ஆந்திர பிரதேசம் அளவுடையதே. அங்கும் ஐரீஷ், ஸ்காட்டிஷ், வெல்ஷ், இங்கிலீஷ் என்று நாலு கலாசாரங்கள் இருக்கின்றன. இவர்களில் திராவிட, ஆரிய வாதத்தை யாரும் புகுத்தவில்லையே. மேம்போக்கான வேறுபாடுகள் உலகில் இல்லாத இடம் இல்லை. இல்லவே இல்லை!!!

 

சங்கப் புலவர் பெயர்களில் பலருடைய பெயர்கள் சம்ஸ்கிருதப் பெயர்கள்: தாமோதரன், கேசவன், விஷ்ணு தாசன் (விண்ணந்தாயன்), உத்தரா, ஆருத்ரா, ருத்ரன், கௌசிகன், ஆத்ரேயன், பிரம்மா, சங்க வருணன், காமாக்ஷி (காமக்கண்ணி), மஹாதேவன் (மாதேவன்), தேவன் ,ஸாஸ்தா (சாத்தன்), மஹா சித்ரன் (பெருஞ்சித்திரனார்), மஹாபத்மன் (பெரும்பதுமனார்), கபிலர், பரணர், பூதப்பண்டியன், மஹா தேவி (பெருந்தேவி), பிரம்ம தத் (யாழ் பிரமதத்தன்)— இப்படி ஏராளமான பெயர்கள் உள்ளன. அத்தனையும் கொடுக்க இடம்போதா. எனது முந்தைய கட்டுரைகளைக் காண்க.

 

பிராமணர் கோத்ரங்களான கௌசிக, ஆத்ரேய, கவுண்டின்ய, காவ்ய (காப்பியனார், தொல் காப்பியனார்) ஆகியனவும் இருக்கின்றன. கோபாலன் (கோவலன்), மாதவி, மஹா (தண்ட) நாயகன் (மாநாய்க்கன்), மஹா சாஸ்தா (மாசாத்தன்), பராசரன், தட்சிணாமுர்த்தி ஆகிய பெயர்களை சிலப்பதிகாரதில் பார்க்கிறோம். மணிமேகலையில் முழுக்க முழுக்க சம்ஸ்கிருத பெயர்களே.

 

வால்மீகி மர்மம்

சங்க இலக்கியத்தில் மிகவும் பழைய பகுதி புறநானூறு. இதில் 358–ஆவது பாடலை இயற்றியவர் வால்மீகி (வன்மீகனார், வான்மீகனார் என்று எழுதப்பட்டுள்ளது). யார் இந்த வால்மீகி என்று தெரியாமலேயே இருந்தது. இவரும் உலகப் புகழ்பெற்ற ராமாயணப் புகழ் வால்மீகி போலவே தவத்தின் பெருமையைப் பாடி இருக்கிறார். துறவறமே பெரிது, இல்லறம் அதற்குப் பக்கத்தில் கூட வரமுடியாது. யார் வேண்டாம் என்று சொல்லி ஒதுங்குவார்களோ அவளிடம் தான் லெட்சுமி தேவி ஒட்டிக்கொள்வாள். யார் பற்று வைத்திருக்கிறார்களோ அவர்கள் மீது லெட்சுமி தேவிக்குப் பற்று இராது. உலகம் நிலயற்றது. ஒரே நாளில் ஏழு மன்னர்களைக் கண்டது இந்த உலகம் என்று தத்துவ விஷயங்களைக் கூறியுள்ளார். இவர் ராமாயண வால்மீகியாக இருக்கலாம் என்று கூட சில அறிஞர்கள் கருதினர். அனால் உண்மையில் வால்மீகி என்பது ஒரு கோத்திரப் பெயர்.

வால்மீகி கோத்திரத்தில் பிறந்த எல்லோரும் அப்பெயரைவைத்துக் கொள்ளமுடியும். இது போதாயன ஸ்ரௌத சூத்திரத்தில் உள்ளதை பி.எல்.பார்கவா எழுதிய ‘’புராணத்தில் வரலாற்றுச் செய்திகள்’’ என்ற நூலில் எழுதியிருக்கிறார். கீழே ஆங்கிலப் பகுதியில்  இருப்பது அவருடைய வாசகம்:

 

The following note was copied by me on 5th May 2002 from the book ‘’Retrieval of History from Puranic Myths’’ by P.L.Bhargava (available at SOAS LiBrary, University of London):

 

Pravaradhyaya of the ancient Baudhayana Srauta Sutra (800 to 400 BC) mentions Valmiki as a Gotra in the Vatsa Paksha of the family of Bhrgu. This name thus could be borne by other persons of this gotra and this is proved by tha fact that we learn from the Taitriya Pratisakhya of a Phoenician Valmiki who was different from the famous poet Valmiki.’’

 

ராமாயணம் எழுதிய வால்மீகி கொள்ளைக்காரனாக இருந்து—முனிவராகவும், உலக மஹா கவிஞராகவும் மாறினார். அவர் ராம ராம என்று செபித்து தவம் செய்த காலத்தில் அவர் மீது புற்று வளர்ந்தது. கறையான் புற்றுக்கு வன்மீகம் என்று சம்ஸ்கிருதத்தில் பெயர். அதன் காரணமாக அவர் வால்மீகி என்று பெயர் பெற்றார். ஆனால் புறநானூற்று வால்மீகி அவர் பிறந்த குலம், கோத்திரம் காரணமாகப் பெயர் பெற்றார்.

 

பிற்காலத்தில் பல முனிவர்களும் சித்தர்களும் இதே பெயரில் இருந்து சித்தி அடைந்திருக்கிறார்கள். எட்டுகுடியில் ஒரு வால்மீகியின் சமாதி இருக்கிறது. அவர்கள் எழுதிய பாடல்களே அவர்களைப் பிற்காலத்தியவர் என்று காட்டிக் கொடுத்துவிடுகிறது. திருவாரூர், சங்கரன்கோவில், குடவாசல், திருவெற்றியூர், காஞ்சீபுரம் இப்படிப் பல கோவில்களில் வன்மீகநாதர் சந்நிதியும், திரு உருவங்களும் உண்டு. இவை எல்லாம் வன்மீகர் என்பது எவ்வளவு பொதுவாகப் புழங்கப்பட்ட பெயர்கள் என்பதற்குச் சான்று பகரும். ஒருவேளை ராமாயண வால்மீகியின் மீது அன்பு கொண்டு அவர் பெயரையே பலரும் சூட்டிக் கொண்டிருந்தாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை.

 

படங்கள் வெவ்வேறு பிளாக்குகளில் இருந்து எடுக்கப்பட்டன.நன்றி.

1 Comment
by Tamil and Vedas on June 27, 2013  •  Permalink
Posted in Tamil Literature
Tagged , ,

Posted by Tamil and Vedas on June 27, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/06/27/%e0%ae%85%e0%ae%a4%e0%ae%bf%e0%ae%9a%e0%ae%af%e0%ae%a4%e0%af%8d-%e0%ae%a4%e0%ae%ae%e0%ae%bf%e0%ae%b4%e0%af%8d-%e0%ae%ae%e0%af%81%e0%ae%a9%e0%ae%bf%e0%ae%b5%e0%ae%b0%e0%af%8d-%e0%ae%aa%e0%af%81/

Why do Hindus Worship Bell?

 

I have already written about Hindus’ worship of Cows (Go Puja), Elephants (Gaja Puja), Snakes (Naga Panchami), Scorpions, Sandals (Paduka Puja), Fossils (Salagrama Puja), Gem Stones(Spatika/crystal), Conches (Shanka Puja) and flowers (Pushpanchali). I have also written that the calling bell was invented by the Hindus in my post ‘’Hindus invented the Calling Bell’’. Now I give some details about Bell Puja! Yes, Hindus worship bells as well. You know the story of Manu Neethi Choza who followed Manu Dharma Shastra during his rule. When the palace bell was rung by the cow which lost its calf under the wheels of his son’s chariot he killed his own son in the same way under the wheels of the palace chariot (for details go to my earlier post).

 

Bell Worship is called Ghanta Puja (Ghanta is bell in Sanskrit). The sound that comes out of the sacred bell is called Jaya Dwani (Victorious Sound). This sound helps to drive away the demonic forces and brings in the auspicious and positive forces. This has a deeper and inner meaning as well. This will drive away the evil thoughts from us. The bell will ring from inside us giving us positive energy.

From Hindujagruti.org _ghanta

When the priest or the performer of puja puts some flowers on the bell and rings it loud he recites a Sanskrit mantra echoing this meaning –‘Agamanartham thu Devanam, Gamanartham thu Rakshasam’. This Ghanta Puja is done in the beginning of Goddess worship and other rituals.

Every Hindu temple has a bell big or small. As soon as the devotee enters he or she rings the bell. During the main Arti all the bells in the temple will be used. This big sound improves one’s concentration. It helps devotees to focus their attention on the finale i.e. the main Arti. Hindus consider bell sound as a good omen. If they hear bell sound while discussing something important, they take it as positive sign or a Big YES.

 

Hanging a bell in front of the palace so that people can represent their grievances easily, was a great Hindu invention. The Hindu Kings who ruled from Sukothai in Thailand also followed this custom. We read about such bells in the Stories of Vikramaditya and other literature. Nowadays people in distress send SOS messages ( Save Our Souls ) from air planes and ships. In those days they rang a bell.

Ancient Ships also carried such bells. They used to ring it for giving messages. I have written about the Tamil Bell recovered from a ship and kept in New Zealand Museum. London is the Head Quarters for the Ship insurance company Lloyds. They have installed a bell that was recovered from HMS Lutine ship lost in sea in 1799. After that time the Lutine Bell was used by Lloyds to signal the loss of a ship at sea. Every time a ship was lost it was rung. Nowadays it is used for ceremonial occasions. So the custom of ringing a bell during  distress has spread to different parts of the world, probably from India. We have proof for this in Tamil and Sanskrit literature.

 

In Japan, bronze bells date back to 300 AD. They hang it at the entrance of Shinto shrines. In China people believed bells can fly. Christian churches used it to summon worshippers. Larger bells have been used in the monastery from sixth century. Bells were used in exorcism and in the rites of excommunication. Shakespeare knew this and used it in his King John (‘’bell .book and candle’’). Many cultures believed that the bell dispelled the demons.

 

Lutine Bell at London Lloyds

Ring out the old, ring in the new,

Ring happy bells, across the snow:

The year is going, let him go;

Ring out the false, ring in the true.

 

Ring out the grief that saps the mind

For those that here we see no more

Ring out the feud of rich and poor,

Ring in redress to all mankind –(Lord Alfred Tennyson)

 

 

Read my earlier posts:

Why do Hindus Worship Shoes?

The Great Scorpion Mystery in History

Hindus Invented Calling Bell

Hindu Gods and Animals

Pictures are used from other websites.Thanks.

Leave a comment
by Tamil and Vedas on June 25, 2013  •  Permalink
Posted in Religion
Tagged ,

Posted by Tamil and Vedas on June 25, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/06/25/why-do-hindus-worship-bell/

How did Rama fly his Pushpaka Vimana/ Plane?

Picture shows Prof. Bin He pf Minnesota University with his thought powered helicopter.

Those who use this article in other blogs must name the author London Swaminathan and Blog name.

Ramayana wonders part -8

How did Rama fly his Pushpaka Vimana/ Plane?

1.This is the first time a flying robot has been controlled by human thought

2.Technique, called electroencephalography, used to record brain waves

3.These recordings then transmitted to the helicopter via WiFi to control it

4.May lead to technology that restores independence of paralysed patients


 

Kubera, the Lord of Wealth, had an air plane according to Valmiki Ramayana. It was called Pushpaka Vimana. That was the earliest plane that the human beings knew. Ravana confiscated it from Kubera. After Ravana’ death Vibhshana, brother of Ravana, presented the air plane to Lord Rama. This was the fastest plane in those days. How did Rama fly his plane? Who piloted the plane? What fuel did Rama use? Yuddha Kanda , Chapter 123 answers these questions.

 

An interesting news item in western science magazines throw new light on planes flown by THOUGHT POWER. Now we know the secret of Lord Rama’s plane (Pushpaka Vimana).

Ram flew the plane by THOUGHT POWER! says Valmiki Ramayana.

It took only ONE DAY to cover the distance between Sri Lanka and Ayodhya in Uttar Pradesh of India. It flew that fast.

 

Vibhishana says to Rama (chapter 123, Yuddha Kanda, Valmiki Ramayana):

“ I will arrange for thee to reach that city in one day, O Prince! May happiness attend thee! There is an aerial car named Pushpaka that shines like the sun, which powerful Ravana forcibly took from Kubera, having overcome him in combat. That celestial and marvellous chariot, going everywhere AT WILL, is at thy disposal. That car, bright as a white cloud which will transport thee to Ayodhya in perfect SAFETY, is here”.

 

This beautiful description gives some idea about the plane that Rama operated. Like modern planes it was in silvery white in colour (shiny). It can fly fast, like modern Boeing or Airbus planes. Normally the jet planes fly 500 to 600 miles an hour during long distance flights. But Rama’s plane took one day from somewhere in Sri Lanka to Ayodhya in North India. We did not know the exact location of Lankapuri  of Ramayana. My studies show that it was devoured by sea in one of the Tsunamis. The distance between the two cities was approximately 3000 miles. Rama’s plane flew low (unlike modern jet planes) only during day time. Vibhishana assured Rama SAFETY! Now a days we hear safety instructions before plane takes off. It was same in Rama’s days! We wish everyone ‘’Have a safe journey’’. Vibhishana said the same to Rama. Anyone who refuses to believe Valmiki, should at least give the credit of First Science Fiction writer in the world to Valmiki! But if you read the following science news, you will believe Valmiki.

volunteers send commands to the helicopter by thinking.

Picture from Minnesota University, US

Interesting Science News from London Metro, June 5, 2013:-

A model helicopter was flown by thought power. The model was flown in an orderly fashion across a college gymnasium, by volunteers wearing caps fitted with electrodes.

Instead of using a remote control to manoeuvre it, they simply thought about what they wanted it to do. The resulting electrical impulses inside their brains were detected by the electrodes and used to guide the helicopter through a series of foam hoops.

 

For the first time, humans are able to control the flight of flying robots using just their thoughts, sensed from non invasive brain waves, said Prof Bin He.

The breakthrough is perhaps unlikely to provide a solution for weary airline pilots who want to work from home. But the lives of paralysed survivors left unable to speak after accidents could be transformed by the research at the University of Minnesota College of science and engineering, in the U.S.

 

Using similar technology, they could give wordless orders to robots to fetch and carry for them. Participants in the helicopter experiment—reported in the Journal of Neural engineering—were shown pilot’s view images from an on board camera.

By imagining they were using either their left hand or right hand or both hands

Together, they could make the helicopter turn left, right, lift or fall.

Read my earlier posts on Ramayana Wonders:

1.Ramayana Wonders- 1st part  2.How Many Miles Did Rama walk? ( Ramayana Wonder –Second part  3.Rama and Sanskrit G’ramma’R (Ramayana Wonder part 3), 4.Who can read all 300 Ramayanas? (Ramayana Wonder part 4), 5.Indus Valley Cities in Ramayana (Ramayana wonder part 5), 6.Aladdin’s Magic in Valmiki Ramayana (Ramayana Wonder part 6), 7.Where is Rama Setu (Rama’s Bridge)? 8.Miracles by the Departed Souls from two epics 9.Why Hindus Worship Shoes? 10. சுவர்க்கத்துக்கு நேரடி விமான சர்வீஸ் 11.மாண்டவர் மீண்டுவந்த மூன்று அதிசய நிகழ்ச்சிகள் 12.ராமாயண வினா விடை 13.Maruti Miracle: 600 kilometres per hour! 14.அதிசய அனுமார் சிலை 15.Superman of India: Anjaneya 16.Do Hindus believe in Aliens and ETs? 17. Hindus’ Future Predictions (parts 1 and 2) 18.Time Travel by Two Tamil saints 19. Is Brahmastra a Nuclear Weapon? 19.தியாகராஜ சுவாமிகளுடன் 60 வினாடி பேட்டி 20..நாமும் அனுமார் ஆகலாம் 21.கம்பனுடன் 60 வினாடி பேட்டி 22. Free Charter Flight to Heaven

(Two articles on Subbaraya Shastry, author of Vaimanika Shastra, written by my brother S Nagarajan have been posted in this blog last year.)

Contact: swami_48@yahoo.com

Leave a comment
by Tamil and Vedas on June 22, 2013  •  Permalink
Posted in Science & Religion
Tagged , ,

Posted by Tamil and Vedas on June 22, 2013

https://tamilandvedas.com/2013/06/22/how-did-rama-fly-his-pushpaka-vimana-plane/

« Older Posts
Newer Posts »